‘Donderen in Keulen’: de opmerkelijkste buitenlandse vrienden van Sven de Leijer

Samr Al Marzooqi (34, Verenigde Arabische Emiraten): ‘Geweldige schoonouders’

“Ik werk zelf al vijftien jaar in de media-industrie, en zo zijn de programmamakers via via bij mij terechtgekomen. In het begin snapte ik de opzet van de quiz niet goed: ‘Is het een realityshow?’ Vóór de tv-ploeg naar Dubai afreisde, hebben we lang zitten skypen en moest ik foto’s van mijn huis doorsturen. Naar mensen die ik nog nooit gezien had! Voor hetzelfde geld wilden ze mijn huis komen leegroven. (lacht) En welk bedrijf heet er nu Desertfish? Maar omdat ik zelf geïnteresseerd ben in culturen, heb ik mijn argwaan laten varen. Hoewel ik de tv-ploeg twee dagen in de comfortzone van mijn huis moest toelaten, is het toch een heel mooie ervaring geworden.”

Wat was de vreemdste vraag die je voorgeschoteld kreeg?

“‘Wanneer had je voor het eerst seks?’ Die vraag kun je niet aan een Arabier stellen, want wat hij ook antwoordt, hij zal erop beoordeeld worden. Als ik zeg: ‘Voor het huwelijk’, dan zouden alle Arabieren me haten. Antwoord ik: ‘Na het huwelijk’, dan zouden de Europeanen me waarschijnlijk achterlijk vinden. (lacht)

“Voorts vond ik het leuk om te zingen, uit te beelden hoe ik een inbreker zou aanpakken, en mijn collectie opgezette dieren te tonen.”

Quizmaster Sven de Leijer noemt jou ‘zijn favoriete sjeik’. Ben je een sjeik?

“(lacht) Natuurlijk niet! Sjeiks maken deel uit van de koninklijke familie. Toen ik samen met mijn vrienden de eerste aflevering bekeek, zeiden ze: ‘Samr, hierdoor zul je in de problemen raken! De echte sjeiks zullen dit niet grappig vinden!’”

Woon je graag in Dubai?

“Ik heb een haat-liefdeverhouding met Dubai. Je moet hier hard werken, maar het voordeel is wel dat je ervoor beloond wordt. En dat geldt niet enkel voor de inheemse bevolking, want Dubai telt meer dan tweehonderd nationaliteiten. Je kunt hier veel bereiken.

“Tegelijk brengt dat harde werken veel stress met zich mee. Er zijn hier enorm veel leuke dingen te doen waar ik helaas geen tijd voor heb. Vijf jaar geleden is hier een waterpark geopend waar ik graag met mijn kinderen naartoe wil, maar het is er nog steeds niet van gekomen.”

Wat voor job doe je precies in de media?

“Ik ben de media-adviseur voor het ministerie van Onderwijs en sta dus aan het hoofd van een enorme mediamachine. We zetten boeken om in video’s, maken shows, promoten universiteiten en voeren internationale campagnes over het onderwijs in de Emiraten. We beschikken al over het beste onderwijs in het Midden-Oosten en de overheid streeft ernaar om tegen 2071 het beste onderwijs ter wereld aan te bieden. Daarvoor is heel wat mediawerk en digitale ondersteuning nodig.

“Vóór ik deze job had, heb ik een dozijn kortfilms geschreven en geregisseerd, en twee langspeelfilms geproducet. Eén van die langspeelfilms ken je misschien: The Kingdom, met Jamie Foxx en Jennifer Garner. Ik heb ook nog voor het Dubai International Film Festival gewerkt, en ben channel manager bij MTV Arabia geweest.

“Naast mijn eigenlijke job doe ik veel vrijwilligerswerk. In de islam geloven we dat je je medemens moet helpen, omdat je daar zelf ook gelukkiger van wordt. Ik ga al tien jaar mee op kamp met kinderen met specifieke behoeften, om mooie foto’s van hen te nemen die ze achteraf aan hun familie kunnen tonen. Ik ben ook al naar de Invictus Games (het sportevenement voor militairen en veteranen die gewond zijn geraakt in het leger, red.) getrokken, die in het leven geroepen werden door prins Harry: in tegenstelling tot de andere fotografen nam ik geen foto’s van de winnaars, maar van de ouders die enthousiast aan het supporteren waren voor hun kinderen. Enorm leuk.”

