Proef zijn voornaam Alexandre, en je weet dat hij geen coiffeur is. Verder weten we niets

Voetbal is geen schimmenrijk. Talloze leiders identificeren zich graag met hun club en hobby. Sommigen maken er een uitvalbasis van voor het verwerven van nog meer kapitaal en/of maatschappelijke posities. Silvio Berlusconi klom via AC Milan omhoog naar het premierschap van Italië. Roman Abramovitsj gebruikt Stamford Bridge als visitekaartje voor zakenpartners en durfkapitalisten. Hij laat zich graag fotograferen in zijn loge bij Chelsea aan de zijde van diverse dames. Arabische sjeiks vieren de doelpunten van hun helden op exotische feestjes in Europese voetbalsteden – drank geen bezwaar, zij het verpakt in een tomatensapje. De oervader van de combinatie sportgek/zakenman was natuurlijk Bernard Tapie, die zijn populariteit te weken legde bij Olympique Marseille en in het wielerpeloton, om later minister te worden. De Franse ex-premier Pierre Mauroy maakte van het stadion van Lille een architectonische idylle die zijn naam draagt.

Het ereterras van voetbalclubs is er om gezien te worden.

Uitzondering is Alexandre Van Damme, naast de familie Vanden Stock sterke man van Anderlecht en degene die het laatste woord spreekt bij de verkoop van de club. Proef zijn voornaam Alexandre, en je weet dat hij geen coiffeur is. Verder weten we niets. Ja, dat hij een onmetelijk rijke biermagnaat is. Die 15 procent van de aandelen van Royal Sporting Club Anderlecht in zijn bezit heeft. Incontournable bij een verkoop. Maar zelfs dat zegt hij niet.

Mensenschuw

De tycoon heeft van zichzelf mysterie gemaakt, een fantoom. Hij volgt de thuiswedstrijden van Anderlecht, maar zit nooit op het ereterras. Sjofele schim in de menigte. Hij verschijnt nooit in de media en al helemaal niet met foto. Geen mens die weet of Alexandre misschien bakkebaarden en een snorretje heeft of eruitziet als een frêle meneertje met scheiding tussen de krullen en het haar. De rijkste Belg wil niet gezien en gekend zijn.

Niemand heeft een sluitende verklaring voor de bewuste anonimisering van lichaam en ziel. In het ene gerucht heet het dat lijfsbehoud een obsessie is. Onder invloed van zijn vader zou hij getraumatiseerd zijn door de ontvoering van Freddy Heineken. Anderen houden het op een weeffoutje in zijn karakterstructuur: mensenschuw.

Skeletachtig van stijl is hij ook. Hij loopt niet rond met een roze pochet tot aan zijn enkels zoals Marc Coucke. Zelfs in ondernemerskringen werpt hij zich niet in feestgedruis. Om de afstand nog groter te maken, is hij nu verhuisd naar Zwitserland. En niet uit fiscale schraapzucht, voor een gevoel van veiligheid.

De onzichtbare man

Kapitaalkrachtigen van zijn soort hebben allemaal een kunstcollectie. Er zal thuis wel een Picasso aan de muur hangen, maar van een kunstcollectie is niets geweten. Van zijn vrouw nog minder.

Hoe kan het dat in een lawine van social media, selfies en straatfotografie er niet één foto van Alexandre Van Damme rondslingert? Om van een handschrift nog te zwijgen. Het maakt de onzichtbare man er alleen maar mysterieuzer op.

Intimi zeggen dat hij voor een dubbel leven niet in aanmerking komt. Het is dus niet zo dat gedoe met vrouwen hem schuchter en teruggetrokken maakt.

Mysterie zijn is misschien nog de grootste luxe van deze rijke Belg. Maar heb je dan iets te zoeken bij Anderlecht? Mooi voetbal kan het niet zijn. Juichende accommodaties zijn er ook niet. Vergeleken met de Allianz Arena van Bayern München is het stadion van Anderlecht een krot. Een starfucker? Geen talent. Trouwens, ik ken niemand die op een kus van Sven Kums zit te wachten.

Alexandre Van Damme is versleuteld in een enigma. Wel uniek.