Hoe gaan politierechercheurs om met het urenlang kijken naar beelden van kindermisbruik?

Aan de KU Leuven verscheen een doctoraatsonderzoek van organisatiepsycholoog Henk Sollie over hoe speurders omgaan met stress. Om zich mentaal te wapenen blijken politierechercheurs vooral naar de technische kant van de zaak te kijken. "We focussen ons niet op de daad zelf, maar naar bijvoorbeeld het nachtkastje, de krant of het colablikje dat in beeld komt. Is dat een krant die in België wordt verspreid? Enzovoort", legt De Waele uit. Toch blijft het zwaar. "Eigenaardig genoeg blijven niet altijd de gruwelijkste beelden hangen. Bij bepaalde beelden krijg je een bepaalde emotie en die emoties blijven dan dwalen in je hoofd, op korte of lange termijn."

Bij de politie wordt psychologische begeleiding voorzien. "Eenmaal per jaar moeten die rechercheurs voor 1 tot 1,5 uur naar een psycholoog voor een gesprek. En uiteraard kan er dag en nacht een beroep gedaan worden op psychologen van het stressteam", aldus De Waele. Maar voor hem blijft de beste begeleiding de collega's zelf. "Om de eenvoudige reden dat zij iedere dag hetzelfde meemaken. Je kan je verhaal kwijt."

Helpt humor? "Bij de sectie pedofilie wordt het meeste gelachen. De avonden na congressen zijn zelfs hilarisch. Humor zet het vat open van alle emotie in je hoofd en lichaam." De Waele noemt het alvast "de mooiste job van de wereld", en dat is die van kinderen redden. "Als de Londense politie belt dat dankzij jouw tip een identificatie is kunnen gebeuren en het misbruik is kunnen stoppen... wie wil dat niet doen? Het is natuurlijk een keiharde job, het laat de zwartste kant van onze planeet zien."