De winnaar van de quiz krijgt reiskilometers. Zelf ben je ook verslaafd aan reizen.

“Je belt me momenteel in Bosnië: ik ben hier al voor de twaalfde keer. Ik heb in totaal al 69 landen bezocht, waaronder ook België. Ik ben al meermaals in jullie land geweest, en met alle respect, maar ik vind het er maar saai. Misschien moet ik over een paar maand nog eens terugkeren: wie weet word ik dan wel herkend op straat? (lacht)

“Azerbeidzjan is mijn slechtste reiservaring: je kunt er niet lekker eten en de mensen waren er niet al te vriendelijk. Maar ik sta te popelen om terug te gaan naar Latijns Amerika. Ik heb al Cuba, Mexico, Costa Rica, Colombia en de Caraïben bezocht, en dat smaakt naar meer.”

Klopt het dat je ooit aan je moeder hebt gevraagd om een vrouw voor je te zoeken, omdat je je eigen oordeel niet vertrouwde?

“Vanuit de gedachte: ‘Wie mijn luiers ververst heeft, zal me wel beter kennen dan ikzelf.’ Ik was toen 22. Voor Europeanen blijft zoiets moeilijk te geloven, maar in de Verenigde Arabische Emiraten draait het huwelijk niet om een verbintenis tussen twee personen, maar tussen twee families. Je kunt elkaar nog zo graag zien als koppel: als de twee families het niet met elkaar kunnen vinden, it will be living hell. Dus zei ik tegen m’n moeder: ‘Als je iemand ziet van wie je denkt dat ze me zal interesseren, laat het me weten.’ De familie van mijn vrouw kent mijn familie al 55 jaar: we kennen elkaar door en door en vertrouwen elkaar blindelings. En: ik kan écht goed opschieten met mijn schoonouders. (lacht)”

Via filmpjes van zijn internationale panel wil de quiz culturele vooroordelen onderuithalen. Word je vaak met vooroordelen geconfronteerd?

“Kijk naar de eerste aflevering van Donderen in Keulen: iedereen dacht dat de slaapkamer met het Ferrari-bed de mijne was. Ik heb niet eens een Ferrari! Oké, wel een Maserati, maar dat komt door mijn high profile job: ik kon moeilijk met mijn Toyota Yaris op belangrijke meetings arriveren. Dat iedereen in Dubai met een sportwagen rondrijdt, is echt een stereotype.

“Ik heb samen met mijn vrouw, mijn broer en wat vrienden naar de eerste aflevering gekeken, en we laughed our asses off. Mijn favoriete buitenlandse vrienden zijn Lyudmila uit Rusland, de fat guy uit Colombia (Anibal, red.) en de Indiase Pankaj, die elke dag 3,5 kilo goud draagt. Ooit wil ik als Pankaj worden: misschien ben ik dan geschikt om een sjeik te zijn. (lacht)

“Mag ik afsluiten met een iets ernstigere noot? De hoofdreden waarom ik wilde meewerken aan de quiz, is omdat ik het belangrijk vind dat mensen van over de hele wereld elkaars verhalen te horen krijgen. Ik heb je daarnet al verteld dat de Emiraten meer dan tweehonderd nationaliteiten tellen. De inheemse bevolking, waar ik deel van uitmaak, is goed voor 10 procent van alle bewoners. Hoewel we dus in de minderheid zijn, leven we allemaal in harmonie samen. Drie jaar geleden werd er een antiracismewet uitgevaardigd, de eerste ter wereld! We zijn ook streng voor onszelf: hoewel het in de islam verboden is om buiten je roots te trouwen, wordt nu ook getolereerd dat iemand pakweg een Arabische vader en een Engelse moeder heeft. De overheid kondigt elk jaar een nieuw thema aan, en 2019 is het jaar van de tolerantie. De paus bracht begin dit jaar een officieel bezoek aan het Arabisch schiereiland: een historisch moment, waarmee we willen aantonen dat we andere religies accepteren. Omdat ik hoorde dat België met uitdagingen kampt omtrent immigratie en demografische veranderingen, wilde ik meedoen aan Donderen in Keulen: ik hoop via de quiz dezelfde boodschap van tolerantie en aanvaarding te kunnen brengen, want ze is cruciaal om met elkaar te kunnen samenleven. Als wij het kunnen, dan jullie ook.”

