VUB-prof Gerrit Loots: "Belgische IS-vrouwen en hun kinderen repatriëren is quasi onmogelijk geworden"

Of de Belgische IS-moeders en kinderen op eigen houtje in België geraken, is maar de vraag. Al zullen ze dat volgens Loots zeker proberen. Tegelijkertijd is repatriëren zo goed als uitgesloten. "Repatriëren is quasi onmogelijk geworden in deze chaos. De enige oplossing die ik zie is dat de Koerden de mensen uit de kampen ergens naartoe brengen waar niet gestreden wordt en België en de andere Europese landen zo snel mogelijk kunnen repatriëren. Dat kan nog wel. Zo niet, moet je al militaire operaties gaan doen in oorlogsgebied en dat lijkt me niet mogelijk", verklaart Loots.

Voor de buitenwereld blijft het intussen gissen naar de gevolgen van de Turkse inval voor de vluchtelingenkampen die door de Koerden bewaakt werden. In het kamp Ain Issa zou de bewaking alvast volledig weg zijn.

“De kampen zijn open gezet en iedereen wordt aangemaand om te vertrekken. Het is niet eens vluchten. Heel wat vrouwen en kinderen, zijn op de dool in Syrië. We horen op dit ogenblik enkel noodkreten, want ze weten niet waar ze heen moeten”, vertelt Loots. “De overgebleven mensen daar denken nu: Als we in handen van de Turken vallen, komen we hopelijk in Turkije terecht, worden we daar berecht en komen we zo in België terecht. Maar die positie innemen is niet meer houdbaar. Ook omdat IS probeert zich te hergroeperen en mensen probeert weg te halen uit de kampen”, zegt de VUB-prof.

In België heerst er bij onder meer de burgemeester van Vilvoorde Hans Bonte (sp.a) de vrees dat veel van de gevluchte gevangenen, maar ook de IS-moeders en hun kinderen al onderweg zijn naar Europa. Kinderpsycholoog Gerrit Loots beseft dat er enerzijds een risico aan verbonden is, maar laat ook zijn eigen ervaring spreken. “Het zou kunnen dat vrouwen op eigen houtje in België geraken, want ze zullen absoluut proberen. Je moet het langs twee kanten bekijken”, vindt Loots. “Er zijn vrouwen die al twee jaar hebben moeten toekijken hoe hun kinderen achteruit gingen of zelfs stierven. De Europese landen hebben hun kinderen laten doodgaan door ze niet terug te halen. Wel, het zijn die vrouwen die nu terugkomen en dus krijgen we misschien te maken met mensen die met wraak en wrok zitten. Dat is dus zeker een risico.” 

“Maar aan de andere kant zijn er de vrouwen die wij bij onze vorige reis naar daar hebben ontmoet. Je merkt dat zij willen terugkomen om steun en veiligheid te vinden, want ze zijn totaal op. Dat zijn geen vrouwen waarvan we bang moeten zijn. Ze wensen vaak terug te komen, hun straf uit te zitten en terug een normaal leven te leiden. Ze beseffen dat IS een vergissing was”, besluit Loots.