Direct naar artikelinhoud
InterviewEmma Meesseman

Emma Meesseman: ‘Ik denk niet dat ik het tot mijn veertigste volhoud’

Emma Meesseman in Washington: ‘Ik zie er niet agressief uit, dat is mijn probleem.’Beeld Photo News

Op haar 21ste kende ze Moskou al als haar broekzak. Intussen speelde ze kampioen in Rusland, Europa en net nog in Amerika. ‘Hesperolletjes’ zijn haar specialiteit, naast basketballen uiteraard. Maak kennis met Belgian Cat Emma Meesseman (26) uit Ieper.

De internationale basketbalwereld was niet verbaasd: die wist wat Emma Meesseman (26) in haar mars had, lang voor ze die beslissende korf in de allerlaatste seconde scoorde op het WK van 2018 waardoor de Belgian Cats groepswinnaar werden. Daar op Tenerife leerde België frontvrouw Meesseman (1m93) en de Cats kennen: vierde van de wereld in een supermondiale sport, nooit gezien.

Op het EK dit jaar was een vijfde plaats weggelegd voor de Belgen en weer was de hoofdrol voor Emma Meesseman, wier Wikipediapagina in het Engels vijf keer langer is dan in het Nederlands. Ze kwam voor dat EK over vanuit de Amerikaanse profcompetitie WNBA, en keerde nadien terug. Nadat ze aan het eind van een lange Russische winter in de Oeral kampioen was geworden en de Euroleague had gewonnen met haar Russische ploeg UMMC Jekaterinenburg, pakte ze met de Washington Mystics begin deze maand ook nog eens de Amerikaanse titel. On top of that werd ze bekroond als beste speelster van de finales in de sterkste competitie ter wereld.

BIO

• Geboren: 13 mei 1993 in Ieper

• Teams: 2009-’12 ­Ieper Blue Cats / ’12-’14 ESB Ville­neuve d’Asq (Fra) / ’14-’16 ŽBK Sparta&K Oblast Moskou Vidnoje (Rus) / ‘16-’19 UMMC Jekate­ri­nen­burg (Rus) / ‘13-nu Washington Mystics (VS)

• International sinds 2010

• Titels: Euroleague ’16, ’18, ’19 / WNBA-kampioen ’19 / landskampioen Rusland ’16, ’17, ’18, ’19

• Prijzen: speelster van het jaar België ’10, ’11 / MVP WNBA Finals ’19

Een zot jaar, jazeker. Een druk jaar, reken maar. Woensdag is ze al even heen en weer gereden naar Charleroi omdat haar Russische ploeg daar Europees moest spelen en maandag reist ze hen achterna, waarna het weer allemaal van voren af aan begint, maar dan in Rusland en Europa. Voor heel even, want in november komt ze terug voor kwalificatie-interlands met de Cats en in januari is er nog een ander kwalificatietoernooi, dat voor de Spelen in Tokio.

Emma Meesseman: “Van hot naar her, jawel, maar dit is mijn leven de laatste jaren. In de zomer van 2018 jaar heb ik de WNBA even laten schieten om mezelf wat meer rust te gunnen. Stress? Nee, het is gewoon druk, maar het is altijd druk als ik thuis ben en thuis kan ik dat goed aan.

“Het is allemaal zo rap gegaan. Die snelle opeenvolging van finalewedstrijden, dat had ik nog niet meegemaakt. Ineens zitten we hier. Gisteren was het nog nazomer in Washington en nu is het oktober, en als ik maandag land in Jekaterinenburg zal het zeker sneeuwen want dat doet het daar altijd als ik arriveer. Het zal wennen zijn.

“Ik ben een thuismens. Thuis is tussen de mensen die ik graag heb: mijn broer, mijn ma en mijn pa. Ik heb vanmiddag gekookt voor de werkers in het gezin. Toen die waren vertrokken, heb ik de afwas gedaan. Wat we hebben gegeten? Hesperolletjes in kaassaus. Niet met puree, neen. Met patatjes, die kun je pureren in de kaassaus, toch? Dat is mijn lievelingsgerecht, ik heb dat ook een paar keer klaargemaakt in Washington.”

‘Natuurlijk praat ik met jou. We kunnen niet aan de ene kant klagen dat we niet in de picture staan en aan de andere kant onszelf niet promoten.’Beeld Thomas Sweertvaegher

Ik zie je zo voor mij: de vaat doen. Erg down-to-earth. Toch moet het een mallemolen geweest zijn. Ik ben allicht de zoveelste in de rij en toch heb je toegezegd.