Lyudmila Korastelyeva (69, Rusland): ‘Boer! Debiel!’

“De programmamakers hadden oorspronkelijk het plan om mijn buurman, die voor het populaire Russische spelprogramma KVN heeft gewerkt, als buitenlandse vriend te laten opdraven. Toen ik de tv-ploeg in onze straat zag arriveren en hoorde dat ze hem in een vreemde taal aanspraken, ben ik gedag gaan zeggen. Ik had mijn buurman voor de grap gezegd dat ze mij beter eens zouden komen filmen, wat hij serieus nam: hij heeft de ploeg toen naar mij gestuurd.”

Ben je het prototype van de Russische vrouw? We zien je vaak boos worden op je man Viktor, die je ‘boer’ of ‘debiel’ noemt.

“Zo zijn Russische vrouwen nu eenmaal. Maar hij kan zich ook best kwaad maken, hoor. Als hij denkt dat hij gelijk heeft, dan kun je hem nooit van het tegendeel overtuigen.

“Binnenkort zijn we vijf jaar samen. Ik was al veertien jaar weduwe voor ik Viktor leerde kennen. Zelf heeft hij zijn eerste vrouw verloren aan borstkanker. Ik heb hem ontmoet via een vriendin die ons heel graag wilde koppelen, maar ik hield de boot af. Tot ze ons uiteindelijk met een smoes samenbracht: ze loog dat ze hulp nodig had, en net toen ik bij haar aanbelde, kwam Viktor in zijn auto aangereden. Of het liefde op het eerste gezicht was, moet je aan hem vragen. Maar ik vond hem wel aantrekkelijk, en het beviel me dat hij altijd bezig is – zelf heb ik ook geen zittend gat.

“Ik ben al snel met hem gaan samenwonen in zijn huisje in Zadel’naya, een klein dorpje aan de Wolga. Ik houd van structuur, dus iedere dag ziet er quasi hetzelfde uit. Vorig jaar hebben we een soort van gemotoriseerd rubberbootje gekocht, waarmee we op mooie zomerochtenden een tochtje op de Wolga maken. Na het middageten lezen we doorgaans een boek of doen we een dutje, waarna we gaan wandelen op het platteland of in het bos. Om zes uur ’s avonds pompen we water uit de Wolga, voor onze moestuin. Daarna kook ik, zodat we tegen zeven uur aan tafel kunnen.»

Wat schaft de pot zoal?

“Altijd soep en een hoofdgerecht. Als Viktor vis gevangen heeft, maak ik daar oecha van, typisch Russische vissoep. Het hoofdgerecht bestaat vaak uit vis- of vleesballetjes, goulash of een salade met calamares. Ik bereid altijd alles zelf, met ingrediënten die we op de markt kopen. We zitten momenteel volop in het paddenstoelenseizoen. In Rusland is het een soort van nationale sport om paddenstoelen te plukken: vaak trekt het hele gezin met een mandje het bos in.”

Je bent de favoriete buitenlandse vriend van veel kijkers. Heb je zelf enig idee waarom?

“Omdat ik heel open en expressief ben, misschien? Vroeger dachten veel vrienden dat ik actrice zou worden. Dat had ik zelf best ook gewild, maar ik moest van mijn ouders medicijnen gaan studeren. Ik ben dus blij dat ik voor de quiz nog eens mijn acteer- en zangtalent kon bovenhalen.

