P.Q. onderging op 13 juni 2008 een operatie, waarbij een lek in een long gedicht moest worden. In de recovery liep het echter helemaal mis. De vrouw kreeg te kampen met zuurstoftekort en kon niet meer gered worden. Het blijft tot op vandaag onduidelijk wat er precies fout is gelopen.

De advocaat van de burgerlijke partijen merkte op dat twee verpleegkundigen zich over twaalf patiënten moesten ontfermen. “Door die complete onderbezetting was het in de recovery een heksenketel. Door die chaos heeft men het zuurstoftekort niet opgemerkt”, aldus meester Carl Alexander. Volgens de advocaat moest er een verpleegkundige per drie bedden aanwezig zijn.

Het parket zag de hoofdgeneesheer A.B. (69), de algemeen directeur P.L. (50) en het ziekenhuis daarom als verantwoordelijken voor de dood van de patiënte. “Er moest blijkbaar eerst iets ergs gebeuren, want nu volgt men de norm wel. De directeur was eindverantwoordelijke voor het personeel en het diensthoofd anesthesie had de hoofdgeneesheer op de gebrekkige organisatie gewezen”, aldus procureur Christophe Bergez.

De verdediging benadrukte dat de beklaagden zelf met het verdacht overlijden naar de onderzoeksrechter stapten. “De deskundige zegt dat de oorzaak van het laattijdig opmerken van het zuurstoftekort niet duidelijk is. Waarom onderzoekt hij het dan niet?”, pleitte meester Rudi Vermeiren. De advocaat legde uit dat zijn cliënten absoluut niet van een eventuele onderbezetting op de hoogte waren. “Een verpleegkundige per drie bedden is trouwens een richtlijn uit 1995 die nooit in werking is getreden. Alle ziekenhuizen doen wat wij doen: een verpleegkundige per vijf bedden.”