Derwael begon zaterdagavond als laatste aan haar oefening, maar onder enorme druk liet ze geen steken vallen. De oefening was perfect, de landing was dat ook: goed voor een tweede gouden plak in evenveel jaar. Dat wist ze meteen, zo verraadde de brede glimlach achteraf. Toch bleef het nog even wachten op de eindscore. Uiteindelijk haalde ze een score van 15.233, ruim beter dan de Britse Rebecca Downie. Die turnde een sterke oefening met dezelfde moeilijkheidsgraad als die van Derwael en werd beloond met een score van 15.000, die haar zilver opleverde.

Het brons was voor de Amerikaanse Sunisa Lee. Voor haar landgenote, turnwonder Simone Biles, zat er geen 24ste WK-medaille in. Biles haalde een score van 14.733 en werd daarmee vijfde, net achter de Russische Angelina Melnikova.

“Een onbeschrijflijk gevoel”

Dat de drie beste brug-scores van dit WK – gesprokkeld tijdens de teamkwalificatie, de allround-finale en de toestelfinale – stuk voor stuk op naam van de 19-jarige Limburgse staan, zegt voldoende over haar dominantie. Zoveel vloeiender, zoveel sierlijker, zoveel beter: het toont en loont zich keer op keer. En Derwael verdedigde dus met succes haar wereldtitel.

“Wennen doet het niet, hoor. En zeker de stress niet. Ik had zelfs wat moeite met eten in de aanloop van de wedstrijd. Anderzijds: ook in 2018 was ik na mijn scores in de kwalificaties al topfavoriete, met de bijhorende druk. Die eerste wereldtitel was natuurlijk speciaal, alhoewel deze er niet moet voor onderdoen. Ach, het is moeilijk de emoties van toen en nu te vergelijken.”

“Ik was toch enorm blij toen mijn afsprong goed ging. Een onbeschrijfelijk gevoel. Op training hadden we hard gewerkt op dat onderdeel, aangezien die afsprong af en toe nog haperde.” Derwael kwam als achtste en laatste aan de beurt. “Ik was er wel op voorbereid. Het is niet de eerste keer dat ik in die situatie zat. Het was wel lang wachten natuurlijk, maar ik kende alleen de score van mijn Russische voorgangster Daria Spiridinova. Ik was puur geconcentreerd op mijn eigen prestatie. Maar ik vermoedde natuurlijk wel dat ik minimum topdrie zou eindigen.”

Het volgende doel: podium in Tokio

WK-goud in 2018, WK-goud in 2019. Met ook nog twee Europese titels op haar favoriete onderdeel krijgt haar volume eremetaal al een behoorlijke omvang. Nog één taak dient volbracht te worden. Two down, one to go. Een podium in Tokio 2020. “Ik focus zoveel mogelijk op mezelf, maar voel wel dat de anderen dichterbij komen. Stilstaan kan dus niet. Het is niet dat ik zo’n grote marge heb. We moeten dus verder werken en hopelijk gaat het genoeg zijn voor Tokio. Zelf wil ik ook nog verbeteringen aanbrengen, zodat ik echt kan gaan voor dat goud.”

Leuke bonus van deze gouden dag: Ook haar vriend Siemen Voet scoorde zaterdag. Hij zette zijn Roeselare tegen OH Leuven op weg naar een 3-1 overwinning. “Het was dus een goede dag voor ons beiden, ja.”

De uitglijder in Minsk op de European Games – toen ze van de brug tuimelde – is bij deze ook definitief doorgespoeld, net als dat jaar met zijn ups-and-downs. “Die val zat toch een beetje in mijn hoofd, al heb ik de knop snel kunnen omdraaien. En die titel op de balk heeft daarbij ook geholpen.”

Geen grondfinale op zondag

In overleg met haar coach Marjorie Heuls verzaakte Derwael aan haar finale op de vloer, die normaal zondagmiddag gepland stond. Daarvoor was ze als achtste (en laatste) geplaats, waardoor een medaillekans onbestaande was. Bovendien is er na deze slopende week altijd de dreiging van een blessure. “Ik wil uit voorzorg mijn pijnlijke voet sparen, ook met de Olympische Spelen in aantocht. De jongste dagen voelde ik toch een beetje pijn. Het zou leuk geweest zijn, zo’n grondfinale, maar ik kwam toch niet in aanmerking voor het podium. Het is dus niet dat ik iets verlies. Bovendien: is het niet mooi om op een hoogtepunt te eindigen?” Dus bleef het zaterdagavond bij een feestje in het teamhotel, aangevuld door nearest and dearest. “Ik denk toch niet dat ik vroeg ga slapen vanavond.”

Hoe dan ook was het voor de Truiense een gedroomd WK in Stuttgart. Eerst hielp ze het Belgische team te kwalificeren voor de Olympische Spelen in Tokio en donderdag haalde ze haar beste score ooit in de allround-finale,waar ze knap vijfde werd. Het tweede opeenvolgende WK-goud op de brug met ongelijke leggers is uiteraard de kers op de taart. Dat belooft voor Tokio, waar de Sportvrouw van het Jaar 2018 volgende zomer aan haar tweede Spelen zal deelnemen: wij kijken er alvast reikhalzend naar uit.