Beke benadrukt in een interview met De Standaard dat hij in de zaak-Francken nooit om het ontslag van de staatssecretaris voor Asiel en Migratie heeft gevraagd. 'Ik wees op een persoonlijke deontologie. Voor mij gaat politiek over meer dan tactiek en strategie. Ik ben geen minister, ik moet elke week geen vragen beantwoorden. Ik moet niet het gevoel hebben: “Word ik nu geloofd door parlementsleden?” Die afweging moet Francken zelf maken.’

‘Mij gaat het niet om zijn persoon. Ooit heeft hij mij gebeld met de vraag om een asielcentrum te openen in Leopoldsburg. Ik stemde in, hij zou me voor de rest van zijn leven dankbaar zijn. (grijnst) Daar heb ik niet veel van gemerkt. Maar goed, de kiezer moet oordelen over de deontologie van een staatssecretaris.’

Mocht het een partijgenoot zijn, hij was gevlogen.

‘Een CD&V’er communiceert zo niet. Dat maakt het verschil ook zo helder. De reacties van Theo Francken waren echt niet normaal. Daarom bood hij de premier zijn verontschuldigingen aan, die er enkel akte van nam. Communicatie en realiteit moeten met elkaar in verhouding staan. Dat dient iedereen het beste.’

Hebben one-issuepartijen het in dit tijdsgewricht makkelijker?

‘Zeker voor een aantal kiezers. En voor een aantal mandatarissen. Alleen zou ik me daar niet op mijn plaats voelen. Ik voel me alleen thuis in een partij die het algemeen belang voor ogen heeft, die de synthese maakt.’

‘Ook België kent een stroming die zich ent op de polarisering en daaruit electoraal gewin probeert te spinnen. Het zal wel dat sommigen vinden dat mijn partij en ikzelf niet in dit tijdsgewricht passen. Dat wil ik ook niet. Ik wil niet politiek actief zijn door te brutaliseren, te polariseren of te kleineren. Geef mij maar waardigheid, respect en fatsoen.’