Mount Kimbie op Pukkelpop: Shaken op botte krautrock
Mount Kimbie trok horden hipsters die in de Castello niet goed wisten hoe te reageren op de uitgebeende krautpunk van het duo. Wij eigenlijk ook niet.
Vergeet post-dubstep. Vergeet future bass. Mount Kimbie is een postpunkgroep geworden. Het Britse duo trapte in een goed gevulde Castello af met 'Audition', een nieuwe song die wel een outtake van Joy Division leek.
Vreemd is zulks niet, aangezien Kai Campos en Dominic Maker begin september het gloednieuwe Love What Survives uitbrengen, een stap richting ongewisse die hen nog verder van hun oorspronkelijke elektronicasound wegduwt. James Blake doet erop mee, evenals cultfiguren zoals Micachu en King Krule.
Koffieklets
Het was geen gemakkelijke klus om je te laten opslokken door die nieuwe songs, laat staan door het grillige materiaal van de alom bejubelde voorganger Cold Spring Fault Less Youth, dat in extra uitgebeende versies voorbijkwam. Rammelende new- en nowave, krautrock, analoge elektro en post-rock botsten tegen elkaar: een mix die pas halverwege de set het volk min of meer aan het dansen kreeg. Dansen? Yep. U had kennelijk zin om een lekker potje te shaken op botte krautnoise.
Bijgestaan door live-muzikanten en een zangeres (Andrea Balency, die ook op de nieuwe plaat zal zingen) ploegden Campos en Maker vanachter hun apparatuur de zaal om. U was trouwens wel erg luidruchtig, daar halverwege de tent. Bij momenten leek het alsof de avondlijke koffieklets van het Hasseltse verenigingsleven toevallig samenviel met een popconcert ... en toch wel net dat van Mount Kimbie, zeker!
Hermetisch
Een hoop nummers was té kaal en té gestript. 'Blue Train Line' moest het doen zonder de weergaloze raps van King Krule, bijvoorbeeld. De waaier aan uiteenlopende productietechnieken maakt de Mount Kimbie-sound nu eenmaal uniek. Dat brede palet aan klanken moesten we missen op Pukkelpop.
Mount Kimbies show was rauw en compromisloos, maar ook hermetisch en een tikkeltje eendimensionaal
Mount Kimbies show was rauw en compromisloos, maar ook hermetisch en een tikkeltje eendimensionaal. We misten de gevarieerde productie van de plaatversies, anderzijds klonk geen enkele andere (semi-)elektronische act op dit festival zo onbeschroomd punky en charmant rechttoe-rechtaan. Wordt vervolgd.