Waarom we in België maar niet bijleren
Aan onderwijsaanbieders geen gebrek. En toch komen veel werknemers in ons land amper aan bijscholen toe. In de Europese klas scoren we ruim beneden de gemiddeldes. Waarom slagen we er maar niet in om levenslang te leren?
De ontgoocheling was enorm, het slagveld veel groter dan verwacht. Eind januari zette Carrefour in België 1.233 banen op de helling. Ook die van Mieke Berden, die in de getroffen vestiging in Genk werkt. Haar opmerkelijke getuigenis verscheen de voorbije weken in zowat alle kranten. Voor de vrouw was het immers al de vierde keer dat ze een bedrijfssluiting meemaakte. Eerder werkte ze voor Velda, Philips en Ford en telkens draaide het op een collectief ontslag uit.
Werkzekerheid, geen jobzekerheid
Pech. Verkeerde tijd, verkeerde plaats. Een samenloop van omstandigheden. Toeval. Zo zou je het parcours van Mieke kunnen samenvatten, maar het is niet de analyse die Vickie Dekocker van Syntra Vlaanderen maakt. Ook al lijkt het verhaal erg uitzonderlijk, volgens de sociale wetenschapster is het dat niet. Of tenminste niet meer. “De echte waarheid is dat de job voor het leven niet meer bestaat. We weten ondertussen dat de digitalisering jobs overbodig maakt. Over zo’n ontslagrondes mogen we niet meer verbaasd zijn. Het gebeurt nu en het zal in de toekomst nog vaker gebeuren. In plaats van telkens in een kramp te schieten, moeten we werknemers weerbaar en wendbaar maken. Vóór ze hun baan verliezen. Haal de bemiddeling naar voor en leid mensen naar relevante opleidingen terwijl ze aan het werk zijn. Laten we eindelijk tanden poetsen in plaats van tanden trekken.”
We weten dat de digitalisering jobs overbodig maakt. Over ontslagrondes zoals bij Carrefour mogen we niet meer verbaasd zijn.
Dat levenslang leren dé manier is om op lange termijn werkzekerheid te geven, beseffen de beleidsmakers zeker. Zo stelden Vlaams minister van Onderwijs Crevits en Vlaams minister van Werk Muyters vorig jaar nog de ‘Startnota transitieprioriteit Levenslang Leren en de dynamische levensloopbaan’ voor. De komende twee jaar willen ze gezamenlijk een langetermijnvisie rond leren en werken ontwikkelen.
Dwingen tot actie
Een plan dat professor-emeritus Herman Baert (KU Leuven) bekend in de oren klinkt. In 1995 al legde hij over datzelfde thema samen met zijn collega Dirk Van Damme – vandaag onderwijsexpert bij de OESO – een rapport met 82 aanbevelingen bij de toenmalige minister van Onderwijs neer. “Maar veel van die maatregelen zijn nog niet in de praktijk gebracht of staan pas in de kinderschoenen”, vertelt hij. “Dat het een moeizaam proces is, is het minste wat je kunt zeggen. De omstandigheden zijn intussen wel drastisch veranderd. Niet alleen de digitalisering, ook de inburgeringsproblemen en de verhoogde pensioenleeftijd dwingen meer dan ooit tot actie.”
De Europese arbeidskrachtenbevraging van 2016 maakt de achterstand met de ons omringende landen alleszins pijnlijk duidelijk. Slechts 6,8 procent van de werkende Belgen tussen 25 en 64 jaar volgde in de vier weken voorafgaand aan de enquête een opleiding, tegenover 21,6 procent van de Nederlanders, 21,5 procent van de Fransen en 16,8 procent van de Britten. Met die score – die overigens al jarenlang vrijwel gelijk blijft – zitten we ver onder de ambitie van 15 procent die Europa vooropstelt en die ook de Vlaamse overheid in het Pact 2020 heeft onderschreven.
Hoe komt het dat we dat cijfer maar niet omhoog krijgen? Lees ook de rest van het artikel, gratis op vacature.com.
Lees ook:
In deze jobs is je toekomst verzekerd
Hier letten Belgische CEO's op bij een sollicitatiegesprek
500 euro per maand extra voor exact dezelfde job? Verander van sector!
Bron: vacature.com.