Wat heeft Elton John te vertellen over Diana en Michael Jackson? Lees de smeuïgste anekdotes uit nieuwe autobiografie

Wie de film "Rocketman" heeft gezien, kreeg misschien het gevoel dat het leven van muzikant Elton John geen geheimen meer heeft. Toch staan er nog heel wat onbekende verhalen - klein en groot - in de autobiografie "Ik Elton John". Het boek verschijnt vandaag in verschillende talen en is de eerste en énige biografie waar hij aan meewerkt, zo stelt John zelf. 

In zijn eigen woorden beschrijft hij zijn relatie met zijn familie en zijn manager John Reid, maar ook met tal van wereldberoemde collega's zoals Tina Turner en prinses Diana. Elton John ontpopt zich tot de betere roddelkoningin en spaart weinig mensen. 

Wie Elton John live aan het werk wil zien krijgt volgend jaar trouwens nog een herkansing, want het afscheidsconcert in het Sportpaleis van Antwerpen eind mei bleek toch niet de allerlaatste muzikale passage in ons land.

De "Farewell yellow brick road tour" brengt hem op 8 september 2020 opnieuw naar het Sportpaleis. Intussen heeft u rustig de tijd om de autobiografie lezen. Wij lijsten alvast enkele hoogtepunten (of dieptepunten, zo u wil) op.

Elton John leerde prinses Diana naar eigen zeggen kennen op het verjaardagsfeest van de Britse prins Andrew in 1981. Andrew werd 24, en Elton John trad samen op met Ray Cooper. Ook koningin Elizabeth was aanwezig, daarom werd de muziek tijdens het dansfeest erg stil gezet.

“Prinses Anne vroeg me ten dans op “Hound dog” van Elvis Presley,” herinnert Elton John zich het moment begin jaren 80. “De koningin verscheen met een handtas. Ze liep op ons af en vroeg of ze mocht meedansen. Dus nu danste ik zo onhoorbaar mogelijk met prinses Anne en de koningin – die nog altijd haar handtas droeg – terwijl de stilste disco van de wereld Bill Haley ten gehore bracht.” 

En zo waren er nog wel meer bijzondere momenten met de Queen. “In privésituaties kan ze hilarisch zijn”, klapt Elton John uit de biecht. "Tijdens een ander feestje zag ik dat ze Viscount Linley (de enige zoon van prinses Margaret, en dus een volle neef van koningin Elizabeth, red.) vroeg of hij even wilde gaan kijken bij zijn zus, die zich niet lekker voelde en naar haar kamer was gegaan. Toen hij herhaaldelijk probeerde om haar af te poeieren, gaf de koningin hem heel zacht een klapje in zijn gezicht en zei: ‘Ga’ – klap – ‘niet’ – klap – ‘met’ – klap – ‘me’ – klap – ‘bekvechten’ – klap – ‘ik’ – klap – ‘ben’ – klap – ‘de koningin!’ Toen hij wegliep, zag ze dat ik het had gezien. Ze knipoogde naar me en liep weg.”

Met prinses Diana onderhoudt Elton John sinds begin jaren 80 een bijzondere vriendschapsband. Wanneer zij op 31 augustus 1997 sterft en de rouwregisters worden geopend, citeren nogal wat mensen uit het lied "Candle in the wind". Daarop vraagt Richard Branson aan Elton John om een aangepaste versie te zingen tijdens de begrafenis van Diana. Het is een van de zeldzame keren dat John zingt met een autocue, uit schrik om de verkeerde tekst te brengen. Hij noemt het in zekere zin zijn grootste optreden ooit.

Herbekijk hieronder het iconische fragment, tijdens de begrafenis van prinses Diana:

“Na de begrafenis ging ik meteen naar de studio. Er zou een nieuwe versie van "Candle in the wind" op single worden uitgebracht om geld in te zamelen voor een liefdadigheidsfonds dat in Diana’s naam zou worden opgericht. Nadat ik het nummer twee keer live aan de piano had gezongen, ging ik naar huis. De single was waanzinnig succesvol."

“Dat is prachtig, al is een groot gedeelte van de 38 miljoen pond die het liedje opbracht verspild, omdat de liefdadigheidsinstelling haar portretrecht ging beschermen tegen mensen die merchandising – borden, poppen, T-shirts – met de beeltenis van Diana maakten, waarna het geld moest worden besteed aan juridische kosten. Het was alsof ze het geld liever besteedden aan de bescherming van rechten dan aan het opruimen van landmijnen, of hulp voor vrouwen met problemen.”

"Ergens kon ik het niet begrijpen: waarom zouden mensen ernaar willen luisteren? Ik heb dat nooit gedaan. Ik had het drie keer gezongen – een keer in de kerk en twee keer in de studio – en een keer beluisterd om te horen of de mix deugde, en dat was dat. Nooit meer. Ik heb het nooit op verzamelingen met Greatest Hits gezet en het is nooit opnieuw uitgebracht. Ik heb zelfs de  oorspronkelijke versie van "Candle in the wind" jarenlang niet live uitgevoerd. Het leek me beter als men het een poosje niet zou horen.” 

