Michel Nihoul (78) overleden

Nihoul, geboren op 23 april 1941, is een gewezen zakenman, die meermaals voor oplichting is veroordeeld. Zijn naam zal altijd verbonden blijven aan de zaak-Dutroux. Op het assisenproces tegen Dutroux en co in juni 2004 werd hij enkel veroordeeld voor drugshandel en bendevorming. Hij kreeg vijf jaar cel. Minder dan twee jaar later kwam hij voorwaardelijk vrij.

Meteen na het uitbarsten van de Dutroux-affaire werd Nihoul in augustus 1996 aangehouden. Al gauw werd hij gezien als de spil in een pedofilienetwerk, dat ervoor zorgde dat de bende-Dutroux bescherming genoot. Zelf heeft hij altijd elke betrokkenheid ontkend. Uiteindelijk werd hij vrijgesproken voor alle feiten die met de ontvoering van kinderen te maken hadden.

Nihoul schepte zelf graag op met zijn echte of vermeende connecties bij politici, magistraten en zakenmensen en had naar eigen zeggen “een arm zo lang als de Donau”. Die zogenaamde connecties in de hoogste kringen bleken een vorm van blufpoker, waarmee Nihoul niettemin gunsten bedong bij mensen met een zekere invloed, zoals ambtenaren en politiemensen.

Als vaste klant van Brusselse seksbars als Les Atrébates en Le Dolo, bouwde hij in de jaren 80 een netwerk uit in allerlei kringen, inclusief de politie en het criminele milieu. Met ‘Radio-activité’, een vrije radio waar hij een politiek praatprogramma presenteerde, breidde hij zijn connecties uit.

Dankzij zijn contacten en via allerlei vzw’s en obscure vennootschappen zette Nihoul een soort ‘zwendel in gunsten’ op: tegen betaling regelde hij vervroegde invrijheidstellingen, verblijfsvergunningen, tussenkomsten bij de belastingen of bij ministeries. Een magistraat die wel eens in de Dolo kwam, stelde Nihoul ooit aan als ‘vastgoedexpert’, hoewel hij daar niet de juiste kwalificaties voor had.

Met zijn ex-vrouw Annie Bouty, een geschorste advocate, had hij een netwerk voor valse paspoorten opgezet. Het rapport van de parlementaire onderzoekscommissie-Dutroux legt uit hoe die filière in de jaren 90 opdroogde door de toegenomen aandacht voor mensenhandel.

Nihoul werd zo gedwongen om “enkele afdelingen lager te spelen” (zoals het commissierapport stelde) en zich in te laten met randfiguren uit de drugshandel en autozwendel. Zo kwam hij uiteindelijk in contact met Michel Lelièvre, de kompaan van Dutroux, en later ook met Dutroux zelf.

In diezelfde periode werd Nihoul ook tipgever voor de politie, voor sommigen een bijkomende aanwijzing dat hij aan lager wal was geraakt. Nihoul zelf riep zijn ‘samenwerking’ met de politie tevergeefs in als verschoningsgrond voor de feiten waarvoor het assisenhof hem uiteindelijk wel veroordeelde: handel in xtc en het leiderschap van een bende die zich inliet met drugshandel en zwendel in auto’s en valse papieren. Voor die feiten kreeg hij voor het assisenhof vijf jaar cel. De jury verwierp de verschoningsgrond.

In april 2006 liet de strafuitvoeringsrechtbank Nihoul voorwaardelijk vrij. Sindsdien leefde hij op een appartement in Zeebrugge, samen met zijn vriendin Marleen De Cokere. Nihoul schreef enkele boeken en speelde mee in de reconstructie van scenes uit de zaak-Dutroux die de RTBF in 2007 uitzond. Nihoul probeerde ook nog een schadevergoeding te eisen van Marc Verwilghen, destijds voorzitter van de commissie-Dutroux, wegens laster en eerroof in een aantal passages in Verwilghens boek over de commissie. Die eis werd echter afgewezen.

De laatste jaren kampte Nihoul met zijn gezondheid en verbleef hij om verschillende redenen meerdere keren in het ziekenhuis.