Trump kijkt op zijn briefje en zegt: "I hear you." Hij steekt zijn duim op
Mark Coenen, adviseur en opleidingshoofd van de Hasseltse hogeschool PXL, gaat op wandel met de week.
Trump doet een rondetafel, met ouders van slachtoffers van de zoveelse massamoord op een school.
Het eerste wat opvalt, is dat het hemd van de president een nummer heeft. 45. Dat moest ik even opzoeken.
Hij is blijkbaar de 45ste president en wil dat geweten hebben.
Omdat hij moeilijk onthoudt, staat die subtiele verwijzing alvast op zijn manchet.
Hij houdt een papiertje vast waarop de spindoctors – op advies van de bedrijfspsycholoog van het Witte Huis – een aantal retorische handvatten hebben neergeschreven, mocht het gesprek met de ouders stokken.
De getuigenissen hakten er zichtbaar stevig in bij el Prez, die zijn kiezers nog nooit van zo dichtbij had gezien
“Wat wilt u dat ik weet over wat u hebt meegemaakt?”
“Wat kunnen we doen om u beter te doen voelen?”
De juiste vragen.
“I hear you.” Sympathie werkt.
Vooraleer u zijn bepruikte appelsienentronie terecht weer als kop van Jut gebruikt: goed gedaan van zijn entourage.
Stel u maar voor dat hij er had gezeten zonder emotionele regieaanwijzingen of empathische openingszinnen.
Het was nu al soms beklemmend hallucinant.
Het rare van de tips die Trump opgeschreven kreeg, was dat ze niet sloegen op de factuele informatie die hij moeilijk kan onthouden, maar wel op hoe hij een juiste vraag moest stellen.
De president stond niet op de eerste rij toen de social skills werden uitgedeeld, zoals wij weten.
Maar de houten klaas bracht het er behoorlijk van af, al hadden zijn adviseurs er wel alles aan gedaan om hem in een zetel naar de meet te brengen.
Geen democraat in zicht, alle aanwezigen hadden sympathie voor hem.
“Good job, mister president.”
Het toneelstukje was goed voorbereid.
Ik had graag Emma Gonzalez op die audiëntie gezien, de kortgeknipte studente van de Parkland High School die met een verschroeiende speech de politiek aan de paal nagelde omdat ze zich laat ringeloren door de NRA, de vakbond der gewerenfabrikanten.
“We call BS”, riep ze kwaad. “Dikke zever!”
Ik had zijn gezicht wel willen zien: “We call BS, mister president!”
De getuigenissen hakten er zichtbaar stevig in bij el Prez, die zijn kiezers nog nooit van zo dichtbij had gezien.
Vooral de tirade van de vader die zijn dochter nooit meer zal zien.
Andrew Pollack staat recht, omringd door zijn drie zoons en zegt wat hij zeggen moet.
Zijn woede evenaart voor even zijn verdriet.
“We should have fixed it. I’m pissed! Wij zijn hier omdat mijn dochter geen stem meer heeft. Ik zal haar nooit meer zien. Ze ligt nu ergens weet ik waar op een begraafplaats. Mijn zoons moeten haar nu begraven. Mijn prachtige mooie dochter.”
Trump kijkt op zijn spiekbriefje en zegt: “I hear you.” Hij steekt zijn duim op.
Er zijn de laatste decennia maar weinig presidenten geweest die zonder spiekbriefjes konden. Reagan: intellectueel lichtgewicht, maar fantastisch en grappig communicator. Zat van boven tot onder vol met spiekbriefjes. Vertelde een mop en liet het werk over aan zijn zeer ervaren staf.
George Bush: zat niet op de eerste rij toen het verstand werd uitgedeeld. Je kon zijn lippen zien bewegen als hij zijn spiekbriefjes las.
De enige die het voor de vuist weg deed, met een naturel en een charisma van heb-ik-jou-daar, was Obama.
Yes we can zonder spiekbriefje.
Hij ontmoette de ouders van de vermoorde kinderen van Sandy Hook zonder tv-camera’s. Hij weende op tv.
Hij kreeg geen letter van de wapenwet veranderd.
Het rare is dat het met Trump nu misschien wel kantelt.
Niet omdat hij zo slim is, maar omdat hij zo dicht bij de NRA staat.
He will fix it. A bit. Als hij de juiste spiekbriefjes krijgt.
O ironie.