Direct naar artikelinhoud
Albumrecensie

'Solitude' van Up High Collective: Leuvens beatcollectief knijpt vakkundig uw keel dicht

Platenhoes 'Solitude' van Up High Collective.Beeld Lars Bauwens

Hoe zou het nog met de Belgische elektronica zijn? Helemaal toppie, dankuwel. Bewijsstuk numero elfendertig: het puike, schaduwrijke debuut van Up High Collective.

De eerste worp van het Leuvens beatcollectief doet aan als een synthese. Solitude verzamelt tien jaar productie-ervaring, dissecteert de heel uiteenlopende brouwsels die de groep in het verleden uitbracht en transplanteert de meest efficiënte onderdelen naar dit nieuwe beest. 

Geen slechte zet. Up High was in het verleden immers op alle terreinen thuis. Herinner u het nog steeds briljante visitekaartje ‘Blend’ (2010): tere soul waarmee zanger Delv!s zichzelf op de kaart zette. De EP What?! pochte met het soort Britse postdubstep dat zes jaar geleden hip klonk. Vijftracker Kineticuts vertrouwde op bliepende sciencefictionhiphop die Zomby, Hudson Mohawke en Rustie achterna ging. Wij zelf genoten van ep’tjes met coole titels als Monomade en Phonemica, waarbij je je als luisteraar opgesloten waande in de buikholte van een Star Wars-robot.

De vergeetput in

Tijd om de puntjes op de i te zetten, moeten de Leuvenaars hebben gedacht. Nu God en klein Pierke met laptops aan de slag gaat en de wildgroei aan elektronicahiphop meer middelmatige dan geniale meesterwerken baart, mogen de trendsetters zich gerust even roeren. Opvallend aan Solitude is de zelfbeheersing en stuurse, monochrome sfeerschepping. De plaat klinkt als een soundtrack van een grimmige dystopie. Denk aan films als Blade Runner en Escape From New York
Up High Collective mag dan wel minder rigide te werk gaan als filmmuziekcomponist John Carpenter, het collectief koestert een gelijksoortige voorliefde voor ruwe, uitgepuurde synthklanken en voor een aardedonkere ondergrond. Zonneschijn en regenbogen moet u niet te verwachten in dit universum.

Zonneschijn en regenbogen moet u niet te verwachten in dit universum

Het leidt hoe dan ook tot beklemming. Het in dreunende basklanken ondergedompelde ‘Extract Pool’ doet iets onweerstaanbaar karikaturaals met een trap-snare maar is in de eerste plaats een lange val door de schacht van een vergeetput. Stemmen zijn zeldzaam opSolitude en als ze dan toch opduiken, zitten ze vastgeklemd in effecten, zoals de oehoe's in ‘Emtio’. Het deed ons denken aan obscure labels als Ghost Box en bands als Boards Of Canada.

Overdosis schaduw

Het blijft wonderlijk hoe driftig Up High Collective de buikriem aansnoert en het vertikt om een lekkere beat te overladen met blitse extraatjes. De traag ontvouwende dynamiek vraagt van de luisteraar geduld, maar loont: aan het einde van een track verbaas je je over hoe maximaal al dat minimalisme aandoet. 

Hiphop mag dan het basisbestandsdeel zijn, toch gooien ook composities die the hood achter zich laten, hoge ogen. ’11 Clouds’, met zijn feeërieke dreiging en kromgebogen synthklankjes, bijvoorbeeld. Of ’04 Take35 (PLN8)’, in wezen een kapotte drummachine die helemaal over de rooie gaat. De titel slaat wellicht op het etiket van het doosje uppers dat de groepsleden na afwerking van deze track achter de kiezen hadden. Want hoe herstel je van een overdosis schaduw?

De plaats in Zuid-Spanje die op de platenhoes staat.Beeld Lars Bauwens

Het prijsbeest heet ‘Centipede’, een Gold Panda-achtige hiphoptrack met ongepolijste bassen en ultradigitale belletjes die een unheimliche akkoordenprogressie volgen. Alsof we op de bodem van die vergeetput een grijnzende kleuter aantreffen met een slagersmes in het knuistje. "It's life, Jim, but not as we know it." Scotty mag ons nu weer upbeamen, voor die kwijlende kleuter op ons scheenbeen inhakt.

'Solitude' verschijnt op 22 februari bij Tangram Records.