Fränk Schleck over het leven na de koers: "Ik zou Andy graag weer wat meer op de fiets krijgen"

Derde in de Tour van 2011, etappewinst boven op Alpe d'Huez en de zegeruiker in de Amstel Gold Race. Fränk Schleck heeft een meer dan verdienstelijk palmares bij elkaar gefietst. De 38-jarige Luxemburger ziet er na zijn wielerpensioen nog opvallend scherp uit. "Ik ben nog maar één jaar gestopt, dus die extra kilo's waar andere oud-renners mee sukkelen vallen in mijn geval wel nog mee. Bovendien kan ik het fietsen moeilijk laten. Ik word ook kregelig als ik thuis stilzit. Mijn vrouw verplicht me dan bijna om het huis uit te gaan en de fiets op te springen." 

Schleck bezigt zich in het dagelijkse leven als ambassadeur voor fietsconstructeur Trek en houdt er ook zijn eigen wedstrijd voor wielertoeristen op na in Luxemburg. "Ik hou ervan om mijn fietspassie te delen met andere mensen. De 'Schleck Gran Fondo' is geen wedstrijd in de zuivere zin van het woord. Het is een manier om mijn vroegere fans kennis te laten maken met de wegen waarop ik als profwielrenner heb getraind. Er is immers meer dan Calpe en Mallorca."

"Dat de fiets nog zo'n prominente plaats in mijn leven heeft, is voor mij een vorm van therapie om mijn wielerpensioen te verwerken. Zo heb ik geen last van het zogenaamde zwarte gat. Mijn broer Andy had dat bijvoorbeeld wel. Het is goed dat hij nu zijn fietswinkel heeft, maar ik zou hem ook weer wat liever op de fiets krijgen. Zijn wielerpensioen is er veel abrupter gekomen dan het mijne. Hij is gevallen in de Tour en enkele maanden later moest hij er de brui aan geven. Ik was 15 jaar wielrenner, dan weet je dat het mooi is geweest. Zeker wanneer jongere kerels in het peloton zitten te drummen om je plaats in te nemen." 

Eén van die jongens was Peter Sagan. Gevraagd naar wat Schleck van de huidige wereldkampioen vindt, komt er een pasklaar antwoord. "Eens om de zoveel jaar komt er een fenomeen. Hij heeft echt alles. Hij wint overal waar hij komt en hij kon vanaf zijn begindagen op bewondering rekenen in het peloton. Naast bewondering was er ook wel een beetje gezonde jaloezie. We dachten vaak: "Verdorie, die kerel komt pas piepen en rijdt hier alles al op een hoopje"."

Terugblikkend op zijn carrière is Fränk Schleck een tevreden man. "Ik ben blij met wat ik over de jaren heen gepresteerd heb. Ik kan er nu ook nog maar weinig aan veranderen. Ik ben nooit een winnaar geweest, sprinten was écht niet aan mij besteed. Ik vind het ook moeilijk om mijn zeges of mooiere momenten met elkaar te vergelijken. Voor mij zijn het allemaal unieke herinneringen." 

"De wielrennerij heeft me ook geleerd om met teleurstelling om te gaan en dat is een belangrijke levensles die ik mijn twee dochters graag bijbreng. Het leven is niet enkel 'Hello Kitty'. Soms moet je eens leren verliezen. Mijn vierde plaats op het WK in 2007 steekt bijvoorbeeld nog altijd een beetje. Ik had mijn wielercarrière graag met een medaille op het allerhoogste niveau bekroond."

"Wat mijn wensen zijn voor de nabije toekomst? In de eerste plaats wat beter weer. Ik blijf nog enkele dagen in België. Hopelijk stopt het hier snel met regenen, dan kan ik eindelijk weer mijn fiets op." 

De vette knipoog zegt genoeg. Fränk Schleck blijft ook na zijn pensioen wielrenner.