“Ik was geslaagd voor het toelatingsexamen van paramedicus, maar omdat ik iedere keer onwel werd toen we in de praktijklessen op een lijk moesten oefenen, heb ik die studies stopgezet. Uiteindelijk ben ik via mijn eerste man in een fabriek terechtgekomen waar ze onderdelen maakten voor ruimteraketten. Dat bedrijf heette Progress – je kent wellicht hun hoofdkwartier, de Bajkonoer Kosmodroom: de Russische lanceerbasis vanwaar Joeri Gagarin in 1961 als eerste mens de ruimte werd ingestuurd. Als portier controleerde ik aanvankelijk de pasjes van de bezoekers, maar ik ben opgeklommen tot logistiek medewerker. Toen die fabriek na de perestrojka de deuren sloot, ben ik in een hotel gaan werken, ook als logistiek medewerker.

“Ten tijde van de perestrojka heerste overal chaos. Door de grote economische crisis moesten we alles kopen met bonnetjes – of toch wat er voorhanden was, bijna niets dus. Tegenwoordig loop je de winkel binnen en is alles er te vinden! Maar ik krijg maar een pensioen van 10.000 roebel (140 euro, red.) per maand. Daardoor kan ik nog altijd niet met een volle winkelkar buitenkomen uit de supermarkt.”

De winnaar van de quiz krijgt reiskilometers. Ben jij al eens op reis geweest?

“Nog niet buiten Rusland. Met mijn eerste man ging ik af en toe naar een sanatorium, wat heel populair was onder het Sovjet-regime: een soort hotel in het midden van de natuur waar je kunt relaxen. Met Viktor heb ik tweemaal een reis gemaakt langs de Wolga: heel mooi. Ik zou graag meer willen reizen, maar daar hebben we het geld niet voor.”

Kende je België al?

“Ja, maar ik had er geen idee van hoe het leven er bij jullie uitziet. Daar heb ik de televisieploeg naar gevraagd. O, en de chocolade die ze meehadden voor mij vond ik ook heerlijk.”

In de quiz zagen we dat er een koevoet op je nachtkastje kampeert. Heb je die al ooit moeten gebruiken?

“Nog niet, maar de meeste buren zijn hier enkel ’s zomers, ze gebruiken hun huisje als buitenverblijf. ’s Winters zijn we hier dus vaak alleen, waardoor ik bang ben voor dieven. Als die ooit binnenvallen, kan ik me verdedigen.”

Hoewel wij ervan uitgaan dat elke Rus veel wodka drinkt, beweerde je nog nooit stomdronken te zijn geweest.

“Het is effectief zo dat Russen graag drinken, maar zelf drink ik enkel op feestjes. Maar dan nog niet veel, hoor. Misschien omdat ik zo opgevoed ben? Mijn vader was heel streng. Zelfs als mijn ouders iets te vieren hadden, deden ze dat buitenshuis, er werd thuis nooit gedronken. Ik ben ook niet benieuwd hoe het voelt om dronken te zijn, want na één glas begin ik ook al vrolijk te dansen en te zingen.”

Op de vraag wat je doet als je niet kunt slapen, antwoordde je: ‘Ik slik pillen omdat ik zo veel zenuwen heb, want ik ben psychisch niet in orde.’ Waarvoor moet je dan precies pillen nemen?

“Ik heb een zwaar leven gehad. De zwangerschap van mijn tweede kind was heel moeilijk. Toen ik bevallen was, hebben de dokters moeten vechten om mij in leven te houden, en mijn zoon bleek het downsyndroom te hebben. Aanvankelijk woonde hij bij ons in, maar omdat hij op alle vlakken een ontwikkelingsachterstand had – hij kon niet praten of reageren – werd hij met mijn toestemming op zijn achtste opgenomen in een instelling in Samara, de stad waar we destijds woonden. Ik had nog een oudere dochter om voor te zorgen en kon dat niet in mijn eentje bolwerken. Ik ging hem iedere week bezoeken, en hoewel hij niet reageerde op wat ik zei of vroeg, had ik toch door dat het personeel hem wreed behandelde. Hij is onlangs op zijn vijfendertigste in die instelling overleden. Of juister: hij werd vermoord door het personeel, dat hem opzettelijk te veel medicatie heeft toegediend. Zo stond het ook in het overlijdensattest: de doodsoorzaak was een teveel aan medicatie.