“Ik denk dat ik dit moet doen, al was het maar om het vrouwenbasketbal nog meer op de kaart te zetten. We kunnen niet aan de ene kant klagen dat we niet in de picture staan en aan de andere kant onszelf niet promoten. Al viel het mij vroeger zwaar om over mezelf te spreken. De laatste tijd kan ik dat beter. Ik hoop dat jonge meisjes dit ­lezen en daardoor geïnspireerd geraken.”

Je bent 26, draait jaar na jaar twee tot drie shifts. Welk onderdeel rammelt al?

“Wel, dat valt mee. Ik ben nu een beetje geblutst door de vele stampen en kloppen onder de ring, maar blauwe plekken gaan weer weg. Voor het overige heb ik een sterk gestel, sterker dan mijn mama die ook international was maar die veel blessures had. Wellicht heb ik dat van mijn vader. Hij is osteopaat dus bij hem kan ik ook altijd terecht. Jawel, ik ben de voorbije dagen al eens op zijn tafel gaan liggen, maar gewoon ter controle en preventie en om alles recht te zetten.”

Je loopt mooi rechtop, knap voor een vrouw van 1m93.

(lacht) “Dat heb ik te danken aan mijn vader. Als we aan tafel zaten en hij kwam binnen, dan gingen we automatisch wat rechter zitten met de schouders achteruit. Is mijn beste vriendin hier, die ook basketbal speelt, dan krijgt ze van papa een tikje op de schouder. Hij kan het niet laten.”

Is het wel verstandig om nog langer een heel jaar rond de wereld af te reizen en te basketballen?

“Ik doe het graag, dus waarom niet? Voor het geld doe ik het niet, want de WNBA betaalt veel minder dan de Russische competitie. Wat vreemd is, want de WNBA is echt wel de sterkste competitie ter wereld. Vorig jaar ben ik niet gegaan. Erg leuk vinden ze dat niet, maar soms kan het niet anders. In de VS kun je een jaartje uitzitten. De Mystics steunen mij in mijn keuze voor de nationale ploeg. Ze respecteren mij. Ik ben er inmiddels ook al het langst van iedereen. Maar je hebt een punt. Als ik dat in Europa zou doen – een jaartje ergens anders gaan spelen of niet spelen – mag ik het voor rechtbank komen uitleggen.”

‘Ik ben een thuismens. Ik heb vanmiddag gekookt voor de werkers in het gezin. Toen die waren vertrokken, heb ik de afwas gedaan.’Beeld Thomas Sweertvaegher

Ik heb hier de samenstelling van UMMC Jekaterinenburg en jij staat daar niet bij.

(neemt de print en leest) “Dat is de selectie aangevuld met junioren. Ik ben niet de enige die er nog niet op staat – Jonquel Jones, tegen wie ik in de finale heb gespeeld, moet er ook nog bij.”

Is dat die lange zwarte die jou zo slecht verdedigde waardoor je al die driepunters binnen kon gooien?

(lacht lichtjes verontwaardigd) “Ja, die. Het probleem met die actie die ik samen met mijn medespeelster opzet (een ‘pick and pop’, voor de kenners, HV), is juist dat wij allebei driepunters kunnen gooien, dus weten de tegenstanders niet goed wie eerst te volgen. Als je dan vrij komt zoals ik, moeten de shots er ook nog ingaan. Dat liep goed deze Finals. Het voordeel van onze ploeg is dat iedereen naar de ring kan gaan en iedereen ook van een afstand kan scoren. Dat is heel moeilijk verdedigen voor de tegenstander.”

Het valt op hoe goed jij bent opgeleid. De fundamentals, de basistechnieken, zijn er wellicht ingeramd. Je lijkt wel de vrouwelijke Dirk Nowitzki, de iconische Duitser die bij Dallas speelt.

“Ik heb hier in Ieper drie hele goeie trainers gehad. Ann Dumortier, Ivan Decroix en later Philip Mestdagh die ook bondscoach is, zijn altijd blijven hameren op de juiste techniek.

“Daarna heb ik bij al mijn ploegen hard gewerkt om dat nog te verbeteren, ook mijn shot. Mooi compliment, mij vergelijken met Nowitzki; het was ook de eerste vergelijking die mijn Amerikaanse coach maakte. Maar ik denk niet dat ik het tot mijn veertigste volhoud zoals hij.”

Ben jij gepusht door je ouders? Je moeder – Sonja Tankrey – was tenslotte ook international.

“Neen, mama was mijn mama, niet mijn coach. Soms had ze wel iets op te merken en dan liet ik haar eventjes razen en was het voorbij. Ze had in haar topperiode een aanbieding om in Australië te gaan spelen, maar is daar nooit op ingegaan. Vergelijken is een beetje zinloos. Mijn mama heeft meer gewonnen dan ik, in België dan, maar ik was twee keer speelster van het jaar, zij één keer. Ik ben kampioen geworden in Europa, in Rusland en in de VS. Maar gepusht of druk? Nooit. De enige verplichting was: je moet een sport doen.”

