Angèle, zus van Roméo Elvis, speelt ontwapenend debuutconcert

“Oh no!”, zong Angèle Van Laeken van achter haar keyboard, sloeg de ogen ten hemel, deelde met ons de dagdagelijkse gekkigheden en beslommeringen die het pad van de doorsnee millennial kruisen. Ze zag er piekfijn uit in haar blauwe jurk: een kokette freule op een in een aristocratisch elan gedompeld tuinfeest, zo leek het wel. 

“Dit is het eerste concert waarbij de mensen voor mij betalen”, zei ze met grote ogen. “Jullie kennen immers maar één liedje van mij”. Dat liedje heet 'La Loi de Murphy’ en gaat over een rotdag. Vorige maand ontplofte het nummer onverwacht. Vandaag siert het zelfs de playlists van Nederlandstalige radiostations die anders hun neus ophalen voor Franstalige popmuziek. Wie doet het haar na? Nu ja, haar broer natuurlijk, maar die heet dan ook Roméo Elvis.

Haar x-factor en het gevoel voor groove heeft ze vast van haar vader, Serge Van Laeken ofwel Marka, die aan het begin van de jaren tachtig bas speelde in de legendarische postpunkband Allez Allez. In de Botanique beroerde Angèle heel ritmisch de toetsen, met bijna jazzy pianospel. Ze stuurde alles zelf aan, in haar dooie eentje: de beats triggeren, de synthpartijtjes spelen. Had ze geen tijd om een band samen te stellen of wil ze simpelweg zelf de controle over alles houden?

Fletse triphop

Het handjevol eigen nummers dat we voorgeschoteld kregen, kon redelijk beklijven hoewel er hier en daar nog werk is. Een donkere, minimalistische dancetrack deed ons denken aan 'Night Air’ van Jamie Woon, zij het met fletsere beats. Een liedje waarvan we gokken dat het ‘Jalousie’ heet, stoelde op hypnotiserende triphop die een vleugje Oscar & The Wolf ademde. 

Zeker, Angèle beschikt over een charmante zangstem die nu fluweel, dan een vederlicht r&b-register opentrekt of lekker arty-afstandelijk aandoet, vooral in de raps. We vragen ons wél af of het een goed idee is dat ze zelf instaat voor de producties van haar songs, want op dat vlak is er nog veel groeimarge. Haar nogal fantasieloze confectiepop en trippy hiphopbeats deden ons iets te vaak denken aan vergeten elektropopbandjes uit de nineties, genre Sneaker Pimps. Nee, da’s geen compliment.

Arabische feel

Nu ja, als de puzzelstukjes op hun juiste plekje vielen, klaterde en bruiste Angèles muziek. Zoals in die ene triphopsong waarin ze haast achteloos Arabische motiefjes door de groove weefde. Of zoals in ‘Je Veux Tes Yeux’: koddige elektropop met een stop-startdynamiek waarin ze, alweer, kersenstengeltjes in haar stem legde zoals Natacha Atlas dat ooit deed. Je hoort die voorliefde voor Arabische of voor oriëntaalse melodieën en harmonieën wel vaker bij de jongste generatie popzangers. Nieuwlichters als Tsar B, Max Colombie en nu ook Angèle worden op die manier misschien trendsetters die de zanggewoontes van de toekomstige inlandse popsterren zullen beïnvloeden.

Aan haar ballades, waarvoor ze achter een vleugelpiano kroop, moet nog wat gesleuteld worden. Angèle mag dan dwepen met chansonniers als Georges Brassens (van wie ze ooit ‘Les Amoureux Des Bancs Publics’ coverde), vandaag klinkt haar stem nog te licht en te weinig wendbaar om dat type doorwrochte kost geloofwaardig te brengen. Met haar vriendin Ambre De Pierpont waagde ze zich aan ‘Wolf & I’ van Oh Land, maar de dames (wier stemmen te fel op elkaar lijken) verzandden in onverwerkt puberverdriet en overgeaffecteerde “oe-oe” -en “aaah-aaaah”-samenzang. Echt pakkend werd het pas toen broerlief Roméo Elvis de bühne betrad voor ‘J’ai Vu’, een duet uit zijn machtige album Morale 2. Heerlijk moment.

Franglais

Voor ‘La Loi De Murphy’ kwam Angèle eindelijk vanachter haar keyboardje om wat heupwiegend langs de voorste rijen te paraderen. Wat een flair! Aan star power geen gebrek. Wij moesten grinniken om de vele Franstalige fans in de zaal die het lapje Engelse tekst van het liedje even knullig scandeerden als Angèle zelf: “Wan taajm / Nevva giev ied eup / Soe taajms / Fo all ze love I got”. Franglais klonk zelden zo schattig.

Dat die radiohit een tweede keer, als laatste bis, voorbij kwam, vonden wij vreemd. Angèle had immers op geheel wervelende wijze kunnen afsluiten met ‘Bruxelles’, een klassieker van Dick Annegarn die in de Botanique als voorlaatste song voorbij kwam. Daarin bezong ze de schoonheid en de lelijkheid van onze hoofdstad met die ontwapenend sensuele stem van haar. Best ontroerend om de charmantste exponent van een nieuwe lichting Brusselse popgoden die evergreen naar 2017 te horen vertalen. "Tu vas me revoir /Mademoiselle Bruxelles / Mais je ne serai plus tel que tu m'as connu / Je serai abattu courbatu combattu / Mais je serai venu” .

Angèle is er nog niet, maar dat verwachtten wij dan ook niet. Onze raad? Schrijven, schrappen, experimenteren en kanaliseren. En ze mag zich niet laten opjagen. De Franse markt lonkt immers, nu al. Courage, mademoiselle!

Gezien op 22 november in de Botanique, Brussel.