“De laatste keer dat ik mijn zoon gezien heb, werd hij naar me toegebracht in een rolstoel. Doordat ze hem vastbonden aan een stoel, is hij half verlamd geraakt. Toen besefte ik dat het personeel nare dingen met hem deed en dat hij daar veel pijn leed. Bij mijn thuiskomst heb ik bij mijn religieuze iconen gebeden en God gevraagd om mijn zoon bij zich te nemen en hem zo uit zijn lijden te verlossen. En geloof het of niet, maar de dag erna kreeg ik telefoon uit de instelling met de boodschap dat hij overleden was. Daarop ben ik met mijn dochter en man naar verschillende politiebureaus gereden, maar het was zondag: er was niemand aanwezig. We hebben nog getwijfeld om de instelling te vervolgen, maar dat werd ons afgeraden door vrienden: ‘Je gaat toch niets kunnen bewijzen, het zal je alleen maar tijd en geld kosten.’ Dus hebben we dat plan laten varen.”

Voor we afsluiten met een telefonische knuffel: wat mogen we jou en Viktor nog toewensen?

“Aangezien we niet meer van de jongsten zijn: een goede gezondheid. We zullen wellicht altijd blijven bekvechten, want alle mannen zijn dezelfde. Maar goed, op mijn leeftijd heeft het geen zin om nog naar een betere partij op zoek te gaan. We hebben elkaar gevonden en moeten het maar zien te rooien met elkaar.”

Eric Love (52, Verenigde Staten): ‘Praat nooit over politiek’

“Mij hebben ze gevonden omdat ze bij het stadsbestuur zijn gaan vragen wie de kleurrijkste inwoner is. En ja, ik sta hier bekend om mijn juwelen en auto’s. Ik draag altijd een Rolex of Breitling-horloge en heb een grote ring in de vorm van de staat Texas van 95 gram witgoud, met 122 diamanten erin en Big Juicy, de naam van mijn hond, erin gegraveerd. Mensen vinden dat gek, maar daar trek ik me niets van aan: if you love yourself, you can have a great life.”

Je woont in de voorstad van het Texaanse Forth Worth: niet alleen de hometown van Townes Van Zandt en T Bone Burnett, maar ook de stad waar Lee Harvey Oswald, de vermeende moordenaar van president John F. Kennedy, nog gewerkt heeft.

“Lee Harvey Oswald ligt begraven op zo’n 13 kilometer van mijn huis, en zijn graf wordt nog steeds druk bezocht. In Texas worden criminelen gevierd: weird. Het graf van Bonnie en Clyde ligt hier ook maar een straat verderop. Mensen vragen me continu om hen op een death tour mee te nemen: dan rijden we naar het graf van Oswald en Bonnie en Clyde, waar we dan sterkedrank of een kogel achterlaten, wat de gewoonte is als je het graf van een crimineel bezoekt.”

Zijn er ook gezellige dingen te doen in Fort Worth?

“Iedereen hier houdt van lekker eten: barbecue, steak, Mexicaans… En heel wat mensen gaan cruisen in hun auto’s. Dat doe ik zelf ook graag in het weekend: dan haal ik mijn oldtimers van stal. Voorts is Texas all about sports: American football- en volleybalwedstrijden worden hier gretig bekeken.

“Omdat je kunt slapen wanneer je dood bent, sta ik elke dag op om halfvijf ’s ochtends. Dan zit ik op mijn porch koffie en Dr. Pepper te drinken en een paar sigaretten te roken, terwijl ik Big Juicy al mijn geheimen vertel. Hij kan toch niet tegen me getuigen. (vette lach) Daarna kijk ik naar het ochtendnieuws tot ik er gedeprimeerd van raak en overschakel op de radio voor wat muziek, waarna ik naar mijn werk vertrek. Weer thuis wijd ik me aan mijn hobby’s: ik onderhoud een briefwisseling met elf bekende Amerikaanse seriemoordenaars, die doorheen de jaren echte pennenvrienden zijn geworden. Je zult één van hen misschien kennen, want er is al een film over hem gemaakt: Dennis Rader, beter bekend als de BTK Killer (Bind, Torture and Kill, Raders modus operandi, red.). Hij heeft jarenlang als ambtenaar gewerkt, was de voorzitter van zijn kerkgemeenschap én van de padvinders, en guess what: hij was ook een seriemoordenaar die dertig jaar lang ongemerkt zijn gang kon gaan. Interessant! Hoe kun je in al die tijd nooit gesnapt worden? Als ik die brieven aan bezoekers toon, vinden ze het zowel eng als badass. Nu, dat doe ik niet zomaar: ik werk als bodyguard en privédetective, dus het is mijn job om uit te vlooien waarom mensen doen wat ze doen.”