Hoe groot is het verschil tussen basketballen in de VS en in Europa?

“Voor mij niet zo groot omdat onze Amerikaanse coach bij de Mystics houdt van het gestructureerde Europese basketbal. In Rusland heb ik een Spaanse coach en die benadrukt ook het rondpassen van de bal, niet het loop- en vliegwerk van individuen zoals je dat soms in de VS ziet.”

Financieel zit je het best in Europa. In de VS zou één salaris van LeBron James volstaan om het salaris van alle WNBA-speelster te verdrievoudigen, plus zakgeld.

“Dat is het enige wat niet juist is aan de WNBA. Het is de beste competitie, met de beste speelsters, de beste verzorging en alles erop en eraan, maar het maximumsalaris is 117.500 dollar (106.000 euro), en 70 dollar (63 euro) onkosten per dag dat je traint of speelt. Hoeveel ik verdien in Rusland zeg ik liever niet, maar ik word er beduidend beter betaald dan in de VS. Als ze elk NBA-team zouden verplichten om een vrouwensectie te steunen, zou dat al veel oplossen.”

En de zomer in het mooie Washington tegenover de winter in het metallurgie­centrum van de Oeral, speelt dat niet mee in de algehele perceptie van je bestaan?

“Washington is mijn favoriete stad, dat geef ik toe. Ik heb er zeven jaar geleden getekend en heb er zes van mijn laatste zomers doorgebracht. Ik wil nergens anders spelen. Ik woon dan ook nog eens in Navy Yard, een pas opgekalefaterde wijk aan de voormalige marinehaven. Het is wel een dure stad. De dichtstbijzijnde supermarkt is dan ook nog een superdure, Whole Foods.”

Oei, waar een appel een dollar kost!

“Zeg maar anderhalve dollar als het een bio-appel is. En als je een stukje Franse kaas wilt, betaal je je ook blauw. Ik heb het tijdens de finales toch eens niet kunnen laten, zo’n lekkere Franse kaas. En zeggen dat die straks nóg duurder wordt door die invoerheffingen van Trump.

“In Washington kun je bovendien goed wandelen. Er zijn mooie wijken zoals Georgetown en Alexandria en je hebt prachtige musea. Mijn favoriete museum gaat wel dicht. Newseum behandelt vrije meningsuiting, de First Amendment en eigenlijk alles wat communicatie en journalistiek aanbelangt. Blijkbaar maken ze gigantisch veel verlies en in januari sluiten de deuren. Erg jammer.”

‘Met die Russische escaperooms hebben we het wel gehad. Die zijn zo levensecht. Ooit zat er iemand met een kettingzaag achter mij aan.’Beeld Thomas Sweertvaegher

Jij wandelt constant. Is dat wel goed voor je?

“Het is gezonder dan de hele dag in je zetel naar Netflix kijken. Ik word niet moe van wandelen. In Rusland heb ik een auto met chauffeur ter beschikking. Geen limo, nee, een Hyundai geloof ik. Zelf rijden zou wel lukken, maar het sneeuwt daar zo vaak en dan is het erg glad. De chauffeur telkens bellen om mij te komen halen, ligt niet in mijn aard. Tegen het einde van het seizoen wandel ik zelfs na de training naar huis. Twintig minuutjes, best te doen.

“Jekaterinenburg is ook niet zo groot, een uur stappen en je komt overal. De stad heeft zo zijn charme. Als ik een vrije dag heb, trek ik er altijd op uit. We gaan met teamgenoten ook weleens sleetje rijden met husky’s of gek doen op een sneeuwmobiel. Een tijdje waren we fanatiek met escaperooms, maar dat hebben we een beetje gehad.”

Te makkelijk?

(lacht) “Neen, schrik opgedaan! Die escaperooms zijn daar levensecht met acteurs die je achterna zitten, in een kooi opsluiten en ontvoeren, of je echt hard vastpakken. Wij gingen steeds een level verder en dan kwamen ze je achterna met tasers en zo. Ik heb er zelfs een gehad die met een kettingzaag achter mij aan zat. Enfin, de ketting zat er niet op, maar het geluid was hetzelfde. We zijn een beetje bang geworden. Bovendien, als je zo hard je best moet doen om te ontsnappen dat je je broek scheurt en dat je vol staat met bloeduitstortingen, waarna je tegen de coach moet liegen dat het in de wedstrijd is gebeurd… ”

Netflix, vanaf nu.

