"Duikboten werden ingezet om terreur te zaaien bij de vijandelijke vloot. Zowel om militaire transporten te doen zinken, als om koopvaardij­schepen te doen zinken. Het waren vooral de Duitsers die zulke duikboten op grote schaal inzetten", zegt Ouvry.

"Op een duikboot werken, dat was ellende. Het was er piepklein, iedereen zat dicht op elkaar. Enkel de kapitein had een klein kajuitje waar hij iets of wat privacy had. De anderen sliepen overal. Tussen de voorraden en torpedo's. Het werd er vaak heel warm, zeker als ze langer onder water moesten blijven", weet Jan Ouvry.

Volgens Ouvry was ook de luchtkwaliteit slecht. "Naarmate de missie langer duurde, nam de kwaliteit van de petrolium af. Daardoor ontstonden speciale huidziekten: de "duikbootpetroliumhuidziekten.""

"Daartegenover stond wel dat duikboot bemanningen en zeker de kapiteins, helden waren in Duitsland. Zeker diegenen die heel veel schepen tot zinken hadden gebracht. Hun bekendheid kunnen we ons nu moeilijk indenken. Ze stonden op de voorpagina's van tijdschriften. Er werden zelfs films over hen gemaakt."

Jan Ouvry wijst er wel op dat het een zeer dodelijk beroep was. "Van de 10.000 soldaten die gediend hebben op Duitse duikboten, is de helft om het leven gekomen."

"De duikboten werden actief vanaf het begin van de oorlog in 1914. Maar hun hoogtepunt kenden ze tijdens het begin van 1917. Toen kozen de Duitsers ervoor om voor een totale duikbotenoorlog te gaan. Ze lieten alle spelregels die ze tot dan toe hanteerden, vallen. Geallieerde schepen mochten ze vanaf dan zonder waarschuwing tot zinken brengen." 

"In april 1917 brachten ze 800.000 ton schepen tot zinken. De maanden nadien nog eens 600.000 ton. Maar dat konden ze niet blijven volhouden. De bemanning van de duikboten raakte uitgeput. En de geallieerden vonden steeds betere antwoorden op hun aanvallen. Vanaf de tweede helft van 1917 werden steeds meer Duitse duikboten tot zinken gebracht", besluit Ouvry.