Hoe pak je dat aan?

“Ze blijven terugschrijven omdat ik hen behandel als normale mensen. En ik kan terugvallen op mijn politiecarrière: ‘Ik ben een privédetective en een agent op rust. Ik vroeg me af hoe je zolang buiten schot kon blijven.’ Je moet ze wat stroop om de mond smeren, want vaak zijn seriemoordenaars narcisten. Zonder het woord ‘moordenaar’ te laten vallen, schrijf ik dan: ‘Geweldig hoe je dat gelukt is. Ook al heb je vreselijke dingen gedaan, je hebt ze toegegeven en werd ervoor berecht. Dit is je kans om mij als privédetective te helpen, zodat ik collega’s kan opleiden om mensen op te sporen die zich in het volle zicht verbergen.’ Die tactiek heeft nog nooit gefaald. Of ik soms geschokt ben door hun antwoorden? Na al die jaren choqueert niets me nog. Meestal denk ik: God damn, how did that guy get so fucked up?”

Wat moeten we ons voorstellen bij je werk als privédetective? Moet je ontrouwe echtelieden schaduwen of gaat het om grotere zaken?

“Véél grotere zaken. Vijf jaar geleden werkte ik aan een zaak rond een diamantoverval in Canada. Maar evengoed schiet ik te hulp als ik op Facebook berichten zie passeren over vermiste personen. Vaak met succes.

“Als beveiligingsagent heb ik nog gewerkt voor de bijzonder aardige selfmade miljardair Warren Buffett, maar evengoed voor hoogwaardigheidsbekleders en sterren als Britney Spears. Ik ben zo ook op het privé-eiland van Richard Branson beland. Je moet je werk ook leuk maken: je kunt daar toch niet verveeld rondhangen? Wie de ergerlijkste beroemdheid was? Niemand, want ze betalen allemaal extreem goed. (lacht)

“Ik zit er ondertussen warmpjes bij, wat me de bijnaam ‘Redneck Liberace’ heeft opgeleverd, naar de flamboyante pianist. Toevallig heb ik zijn Cadillac-limousine op een veiling op de kop kunnen tikken. Ach, ze mogen me noemen hoe ze willen, ik vind het allemaal even flatterend.”

Je hebt zowel je hond als de naam van je hond op je armen laten tatoeëren. Hoe ben je bij de naam Big Juicy terechtgekomen?

“Ik had hem eerst ‘Buddy Love’ gedoopt, naar het personage van Eddie Murphy uit The Nutty Professor. Tot mijn vrouw hem op een dag aan het knuffelen was: ‘He’s so juicy!’

“Mijn vrouw heeft een non-profitorganisatie opgestart, waarmee we samen met Big Juicy aan liefdadigheidswerk doen. Via onze contacten met enkele winkelketens gaan we elke zaterdagavond en zondagochtend eten ophalen, dat we naar de daklozeninstellingen in Fort Worth brengen, en waar wekelijks zo’n 2.500 daklozen te eten krijgen. Ik moet altijd lachen als ik mensen hoor zeggen dat je de wereld niet in je eentje kunt veranderen, want je kunt wel degelijk een heel groot verschil maken.”

Had je vóór Donderen in Keulen al van België gehoord?

“Iedereen hier kent Belgian waffles. Ik wist ook waar het lag, en herinnerde me de Kosovo-oorlog uit de jaren 90 – dat beheerste toen ook hier het nieuws. Maar dat is het zowat.”

Trump noemde onze hoofdstad een ‘hellhole’. Texas heeft pro Trump gestemd: jij ook?

