In 2004 verscheen Michel Nihoul voor het hof van assisen voor zijn betrokkenheid in de zaak-Dutroux. Hij had drugs verkocht aan Dutroux en diens kompaan Michel Lelièvre, die eind september vervroegd is vrijgekomen.

Voor de ontvoering van kinderen werd hij vrijgesproken. Ondanks die vrijspraak bleef hij in de ogen van velen het brein achter een netwerk van kindermisbruikers. Het Dutroux-stigma stond onuitwisbaar op zijn voorhoofd gegrift.

Uiteindelijk werd Nihoul tot vijf jaar cel veroordeeld voor bendevorming in het kader van een drugstrafiek. Door zijn eerdere veroordelingen voor oplichting kon hij voor de politierechtbank geen straf met uitstel meer krijgen. In het voorjaar van 2006 kwam Nihoul vervroegd vrij.

Vochtig kelderappartement

Hij ging na zijn vrijlating in een vochtig kelderappartement in Zeebrugge wonen en richtte er de vzw Association pour la Défense et l'Honneur des Êtres Humains op. Leden konden voor vijftien euro per maand rekenen op juridisch en administratief advies van Nihoul, onder meer in bouw- en verzekeringsdossiers. Een groot contrast met zijn luxueuze leven dat hij leed als zakenman/oplichter.

In 2010 werd hij ook buiten vervolging gesteld in het nevendossier van de zaak-Dutroux. De laatste jaren kampte de zeventiger met zijn gezondheid en verbleef hij om verschillende redenen meerdere keren in het ziekenhuis. Nihoul had vijf kinderen.

Seksbars

Nihoul schepte zelf graag op met zijn echte of vermeende connecties bij politici, magistraten en zakenmensen en had naar eigen zeggen 'een arm zo lang als de Donau'. Die zogenaamde connecties in de hoogste kringen bleken een vorm van blufpoker, waarmee Nihoul niettemin gunsten bedong bij mensen met een zekere invloed, zoals ambtenaren en politiemensen.

Als vaste klant van Brusselse seksbars als Les Atrébates en Le Dolo bouwde hij in de jaren tachtig een netwerk uit in allerlei kringen, inclusief de politie en het criminele milieu. Met Radio-activité, een vrije radio waar hij een politiek praatprogramma presenteerde, breidde hij zijn connecties uit.

Dankzij zijn contacten en via allerlei vzw's en obscure vennootschappen zette Nihoul een soort 'zwendel in gunsten' op: tegen betaling regelde hij vervroegde invrijheidstellingen, verblijfsvergunningen en tussenkomsten bij de belastingen of bij ministeries. Een magistraat die wel eens in de Dolo kwam, stelde Nihoul ooit aan als 'vastgoedexpert', hoewel hij daar niet de juiste kwalificaties voor had. Met zijn ex-vrouw Annie Bouty, een geschorste advocate, had hij een netwerk voor valse paspoorten opgezet.

Mensenhandel

Het rapport van de parlementaire onderzoekscommissie-Dutroux legt uit hoe die zwendel in de jaren 90 opdroogde door de toegenomen aandacht voor mensenhandel. Nihoul werd zo gedwongen om 'enkele afdelingen lager te spelen', zoals het commissierapport stelde, en zich in te laten met randfiguren uit de drugshandel en autozwendel. Zo kwam hij uiteindelijk in contact met Michel Lelièvre, de kompaan van Dutroux, en later ook met Dutroux zelf.