Wat u moet weten over Atlantische blauwvintonijn: zes vragen, zes antwoorden 

In Marrakech (Marokko) hebben delegaties van een 50-tal landen en de EU beslist om de vangstquota voor Oost-Atlantische blauwvintonijn opnieuw fors op te trekken, met 50 procent. Tot nu toe ging het om ongeveer 24.000 ton per jaar; dat wordt in fases opgetrokken naar 36.000 ton per jaar tegen 2020.

De vis wordt hier wel gespot, maar zijn leefgebied ligt toch vooral zuidelijker in de Atlantische Oceaan, en ook in de Middellandse Zee. De soort heeft een enorm groot verspreidingsgebied, van het zuiden van de Atlantische Oceaan tot helemaal in het noorden. Een zeldzame keer is hij zelfs gezien in de buurt van IJsland.   

Momenteel vist de Belgische vloot niet op blauwvintonijn. Voor hen heeft de belissing in Marrakech dan ook geen effect. Overigens zouden de Belgische vissersboten de soort zelfs niet kunnen bevissen: de blauwvintonijn staat bekend als de "Ferrari" onder de tonijn: een roofdier dat bijzonder snel en beweeglijk is.

Er zijn speciale technieken nodig om hem te vangen, en de Belgische vloot is er niet voor uitgerust. "Met onze technieken zouden we hem nooit kunnen vangen. Hij is heel actief en snel, en veel te behendig", zeggen experts. De vis kan wel worden gevangen met een gewone lijn. Gespecialiseerde vissersvloten werken ook vaak met heel grote netten waarmee ze de blauwvin langzaam omsingelen.

Blauwvinnen zijn reuzen onder de vissen, met een torpedo-achtige lichaamsvorm. Het is een uitstekende jager die bijzonder beweeglijk en snel is. De blauwvin is eigenlijk een echte atleet. Door de myoglobine in de spiermassa, ziet het vlees rood.

Blauwvinnen kunnen makkelijk enkele honderden kilo's wegen, tot zelfs 700 kilogram, en enkele meters lang worden, maar de meeste exemplaren die gevangen worden, zijn een stuk kleiner. De soort is niet te verwarren met andere tonijnsoorten, zoals de geelvintonijn, die kleiner is.  

Niet direct. Vooral Japan is wereldwijd bekeken een grote afnemer van blauwvin. In Japan wordt er grof geld voor betaald, de vis is er big business en veel gevraagd in de sushirestaurants. Het leeuwendeel van de vangst gaat dus meteen richting Japan.

In onze winkels liggen vooral andere types tonijn, zoals onder meer de skipjacktonijn of bonito en de witte tonijn. Op ons bord zal er dus niet meteen veel veranderen, want in de supermarkt om de hoek zullen we nu niet meteen blauwvin gaan terugvinden. Dat blijft een heel exclusieve soort voor de betere (sushi)restaurants. In Japan wordt er tot 1.000 dollar per kilogram voor betaald.

Na zware overbevissing (in combinatie met illegale vangsten) belandde de blauwvintonijn op de lijst van bedreigde diersoorten, een tiental jaar geleden. Door de heel strikte quota die toen zijn opgelegd om de soort te redden, is er nu weer verbetering waar te nemen. Overigens zijn die heel strikte quota in het recente verleden al eens licht versoepeld, maar nu gaat het dus om 50 procent extra.

Wetenschappers en experts zijn het erover eens dat de Oost-Atlantische blauwvin het opnieuw beter doet. Voorstanders claimen dat de vis er dan ook best wel tegen kan, maar tegenstanders waarschuwen dat het nog te vroeg is.

Het WWF stuurt alvast een "serieuze waarschuwing" uit. "De soort groeit heel langzaam en plant zich pas voort op latere leeftijd. Op het congres zat overigens een wetenschappelijk comité dat zei dat de populatie nog niet hersteld is, en dat het te vroeg is om de quota opnieuw zo fors te verhogen", zegt Koen Stuyck van WWF België.