“Ook, maar géén horror. We gaan samen uiteten, maar houden ook spelletjesavonden. Het valt wel mee met het sociaal leven van de gemiddelde basketbalster. Zowel in de VS als in Rusland komen we vaak samen. De Amerikanen staan erom bekend om overseas op zichzelf te zijn, maar bij ons komen ze toch vaak buiten en integreren zich. Een aantal spreekt zelfs al wat Russisch. Ik ken zelf al veel woordjes en kan gaan winkelen en bestellen op restaurant, maar nu ga ik les nemen. Die naamvallen zijn heel lastig, maar ik wil het nu wel eens leren.”

‘Ik denk dat het een voordeel is op het veld dat ik hardhorig ben.’Beeld Thomas Sweertvaegher

Ken je hét historisch feit waarvoor Jekaterinenburg bekend is?

“De moord op de Romanovs, bedoel je? Dat kennen wij maar al te goed. Mijn papa had al een fascinatie voor de Romanovs voor ik in Rusland ging spelen. De Kathedraal op het Bloed, gebouwd op de plek van het huis waar ze zijn vermoord, hebben we bezocht. De plek waar ze eerst zijn gedumpt, ook. Het huis waar ze hebben gewoond in Moskou heb ik gezien en we hebben in Sint-Petersburg hun begraafplaats bezocht. Dus de Romanovs hebben voor mij geen geheimen meer.”

Straks komen de Belgian Cats weer in beeld. Zin in?

“Jazeker. Ik denk dat we een sterke ploeg kunnen opstellen. Ik hoop dat Kyara Linskens stappen zet bij Krasnojarsk in Siberië. Ik ken haar coach en die zal goed zijn voor haar. Ze scoorde vorige week achttien punten en pakte tien rebounds.

“Ons grote doel is de Spelen halen. We moeten enkele kwalificatietoernooien spelen waarin je derde moet worden in een poule van vier. Dat lijkt makkelijk, maar het zijn wel de sterkste ploegen ter wereld, dus een beetje geluk bij de loting hebben we wel nodig. Ik heb gehoord dat België zou proberen om zo’n poule te organiseren. Dat zou fantastisch zijn.”

Jullie beschikken niet over de sterkst mogelijke selectie.

“Je doelt op Hind Ben Abdelkader? Ja, die heeft een conflict met de bond en ik ken daar het fijne niet van. Niet alleen met de bond, ook met een andere speelster, dat klopt. Als je met twaalf vrouwen speelt, is het moeilijk om met allemaal perfect overeen te komen. Blijkbaar zijn vrouwen daar toch anders in dan mannen. Wij vergeten niet. Als twee speelsters (Ben Abdelkader en Marjorie Carpréaux, HV) het niet kunnen uitpraten, dan is het beter dat ze niet samen in een ploeg zitten.

“En dan is er ook nog Celeste Trahan-Davis, een Amerikaanse die bij Castors Braine speelt en wacht op haar naturalisatie. Zij is ook een center en zou goed van pas komen voor de ploeg.”

Moet jij zelf niet wat agressiever worden?

“Ik krijg genoeg stampen onder de ringen en ik deel er ook genoeg uit. Als je met mijn coaches praat, zullen zij ‘ja’ antwoorden. Ik zie er niet agressief uit, zelfs als ik hard aan het spelen ben. Dat is mijn probleem. Als mijn Amerikaanse coach zegt dat ik agressiever moet zijn en meer moet schieten omdat een slecht shot van mij beter is dan een goed shot van een ander – hij zegt dat letterlijk – ben ik het daar niet mee eens. Ik wil dat elk shot raak is en loopt het niet te best, dan geef ik liever de bal aan iemand die beter staat.”

Je bent hardhorig en draagt een hoorapparaat. Ben je daar ooit mee gepest, op school of op het basketbalveld?

“Nooit. Echt niet. Voor mij was het altijd de normaalste zaak van de wereld. Ik denk zelfs dat het een voordeel is op het veld. As ik mensen niet zie, hoor ik niet wat ze zeggen. Ik moet dus altijd goed kijken naar welke play we zullen spelen. Wellicht overcompenseert het ene zintuig – het oog – het andere — het oor.”

Tot slot: jij hebt gezegd dat je graag samen met Nafi Thiam en Nina Derwael ex aequo Sportvrouw van het Jaar zou willen worden. Met alle respect, maar dat is toch nonsens?

“Meen je dat nu? Ik hou niet van dat soort verkiezingen met individuen tegen elkaar. Doe mij dan maar géén sportvrouw en laat de Cats volgend jaar Ploeg van het Jaar worden.”