Madensuyu stelt ‘Current’ voor in Handelsbeurs: een levensbevestigende ervaring

Ze zaten in de Handelsbeurs weer broederlijk naast elkaar op het podium: Pieterjan Vervondel als vanouds achter zijn drumstel, maar Stijn Ylode De Gezelle voor het eerst achter een klavier. Die piano creëerde in opener ‘It’s Upon’, net als op het nieuwe album Current, een voor Madensuyu vrij ongebruikelijke sfeer van verstilling. Tenminste, een paar minuten lang. Want zodra Vervondel met de blik op oneindig zijn trommels deed donderen, was de onwennigheid om dat nieuwe instrument weg.

Ook in de daaropvolgende nieuwe songs draaiden trommels en toetsen almaar dollere pirouettes langs elkaar, waarbij telkens andere details de aandacht vingen. Zo sneden de afgemeten kreten van de uiterst geconcentreerde heren De Gezelle en Vervondel elkaar spectaculair de pas af tijdens ‘One More Time’, en bestond ‘A Current’ uit gelijke delen klassiek, postrock en kletterende breakbeats, allemaal live gespeeld, natuurlijk.

Nog wonderlijker was de mix van manie en melodie in ‘Rag’, wellicht het mooiste nummer van de nieuwe plaat: een elegisch pianodeuntje kwam maar net boven de gierende noise uit, de tekst drukte met grote woorden als time, hell en life nog grotere emoties uit die werden versterkt door het gebeuk van Vervondel – de man zat zelf mee te daveren op zijn kruk. Een ander woord dat boven de geluidsstroom dreef, was more. Typisch Madensuyu: dit is een band die zweert bij de totale overgave. En dan nog een tikje meer geeft.

Dat hoorde je ook goed in de oudere songs uit Stabat Mater (2013) en D Is Done (2008) die het duo halfweg en in de toegift speelde. De gitaar kreeg daarin weer de hoofdrol. “Let’s party”, schreeuwde Vervondel en met ‘Tread on Tread Light’ joegen hij en De Gezelle inderdaad een stroomstoot door het tot dan toe wat statische publiek. In de bissen lieten de twee van Madensuyu zich met ‘Fafafafuckin’ dan weer kennen als de flandriens van de Belgische muziek: kop in de grond, roekeloos rocken en intussen de hele lichting jonge lawaaimakers naar huis spelen.

Een ritme als een steigerend paard

‘Little F’ (dwingende elektronische dreun, krautritme, punkriffs) duwde de intensiteitsgraad zelfs richting Amenra, en na ‘Mute Song’ (Sonic Youth-punk zo hevig gespeeld dat we moesten denken aan zichzelf voorbij hollende cartoonfiguurtjes) was het helemaal duidelijk: een Madensuyu-concert is het soort levensbevestigende ervaring dat iedereen van tijd tot tijd nodig heeft. En dan moest ‘Crucem’ nog komen, een song die bestaat uit een onwaarschijnlijke combinatie van een koebel, een scheepshoorn en een ritme als een steigerend paard. “Is iedereen oké?”, vroeg de band na afloop, maar vooral Vervondel en De Gezelle zelf leken er compleet door aan het kruis genageld.

Kwam de vertrouwde gitaar dan toch als lachende derde uit het steekspel tussen drums en piano in de nieuwe songs? Allerminst. Oké, ‘Ti:me’ had nog dezelfde epische allure van tien jaar terug , en het vijf jaar oude ‘Days and a Day’ muteerde opnieuw indrukwekkend. Even leek het wel een gewone song, met een behoedzaam ritme dat nu eens niet klonk alsof iemand de huisraad van de trap af gooide en met een melodie die simpelweg mooi was. Tot een snerpende gitaar het nummer doormidden sneed, Vervondel het vilt van de bol op zijn drumstokken kapotsloeg en de huisraad alsnog door het venster vloog.

Maar eigenlijk stonden wij er nog het meest van te kijken dat de pianosongs ‘Ill Timed’, ‘Breathe, Sail on’ en ‘The Ravel’ net zo heftig uit de hoek kwamen als het vroegere gitaargeweld, zo niet heftiger. Dat hadden we tijdens het beluisteren van Current nog niet in de gaten. Onder die vloeiende toetsen schuilden in de Handelsbeurs verraderlijke draaikolken en bedrieglijke onderstromen, waardoor je je maar wat graag liet meeslepen.

Zo klonk het ook in ‘It Comes Along’, de laatste bis: “Here is where I float again.” In deze muziek moet een mens zich laten meedrijven. Madensuyu houdt je wel boven water.

De band is nog tot begin april op tournee, madensuyu.be