Onafscheidelijk zijn ze, Wim Ladange (45) en zijn Mechelse herder Mirco (bijna 9 jaar oud) en ook Piet De Geeter en zijn vijf jaar oude Hollandse herder, Ecco.

Op het commissariaat van de politiezone Brussel-Noord staat die laatste bekend als ‘het beest’.

Beide inspecteurs namen deel aan de internationale biatlon voor agenten en militairen met hun honden. Een prestigieus tornooi met heel wat stevige concurrentie. Elf kilometer ploeteren door de modderige grachten, zwemmen mét de hond aan de leiband of door tunnels kruipen: het is een bikkelharde wedstrijd.

Eerste keer goud

Ladange haalde met Mirco een bronzen plak. Zijn collega De Geeter en Ecco bemachtigden in hun leeftijdscategorie zelfs goud.

“Het is niet de eerste keer dat we meedoen aan zulke wedstrijden”, zeggen de inspecteurs. “Maar voor mij is het wel de eerste keer dat ik goud haal”, zegt De Geeter. Meer dan felicitaties en een medaille zijn er niet echt aan verbonden. En ook voor de hond blijft het beperkt tot een schouderklopje. “Eigenlijk verdienen onze honden meer eer.”

Als een pijl

De hond hangt het grootste deel van de wedstrijd vast aan de inspecteurs met een speciaal harnas. Samen zwemmen wordt zo verre van evident. “Als je een jonge hond hebt die je vooruit trekt, maakt dat heel wat verschil in tijd. Mirco is al een dagje ouder en trekt veel minder dan vroeger”, zegt Ladange.

Bij De Geeter en Ecco ligt dat helemaal anders. “Ecco schiet als een pijl vooruit. Soms moet ik hem wat temperen. Maar we trekken mekaar er helemaal door. De honden moeten echt wel fysiek in orde zijn. En vooral de gehoorzaamheid is belangrijk. Je komt tijdens de wedstrijd in stresssituaties terecht. Dan is het belangrijk dat je niet in conflict gaat met elkaar. Als je teveel vrijheid laat, gaan ze grenzen beginnen aftasten. Vergelijk het met kinderen. Die proberen net hetzelfde.”

Dubbel en dik

Dat de honden heel diep gaan tijdens de wedstrijd, mag blijken op het einde. Vier honden moesten zelfs even aan het infuus om opnieuw op krachten te komen.

“Ook voor ons is het tien maal sterven en duizend keer vloeken”, zegt Ladange. “Maar het is het dubbel en dik waard. We krijgen er een sterkere band met onze viervoeters door.”