Thuiskomen volgens Pantha Du Prince
Daar staat ie dan, die kerstboom. Nog plaats voor een warmbloedige en sacrale compilatie eronder? Welaan dan.
“Ze zijn een diepliggend onderdeel van mezelf, de platen die ik zelf heb gekocht op aanraden van échte muziekliefhebbers. Platen die niet werden gesuggereerd door een machine”, aldus Hendrik Weber, het brein achter Pantha Du Prince. “Ik ben fan van mensen die werken in platenwinkels of er een uitbaten. Of van mensen met vinylplaten waar een prachtige hoes en een verhaal bijhoort. Je hoeft heus niet elke plaat in huis te hebben, vind ik. Je moet alleen die platen kopen die iets bij je teweegbrengen.”
De in Hamburg residerende Weber mag dan niet zo’n fan zijn van door algoritmes gestuurde muziekselecties, met de verzamelaar Coming Home heeft hij wel de perfecte Spotify-playlist gecreëerd voor al wie met een loden hart het eindejaar tegemoet slentert. Zijn selectie in de prestigieuze Coming Home-reeks van het Stereo Deluxe-label kan meteen wedijveren met de vorige afleveringen die werden samengesteld door goed volk zoals DJ Hell, Nouvelle Vague, Mo’Horizons, Nightmares On Wax en Jazzanova.
‘Je moet alleen die platen kopen die iets bij je teweegbrengen’
Dronken op het strand
In tegenstelling tot bovengenoemde elektronicagrootheden trekt Weber niet zozeer de soundtrackkaart. Zijn favoriete muziek bij “het thuiskomen” wentelt zich niet dramatisch in nostalgie. Voor Weber betekent thuiskomen: reflectie, bezinning, zuivering. En ook: de confrontatie met jezelf aangaan.
Weber opteert voor grofkorrelige ambientklanken die liever prikkelen dan sussen. Zoals in Yulquen van Autechre, Hope Swims van Simon Fisher Turner of Rivers of Sand van Fennesz. Het is als dronken in slaap vallen op een kil strand waar de vloed je gehypnotiseerde kop langzaam dreigt te verzuipen.
Knusse cocon
Er is Secret Garden van Susumo Yokota (een fluwelen handschoen die je keel toeknijpt), en A Visiting Card van Wim Mertens (een niet onaangenaam maar vals gevoel van veiligheid). Weeë composities van William Basinski, Gavin Bryars en Broadcast versmachten je in hun innige omhelzing.
Weber beperkt de kordatere ritmische tracks tot een absoluut minimum. Squarepusher mag heel even roffelen op zijn trommeltjes en I Had to Say It van de Britse psychrockband The Clientele doet opvallend aards aan te midden van voorgenoemde ambientspielereien. Thuiskomen is immers eindig. Op den duur aard je weer als voorheen. Eenmaal jezelf suf gewenteld in je knusse cocon, lonkt de einder opnieuw.
Nu uit bij Stereo Deluxe.
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