“Ik ben all-American: eender wie in het Witte Huis zit krijgt mijn steun, want ik houd van mijn land. Tegelijk ben ik het nog nooit 100 procent eens geweest met een president, noch heb ik een president ooit compleet gehaat. Het zijn mensen, ze maken fouten.

“Zelf probeer ik zo ver mogelijk van politiek en religie weg te blijven, omdat ze een wig tussen mensen drijven. Het nieuws probeert je te indoctrineren om bepaalde groepen te haten. Onbegrijpelijk. Ik heb vrienden over de hele wereld van verschillende nationaliteiten en religies, met wie ik me rot amuseer. Ons geheim: we praten nooit over politiek of godsdienst.”

In de quizronde The Voice of America trekt Jelle De Beule New York in met allerhande geschiedkundige vragen. Blijkt dat sommige Amerikanen denken dat Louis Armstrong de eerste man op de maan was... of zelfs Lance.

“Sommige Amerikanen zijn stupid as shit. De gemiddelde Amerikaan zou niet ‘Neil Armstrong’ kunnen antwoorden zonder eerst te googelen. De programmamakers hebben mij de eerste aflevering gemaild, en daaruit bleek ook dat sommige Amerikanen dachten dat George Washington de eerste mens in Amerika was. Holy fuck! Een universitair diploma is duidelijk geen garantie op intelligentie.”

Laten we eens wat dieper op jouw antwoorden ingaan. Na een stomdronken avond werd je wakker met je broek rond je enkels. Wat was er gebeurd voor je in slaap dommelde?

“Dat weet ik nog steeds niet zeker. Ik raak ondertussen geen druppel meer aan, maar die bewuste nacht had ik tequila zitten drinken in Mexico. Ik werd de ochtend erop badend in het zweet wakker, keek naar beneden, zag mijn broek rond mijn enkels hangen en probeerde de avond te reconstrueren. Ik had mijn schoenen nog aan en de deur was van binnenuit gesloten, dus ik moet de enige in de kamer geweest zijn. Het is dus helaas geen sexy verhaal: ik denk dat ik mijn broek over mijn schoenen probeerde uit te trekken en zo in slaap gevallen ben.”

Je hebt ook al eens een tv-show over paranormale activiteit naar je huis gehaald, omdat je een geest had gezien.

“Mijn vorige huis werd vroeger bewoond door een pastoor. Zijn buurman had zijn eigen vrouw vermoord en daarna hun huis in de fik gestoken, terwijl hun drieling nog binnen lag – de drieling heeft het trouwens overleefd, al waren ze wel verbrand over 90 procent van hun lichaam. Toen wij in het huis ernaast gingen wonen, hoorden mijn kinderen ’s nachts het gehuil van een kind: heel creepy. Toen ik op televisie zag dat er een show over paranormale activiteit was waarvoor ze nog mensen zochten, heb ik niet getwijfeld. We moesten allemaal voor een paar dagen het huis uit, de elektriciteit werd uitgeschakeld en er werden video-opnames van ons huis gemaakt. Zelf voelde ik soms een koude luchtstroom passeren in de buurt van de achterdeur, wat volgens de makers van de show de vermoorde echtgenote was die hulp kwam zoeken bij haar vroegere buurman, de pastoor. Mijn vrouw vond dat zo eng dat we niet lang daarna verhuisd zijn.”

Wat vond je van de vooroordelen die de kandidaten over jou hadden?

“Ze dachten dat ik paardreed. (lacht) Zelf ben ik grootgebracht met het idee ‘never judge a book by its cover’, en daar ben ik blij om. Sommige van de rijkste mensen die ik beveiligde, gingen het slechtst gekleed. Wie op mijn uiterlijk afgaat, zou ook denken dat ik geen cent op zak heb. Nu, een vriend uit Karachi dacht ook dat alle Amerikanen cowboyhoeden dragen, omdat ik de enige Amerikaan ben die hij kent. Je had zijn gezicht moeten zien toen hij mij kwam bezoeken en merkte dat ik eerder een uitzondering ben! (lacht)”

© Humo