Dit is een nachtmerrie. Dit is de nachtmerrie van elke ouder

We kunnen vloeken op politici die mandaten aan elkaar rijgen als parels aan een snoer. We kunnen ons vertwijfeld afvragen hoe we nog samen vooruit kunnen geraken in een land waar zelfs de geluidsnormen in drievoud zijn opgedeeld.

Maar soms zijn gebeurtenissen echt onverdraaglijk.

In Brugge is een kind van zes vlakbij de schoolpoort van zijn fietsje gereden door een vrachtwagen. Het jongetje wou bij zijn school de straat oversteken. Hij overleefde het ongeval niet.

Dit is een nachtmerrie. Dit is de nachtmerrie van elke ouder.

Vandaag schrijft niet 'de commentator' of de 'opiniërend hoofdredacteur'. Het is een vader die dit schrijft.

Een vader die ook maar gewoon mee zijn jonge kinderen door een stadswijk naar de buurtschool leidt. Op de fiets doorheen het sluipverkeer, elke ochtend weer. Een vader die bij elk manoeuvre van elke auto de stress in de keel voelt schieten, elke ochtend weer. Een vader die opgelucht zucht bij elke bus of bestelwagen die op het rondpunt niet blind afslaat, elke ochtend weer. Maar ook een vader die beseft dat sinds dat zoontje zelfstandig door de stad fietst, het noodlot op het kinderstoeltje achteraan zijn plaats heeft ingenomen. Ondanks alle voorzorgen.

Ook al is de gedachte aan deze tragedie alleen al onverdraaglijk, dat wil niet zeggen dat met riek en fakkel de jacht op schuldigen moet worden geopend. Hier zijn alleen verliezers. Het noodlot fietst altijd mee.

Koppensnellen

Maar ook zonder koppen te snellen, zou het wijs zijn om ons af te vragen of we wel voldoende ondernemen om het ongeluk in een zo klein mogelijk hoekje te houden. Het antwoord is ontstellend eenvoudig. Neen, we doen niet alles wat we zouden kunnen doen om het ondraaglijke te vermijden.

Het aantal verkeersslachtoffers neemt gelukkig af, maar het aantal gewonden blijft hoog, met name bij zwakke weggebruikers. Willen we dat ombuigen, dan zal ingrijpender beleid nodig zijn.

Het kan. In Gent bijvoorbeeld wordt geëxperimenteerd met 'schoolstraten', die bij het begin en einde van de schooldag verkeersvrij worden gemaakt. Het is een radicale, maar succesvolle ingreep. Dit overal verplichten is in het verrommelde Vlaanderen praktisch onmogelijk. Toch verbaast het dat we elders zo traag en passief blijven bij het overnemen van deze of andere kansen die wetenschap of technologie ons bieden. Vanwaar toch die aarzeling? Wat kan urgenter zijn dan het recht op veiligheid van een kind? 

Zolang we aanvaarden dat scholen worden ingericht op invalswegen en straten die dagelijks vollopen met spits- of sluipverkeer, zullen we moeten aanvaarden dat het noodlot zo veel dagelijks onheil sticht. Willen we dat aanvaarden? 

Wat in Brugge is gebeurd, kan ook u overkomen. Het kan ook mij overkomen.