'De buurtspion': heerlijke film noir voor kinderen en hun compagnons

De buurtspion gaat uit van een klassiek jeugdtrauma: verhuizen en nieuwe vrienden moeten maken. Voor Agathe-Christine (AC) is dat geen probleem. Zij runt haar eigen detectivebureau en had weinig om handen op het platteland. Nu het gezin in de grote stad gaat wonen, zijn er plots meer mysteries op te lossen.

Bijzonder detail: de zelfverklaarde speurneus is amper tien jaar. Vrienden maken interesseert haar niet. Wat dat betreft is AC de tegenpool van haar oudere tienerzus Sanne. Een peuterbroertje en een alleenstaande moeder maken het gezin compleet. Al snel wordt duidelijk dat er iets merkwaardigs aan de hand is met buurjongen Vincent. Een eerste opdracht voor AC ligt binnen handbereik.

Nerdy kantjes

In tegenstelling tot de meeste Europese tekenfilms vertelt De buurtspion een goed geschreven, origineel verhaal. Er lopen waarschijnlijk niet veel jonge meisjes rond met de ambitie om speurder te worden, maar een beetje anders zijn of moeilijk contacten leggen met anderen zal voor veel kinderen herkenbaar zijn. En voor een keer is dat niet vanuit een trieste slachtofferrol, maar net een heel stoer personage met wat nerdy kantjes.

Hoewel er eigenlijk niet erg veel gebeurt, wordt de film bij momenten écht spannend. Bijvoorbeeld wanneer AC iets wezenlijks op het spoor denkt te zijn in de verlaten limonadefabriek om de hoek. Dat volwassenen het meisje niet begrijpen – en bijgevolg niet geloven – maakt haar alleen-op-de-wereldgevoel alleen maar groter. En die herkenbare gevoelens maakt de op het eerste zicht wat onwaarschijnlijke premisse toch erg reëel.

In dat opzicht steekt er naar ons gevoel plots één storend element de kop op. In de openingsscène, waar het gezin onderweg is naar de nieuwe woonst, zien we AC een groot ei met haar leven bewaken. Daaruit zal later een hagedis komen, die in de kelder verscholen blijft en AC al snel begint te domineren. Want jawel, om God weet welke reden kan dat beest praten. Iets wat AC ook raar vindt, maar vooral nergens voor nodig is. De symboliek van die tirannie is ook compleet zoek. 

Schaduwen

De 2D-tekenstijl lijkt schetsmatig, allicht om budgettaire redenen, maar wordt subtiel uitgepuurd. Met eenvoudige, elegante tekeningen en prachtig schaduwwerk krijgt de film ook alles gezegd. Bovendien vindt de Deense regisseur Karla von Bengtson een geslaagd evenwicht met de parallelle droomwereld van haar hoofdpersonage. 

Telkens als AC visioenen krijgt over haar glanscarrière als detective wordt het beeld zwart-wit, en hangt er een ware filmnoirsfeer, met eenzelfde soort beeldvoering en gevoel voor detail. Voor de jongsten is het een handige manier om het onderscheid tussen fictie en realiteit te maken, voor de oudere kijker vooral een heerlijke referentie naar de misdaadfilms van weleer. Nee, wij hebben ons geen seconde verveeld.

Vanaf 14/2 in de bioscoop.