Het ontroerende moment waarop stewardess Nidhi voor het eerst de man ontmoet die haar hielp na aanslag Zaventem

Toegegeven: een échte match met de tekening is het niet. Op basis van de details die Nidhi Chaphekar (44) zich kon herinneren, maakte forensisch tekenaar Annet Ardesch een robotfoto van de redder van de Indiase stewardess. Die werd verspreid in een speciale uitzending van Make Belgium Great Again, waarin Frances Lefebure en Faroek Özgünes de kijkers opriepen om zoveel mogelijk tips binnen te sturen over de man die Nidhi op 22 maart geholpen heeft na de aanslagen.

Ook Luc Lowel (54) uit Zoutleeuw kreeg de oproep te zien. “Alles wat Nidhi vertelde, herkende ik. ‘Tiens, heeft ze het nu over mij?’, vroeg ik mij af. Maar dan lieten ze die tekening zien. Zelfs mijn eigen vrouw zei: “Maar nee Luc, kijk. Dat kunt gij toch niet zijn?” Maar alle details in het verhaal van Nidhi klopten. Ook mijn collega’s herkenden me in het verhaal, en zij hebben contact opgenomen met de programmamakers.”

Via Skype hielden de makers van Make Belgium Great Again Nidhi op de hoogte van de tips die binnenliepen. Verschillende mannen die wél op de tekening geleken meldden zich, maar telkens een foto van hen getoond werd volgde hetzelfde antwoord: neen, dat is hem niet. En dus werd ook de foto van Luc bovengehaald. “Maar Nidhi”, waarschuwden de makers. “Hij lijkt niet echt op de man die je beschreven hebt.” Er volgde stilte. Een gezicht dat wat dichter naar het scherm bewoog, ogen die zich tot fijne spleetjes knepen. Een zweem van herkenning. En dan: twee handen die voor de mond werden geslagen, een knik, en tranen. “Ja! Dat is mijn redder.”

Luc en Nidhi hadden intussen al contact via Skype. Mocht er toch nog twijfel hebben bestaan, dat werd die tijdens dat gesprek volledig weggenomen. “It’s you! My superstar, my hero”, klonk het vanuit India. Gevolgd door excuses, omdat ze vergeten was dat Luc een bril droeg. En omdat ze zich zijn haren misschien iets langer en warriger had herinnerd dan ze in werkelijkheid waren. “Maar die ogen, die scherpe kaaklijn: geen twijfel mogelijk.”

Eén foto maakte van Nidhi het gezicht van de aanslagen op de luchthaven. Het iconische beeld waarop ze met haar gele stewardessenuniform aan flarden gescheurd in shock op een bank zit, ging de wereld rond. 

Later vertelde ze hoe verschillende mensen haar die dag geholpen hadden. Mensen die ze de voorbije jaren terugvond en bedankte. Maar één man had ze nog niet gevonden. De man aan wie ze te danken had dat ze het overleefd had: een vijftiger in een wit hemd met rode bollen, een soort uniform. Hij zorgde drie kwartier voor haar en vijf andere gewonden in de brandweerkazerne op de luchthaven, voor ze met een ambulance naar het ziekenhuis werd gebracht. 

“Ik vroeg hem ervoor te zorgen dat ik bij bewustzijn bleef, om tegen mij te blijven praten. En dat deed hij. Hij sprak ons moed in, zei dat we het zouden overleven. Niet alleen tegen mij, maar ook tegen een kindje dat naast mij lag en een volwassen man, met wie hij een taal sprak die ik niet kon thuisbrengen.”

Het waren die details die bij Luc een belletje deden rinkelen. “Het kon haast niet anders of ze had het over mij. Ik was op 22 maart 2016 aan het werk op de luchthaven. Als medewerker van Securitas, in een wit hemd met daarop drie rode bollen. Samen met mijn collega Ward heb ik me na de explosies ontfermd over de zwaargewonde slachtoffers. Zij werden naar de brandweerkazerne gebracht, waar een eerstehulppost was ingericht. Daar werd mijn aandacht meteen getrokken door een klein jongetje. Hij was gewond, en mijn hart brak.” 

“Omdat ik me perfect kon voorstellen hoe zijn ouders zich moesten voelen. In 2003 ben ik zelf een kind verloren. Mijn oudste dochter Jana was 10 toen ze stierf in een verkeersongeval. Ze zat samen met mijn vrouw in de auto, op weg naar de zondagsmis. Het was de periode van de oorlog in Irak, en ik bleef thuis omdat ik de laatste ontwikkelingen wilde volgen op de televisie. De auto van mijn vrouw is op weg naar de kerk gegrepen door een andere auto. Jana was op slag dood.”

“Toen ik op 22 maart dat jongetje zag liggen, dacht ik: ‘Nee, dit kind gaat niét sterven. Niet hier, niet vandaag. Daar ga ik persoonlijk voor zorgen.’ Ik ben bij hem gebleven tot de ambulance hem is komen halen. Achteraf heb ik contact opgenomen met het ziekenhuis, en hoorde ik dat hij herenigd was met zijn ouders en zijn zusje, en dat hij het overleefd had.”

Naast het zwaargewonde jongetje lagen ook andere gewonden, die Luc die dag moed insprak. Onder hen een Vlaamse man, met wie hij allicht de vreemde taal sprak waar Nidhi het over had. En een vrouw met een donkere huidskleur, die Engels sprak. “Dat moet Nidhi geweest zijn”, zegt Luc.

“Met honderd procent zekerheid kan ik dat niet zeggen, omdat sommige herinneringen aan die dag heel erg vaag geworden zijn. Natuurlijk heb ik in de dagen na de aanslagen ook die iconische foto van haar gezien. Maar nooit heb ik de link gelegd met de vrouw die ik geholpen had. Je moet weten dat zij op dat moment al een thermisch deken om zich gewikkeld had. Die herkenbare gele outfit die aan flarden was gescheurd, kon ik dus niet zien. Maar het kan haast niet anders. Alle details in haar verhaal kloppen: de locatie, de andere gewonden, het witte hemd met de drie bollen.”

De makers van Make Belgium Great Again willen Nidhi en haar redder nu zo snel mogelijk herenigen. “Wanneer dat precies zal zijn, weten we nog niet”, zegt Ellen Vanhove van VTM. “In november komt Nidhi naar Europa voor een lezing, en we gaan proberen haar dan samen te brengen met Luc.” 

Een ontmoeting waar Luc naar uitkijkt, al wil hij absoluut niet als held gebombardeerd worden. “Ik wil Nidhi’s dank graag aanvaarden. En ik begrijp ook dat ze mij zocht, dat dat belangrijk voor haar is. Maar maak van mij alsjeblieft geen superheld. Dat zou niet eerlijk zijn ten opzichte van al die andere mensen die die dag óók boven zichzelf uitgestegen zijn om anderen te helpen. Want dat is het mooie wat ik van die dag wil onthouden: de kleine goedheden die toen zoveel verschil gemaakt hebben.”

“Na zo’n tragedie mag je niet in de emotie blijven steken. Dat is iets wat ik na de dood van Jana geleerd heb. Je moet trachten daar iets zinvols mee te doen. Daarom ben ik gestart met een opleiding tot diaken, een traject dat ik nu bijna voltooid heb. Mijn geloof is iets waar ik kracht uit put, om de dood van mijn dochter en de aanslagen op de luchthaven om te zetten in iets positiefs.”