London Grammar op Pukkelpop: de triomf van het strottenhoofd

Als datzelfde strottenhoofd een toeristische attractie was, zouden we meteen een jaarabonnement nemen. Het zit namelijk zo: de stem van Hannah Reid is het mooiste exemplaar dat deze editie in Kiewit is gesignaleerd.

Je moet het maar doen, een volgepakte weide voor de Main Stage het zwijgen opleggen met vier, hooguit vijf, welgemikte noten. Hannah Reid was niet de fragiele popzangeres, waarvoor ze weleens wordt gesleten. Ze was een bulldozer die zonder blikken en blozen door onze ziel bulderde.

Eerlijk? We zagen het in het begin van de set niet goedkomen. Het was nog licht buiten, en dat ging ten koste van ‘Hey Now’ en ‘Big Picture’, twee fragiele popsongs die het best tot hun recht komen in claustrofobische ruimtes. Maar vanaf ‘Wasting My Young Years’ viel er stilaan een zwart, satijnen gordijn over Kiewit en zou de set van London Grammar met de minuut intenser worden.

Druilerig

Dan Rothman en Dominic Major, het tweemansorkest van London Grammar, tekenden met subtiele percussie, knisperende elektronica en verlegen riffs een parcours uit waar Hannah Reid als een volleerd acrobaat doorheen slalomde. ‘Wasting My Young Years’, ‘Sights’ en het grotendeels acapella gebrachte ‘Rooting For You’ vormden de soundtrack voor een druilerige zomeravond. En het was toevallig zo’n avond.

Het was simpel, maar aandoenlijk mooi. Zelfs toen Reid de tekst van ‘Non Believer’ vergat, kon je moeilijk niet van haar houden. Hannah Reid was de interieurarchitect die de muren van onze hartenkamers zwart schilderde en vervolgens met bloed bekladde. Alleen zij kan op kousenvoeten onder de huid kruipen met pijnlijke, voyeuristische songteksten over het leed des levens.

‘Hell to the Liars’, ‘Strong’ en ‘Oh Woman’ kweekten kilo’s kippenvel, en wanneer ze met ‘Metal and Dust’ een blik Massive Attack opende, voelden je een gevoel van gelukzaligheid opwellen. Ja, het was zo’n avond dat de porseleinen popmuziek van London Grammar zelfs een storm had kunnen overleven. Prachtig!