In Gent is een meisje van zestien van de fiets gereden. Dat had vermeden kunnen worden. Correctie: moeten worden

Verkeersongevallen, vaak met dodelijke afloop, worden in de krant weleens ingedeeld bij de faits divers. Hoewel dat niet zo bedoeld is, getuigt die rubrieknaam van een meedogenloos cynisme. Alsof zulke brutale dood voor betrokkenen en nabestaanden ooit een fait divers kan zijn.

In Gent is een meisje van zestien van de fiets gereden. Kansloos opgeschept door een vrachtwagen. Haar overlijden heeft niets van een fait divers. Ze is slachtoffer in een ongeluk dat vermeden had kunnen worden. Correctie: vermeden had moeten worden.

Het ongeval gebeurde op een gewestweg, op een kruispunt dat al sinds jaar en dag bekendstaat als levensgevaarlijk. Ongeveer sinds het begin van de eeuw figureert het knooppunt op lijstjes met zwarte punten. Al die tijd beloofden opeenvolgende Vlaamse ministers van Mobiliteit om werk te maken van meer beveiliging. In de praktijk gebeurde er… niets.

Zestien jaar beloftes

Bijna exact twee jaar geleden herhaalde de huidige minister, Ben Weyts (N-VA), het engagement, met extra budget toe. Toch ging er sindsdien nog geen ‘schop in de grond’, daar op de Antwerpsesteenweg in Oostakker.

Dat maakt, voor de goede orde, de minister niet verantwoordelijk voor dit dodelijke ongeval. Maar het is wel betreurenswaardig dat ook deze minister zijn administratie blijkbaar nog niet heeft kunnen overtuigen van de urgentie om een wijdverspreide en herhaalde politieke belofte uit 2002 zestien (!) regeringsjaren later in daden om te zetten.

Tegen het noodlot heeft de mens geen verhaal. Ongelukken zullen altijd gebeuren. Een zondebok zoeken is dan vaak een teken van onmacht. Allemaal juist, maar dat wil niet zeggen dat we ons machteloos neer te leggen hebben bij het hoge aantal verkeersslachtoffers in dit land.

Die zware tol van het verkeer is de erfzonde van decennialang ruimtelijk wanbeleid. De cijfers tonen recentelijk enige verbetering, maar feit blijft dat het op weinig plaatsen in Europa zo gevaarlijk om te wandelen, te fietsen of te rijden is als op de drukke, ordeloze, verrommelde Belgische/Vlaamse openbare weg.

Dat weten we onderhand wel. We weten ook wat we kunnen doen om die zware historische handicap zoveel mogelijk te milderen. Maak gevaarlijke kruispunten conflictvrij. Gun zwakke weggebruikers paden die afgescheiden liggen van de autowegen. Dwing een cultuur af van respect voor de verkeerscode.

Blijft de vraag: waarom doen we dat niet gewoon? Het is verbazingwekkend dat dit haalbare, betaalbare beleid maar geen prioriteit krijgt.

Dit alweer onnodig wegrukken van een jong tienerleven noopt tot bezinning. Dit is geen nieuws dat thuis hoort in de kolom met korte berichten. Het vermijden van dit soort ‘zinloos verkeersgeweld’ zou een absolute prioriteit moeten zijn voor politiek én maatschappij.