Een andere opmerkelijke passage in de autobiografie speelt zich af in Woodside, het landgoed van Elton John in Old Windsor. Hij nodigt prinses Diana uit voor een etentje met zanger George Michael, de Britse regisseur Richard Curtis en de Amerikaanse Hollywoodsterren Richard Gere en Sylvester Stallone.

“Het boterde meteen tussen Richard en Diana”, schrijft Elton John. “Richard en Cindy Crawford waren net uit elkaar en al snel zaten ze met zijn tweetjes voor de open haard, waar ze helemaal opgingen in hun gesprek. De rest zat gewoon te kletsen, maar ik merkte dat de sfeer in de kamer subtiel was veranderd. Stallone keek voortdurend naar Diana en Richard.”

Wanneer het eten wordt geserveerd blijken Richard Gere en Sylvester Stallone vermist. De echtgenoot van Elton John vindt hen terug in de gang, waar ze van plan waren hun geschil over Diana op te lossen met ... een vuistgevecht!

“Na het eten gingen Diana en Richard weer voor de haard zitten. Sylvester verliet woedend het huis. Toen David en ik hem uitlieten, zei hij: ‘Ik zou nooit zijn gekomen als ik verdomme had geweten dat de prins in het witte pak ook was uitgenodigd. Als ik haar had willen hebben, had ik haar genomen!’.”

Eind jaren negentig waren er plannen voor een tournee met Tina Turner. Maar dat bleek een grote vergissing, toch als we Elton John mogen geloven: "Mijn haar beviel haar niet, de kleur van mijn piano beviel haar niet – die moest om de een of andere reden wit zijn – en mijn kleding beviel haar niet. Ze klonk als mijn moeder." Het is een vergelijking die niet bedoeld is als compliment.  

In 1999 staan ze wel samen op een New Yorks podium voor het evenement “VH1 divas live”. De band van Elton John is al enkele dagen aan het repeteren met Tina Turner wanneer Elton John zelf arriveert: “Ik kreeg te horen dat ik niet op mijn band hoefde te rekenen als ik met Tina op tournee zou gaan, want ze was ‘een nachtmerrie’.”

Bekijk hieronder het bewuste concertfragment met Tina Turner en Cher, ná de desastreuse repetitie:

“Tina vertikte het om de musici bij hun naam te noemen; ze wees naar iemand en riep ‘Hé, jij daar’ als ze iemands aandacht wilde trekken. We repeteerden "Proud Mary". Het klonk voortreffelijk. Maar Tina onderbrak het nummer. Ze was niet blij. ‘Het ligt aan jou,’ gilde ze, terwijl ze naar mijn bassist Bob Birch wees. ‘Je doet het verkeerd.’ We begonnen opnieuw. Opnieuw krijste Tina dat we moesten stoppen. Ditmaal wees ze naar mij. ‘Jij bent het! Je speelt het verkeerd!’.”

“Het debat over de vraag of ik al dan niet "Proud Mary" kon spelen werd al tamelijk snel verhit voordat ik het beëindigde door Tina te verzoeken het nummer in haar reet te steken en me uit de voeten te maken. In de kleedkamer zat ik me woedend af te vragen wat haar probleem was. Ik heb me in mijn carrière vaak misdragen, maar er zijn grenzen. De ongeschreven regel is dat musici hun collega’s niet als oud vuil behandelen.”

Later leggen de twee wereldsterren het bij, al blijft het verschil in visie te groot om samen op tournee te gaan. Elton John houdt van improvisatie op het podium, terwijl Tina Turner niet wil afwijken van het bestaande nummer. 

Geloof het of niet, maar tijdens het etentje waar Elton John zijn (latere) echtgenoot David voor het eerst voorstelt aan zijn moeder belandt ook Michael Jackson mee aan tafel. 

“Ik kende Michael al sinds hij dertien of veertien was. Zo’n schattig joch had je nog nooit gezien. Maar ergens in de jaren daarna was hij zich net als Elvis Presley meer en meer gaan afzonderen van de buitenwereld en de realiteit. Ik dacht na elke ontmoeting met hem dat hij zo gek was als een deur. Hij had duidelijk een psychische stoornis; het was verontrustend om hem in de buurt te hebben. En nu kwam hij mee naar de lunch waar mijn moeder en mijn nieuwe vriendje kennis zouden maken.”

“Het was een zonnige dag, maar vanwege Michaels vitiligo (auto-immuunziekte, red.) moesten we binnen zitten met de gordijnen dicht. Die arme jongen zag er vreselijk uit, heel broos en ziek. Zijn make-up leek te zijn aangebracht door een maniak; dat spul zat overal. Hij at niets van wat we serveerden. Na enige tijd stond hij zonder een woord te zeggen op en verdween hij. We vonden hem pas twee uur later in het huisje van mijn huishoudster. Ze zat toe te kijken, terwijl Michael Jackson en haar zoon van elf rustig zaten te gamen. Hij kon om welke reden dan ook het gezelschap van volwassenen niet verdragen.”