Eddy de Pretto in de Botanique: veel meer dan een coup de foudre

Eddy de Pretto is een Fransman met een naam die klinkt als een charmezanger. Daar is iets van aan. In de Botanique charmeerde hij, zij het niet met fleurige levensliederen, maar met zijn besmettelijk nonchalante manier van over het podium bewegen.

Deze Fransman is geen Yves Segers, maar een hedendaagse chansonnier die in zijn songs de donkere dagen niet schuwt. Hij is de Gainsbourg van de smartphonegeneratie die de maatschappij, de complexe relatie met zijn ouders en zijn hersenkronkels als speelbal gebruikt. Aan het kruispunt waar Jacques Brel, Stromae en Kanye West elkaar tegen het lijf lopen, regelt Eddy de Pretto het verkeer.

In zijn thuisland kijken de media en culturo's met argusogen naar de twintiger uit Créteil, een voorstad van Parijs. Hij is de posterboy van de nieuwe generatie french pop, uniek, en tegelijk een uitzondering op de regel: kent u soms een andere rappende chansonnier die de vulgariteiten uit zijn woordenboek heeft gebannen? “Ik wil de eerlijkste vorm van mezelf zijn. Zonder filter, zonder overbodigheden. Ik schrijf een soort van brute poëzie, met een persoonlijke insteek”, zei Eddy de Pretto begin dit jaar aan De Morgen.

Grimas

Dat de Fransman een bescheiden fenomeen is, bewees de uitverkochte grote zaal van de Brusselse Botanique. Hij had nog maar vier songs online staan toen het publiek plots stormliep voor zijn grootste Belgische zaalshow. Indrukwekkend. Allemaal goed en wel, maar is de hype terecht, vraagt u zich af?

Van de eerste seconde tot de laatste kniezwengel hing er een intensiteit van de meer zeldzame soort in de lucht. Euforie, ontroering en verwondering gingen beurtelings met onze gevoelens aan de haal. Er was nauwelijks tijd en ruimte om naar adem te happen. Het is lang geleden dat een artiest bij het begin van zijn carrière zo hard binnenkwam zonder kloppen.

Daar zat de muziek logischerwijze voor iets tussen. Maar het was vooral de ijzige en warme blik waarmee Eddy de Pretto de uitverkochte zaal intuurde die ons vijfenveertig minuten lang in de ban hield. Wanneer hij zijn woorden uitspuwde, herkenden we dezelfde grimas als die van Christine & The Queens. "Alles kapot", spraken zijn ogen, en zo geschiedde. Nieuwe songs als ‘Rue de Moscou’, ‘Jimmy’ en ‘Musique Basse’ bulderden met broze beats door de Botanique.

In tijden waarin onze aandachtsspanne met de minuut korter wordt, trekt de Pretto resoluut de kaart van het menselijk contact. “Alles wat bij mijn muziek komt kijken draait rond contact”, zegt hij in interviews, en dat is op de bühne niet anders. De chansonnier laat zich niet begeleiden door een band, maar houdt het sober. Hij had een drummer mee, een iPhone om zijn nummers handmatig af te spelen, en een droge, maar indrukwekkende lichtshow. Slim gezien: met die aanpak blijft er maar één aandachtspunt over: Eddy de Pretto zelf.

Humor

De minimalistische, efficiënte aanpak had veel weg van een show van Stromae. Het was meer performance dan concert, met de Pretto als de protagonist van een show die tussen voordracht en improvisatiedans pendelde. Dat zette vooral le point fort van de Franse zanger in de verf: de tango die door zijn poëzie en stotterende hiphopbeats wordt gedanst.

Ook charmant: de gortdroge humor waarmee hij zijn songs aan elkaar praatte. “Je m’appelle Eddy de Pretto et je suis sur tous les réseaux sociaux”, grijnsde hij, om later ‘Beaulieu’ aan de inwoners van Evere op te dragen. Achter die humoristische façade ging ook doodsernst schuil. In ‘Kid’, een middelvinger van een song, rekende hij af met de verwachtingen van zijn vader. “Mais moi, mais moi, je joue avec les filles/mais moi, mais moi, je ne prône pas mon chibre”, stak hij zijn homoseksualiteit niet onder stoelen of banken.

“Je suis complètement normal, complètement banal, complètement malade”, kreunde hij iets verder in ‘Normal’. De show van Eddy de Pretto had bij momenten veel weg van een voordracht van een priester in de kerk der verloren zielen. En het was hartverwarmend om daar getuige van te zijn. Als je een publiek van 650 man kan boeien met songs die de mensen nog niet kennen, heb je alles in huis om een grote te worden. Eddy de Pretto: noteer die naam, maar ga hem vooral live zien.

Eddy de Pretto komt op 2/5 terug naar Brussel voor Les Nuits Botanique.