Crazy shit en dirty motherfuckers: de dada's van JTOTHEC

Met JTOTHEC biedt de West-Vlaamse funkfanaat Jonas Casier zijn heel eigen kijk op de funk. Zijn debuut Somebody Had to Make This Record maakt een fraaie knieval voor Prince ('You Gotta Believe in You'), boetseert slim met Michael Jackson ('Talking Backwards'), shaket met James Brown ('Cold Wind') of salueert The Neptunes ('Not Black Nor White'). Dan weer fantaseert Casier tedere, romantische housepop bij elkaar ('Love Can Do That'). 

Zoveel black power in een bleke Vlaamse jongen? Waar komt al die funky shit vandaan? We vroegen Casier op de koffie en mochten neuzen in zijn favoriete vinylplaten, boeken en artwork. De kruidenmelange van JTOTHEC verklaard.

Alex Deforce

“De Brusselse kunstschilder Alex Deforce is misschien wel mijn grootste invloed. Hij is mijn boezemvriend. In onze tienerjaren zagen we elkaar vaak in een klein platenwinkeltje in Roeselare dat vandaag niet meer bestaat. We kochten samen vinylplaten van hiphoplegendes zoals Talib Kweli en J Dilla, begonnen mixtapes te maken, richtten een blog en een platenlabel op. 

"Alex pushte mij om op te treden. Hij reserveerde een datum in de Brusselse Beursschouwburg en verplichtte me om een show in elkaar te steken. Ik heb snel een aantal kameraden bijeen gezocht, waaronder Dj SNS die nu in mijn band speelt, naast Jeffrey Jefferson en Peter Lesage van Ertebrekers.

"Voor het artwork van mijn plaat wilde Alex de clichés omzeilen. Toen ik hem zei dat ik in sms’jes en e-mails erg vaak zeven uitroeptekens gebruik, heeft hij die verwerkt in de hoes. De titel heeft hij hij met houtskool op papier gekrast, met lekker vuile spatten rond de contouren van de letters.”

Richard Pryor

“Richard Pryor heeft ontelbaar veel comedians beïnvloed, denk aan Dave Chappelle en Eddie Murphy. Ik weet nog dat ik als kind films zag met Pryor en Gene Wilder en altijd begon te lachen als ik de kop van Pryor zag. In zijn stand-upshows kwam hij een stuk harder uit de hoek. Hij haalde er uit naar blank Amerika en naar dingen die niet kloppen in de westerse wereld. Humor was zijn wapen. 

"In mijn muziek zit de craziness van Pryor. Het durven doen. Je ontmoet voortdurend mensen die je van alles afraden. Je moet lef tonen in het leven. Op YouTube zag ik ooit een roast van Richard Pryor waarin zijn beste vrienden hem genadeloos onderuithalen met de venijnigste grappen. Zijn wederwoord achteraf is nog smeriger dan de grapjes van zijn vrienden, maar tegelijk spreekt uit Pryors aanpak een enorme liefde voor hen. 

"Vandaag zie je het omgekeerde op televisie: mensen die bang zijn van de  politieke correctheid. Tegelijk tonen ze een stuitend gebrek aan respect voor elkaar. Het is een kunst om het evenwicht te vinden tussen vlijmscherpe humor en warme kameraadschap.”

James Brown 

“Ik heb zoveel bewondering voor James Brown. Wat een superbe perfectionist! De cues die hij gaf aan zijn muzikanten. En de boetes die hij uitschreef als ze een seintje van hem misten! (lacht)

"Mijn eerste kennismaking kwam via een best of-plaat. Maar The Payback, een van mijn favoriete albums, zat ook in mijn vaders collectie. The Beastie Boys hebben eruit gesampled op Ill Communication. Maar het was vooral een mixtape van Dj Grazzhoppa die bij mij de click gaf, want ook Grazz samplede uit The Payback.

"Mijn vader kocht vroeger vooral zwarte muziek. Als er een Afro-Amerikaan op de hoes stond, nam hij de plaat mee. Daar heb ik het dus vandaan. Mijn vader houdt vooral van mijn liedje ‘Stop the Time’, eigenlijk een ouderwetse ballad. Hij is gek op de evergreens uit de soul, zoals ‘My Girl’ van The Temptations.

Robert Crumb

"Crumb was een dirty motherfucker. Een hippie die hield van wiet roken en van vrouwen met dikke billen. (grinnikt) Ook van hem heb ik de gefliptheid geërfd. Het is crazy shit à la Frank Zappa. Crumb lachte met heel fout dingen. Met je auto een oud omaatje omverrijden, bijvoorbeeld. Nee, da’s niet meteen lachwekkend. Maar in Crumbs geval blijkt het heel geestig. Dat heeft natuurlijk te maken met zijn unieke, vlotte tekenstijl. 

"Tijdens mijn middelbare schoolcarrière, toen ik grafische media studeerde aan het VISO in Mariakerke, was Crumb mijn topfavoriet. Als ik niet met muziek bezig was op mijn slaapkamertje, probeerde ik Crumb-achtige cartoons te tekenen.

"De popmuziek van vandaag is te clean. Ronduit saai soms. Pas op, we hebben veel goeie popmuzikanten in ons land, zoals Témé Tan. Die toont tenminste een beetje durf en bekommert zich niet om zijn marktwaarde."

Rob Swift 

"Mijn favoriete mixtape aller tijden is Soul Child van de Amerikaanse draaitafelkunstenaar Rob Swift. Ik kocht hem na een show van zijn collectief The X-Ecutioners in De Vooruit in Gent. Elk nummer is geweldig. Zijn mixstijl is zo onvoorstelbaar sterk: hij is heel gevarieerd en haalt alle trucjes uit de kast, een scratch hier, een juggle daar. En zijn selectie is super. Hij eigent zich de gekozen liedjes toe en geeft ze zijn signatuur mee, zodat je ze niet meer van elkaar kunt loskoppelen. Ik kijk enorm naar hem op."

Bob Cobbing

Bob Cobbing was een Britse dadaïstische klankpoëet en een designer. Zijn The Boooook is één van mijn favoriete uitgaven. De typografieën zijn er geweldig. En kijk naar die poëzie: “A good fuck makes me feel like custard / A good feel makes me fuck like custard / A good custard makes me feel like a fuck”. Heerlijk. Op mijn plaat staat het nummer ‘Have You Lost Your Mind’ dat een beetje dit soort dada-achtig experiment eert. Je moet de totale vrijheid zoeken om te kunnen maken wat je wil. Wat ik creëer, staat niet ten dienste van iets of iemand. You love it or you hate it. 

Somebody Had to Make This Record (★★★★) verschijnt op 16/2 bij Mayway/N.E.W.S. 

Beluister hier exclusief de plaat.