Patricia kreeg geen twee, geen vier, maar zeven baby’s tegelijk
Het was voorpaginanieuws in 1985: de Amerikaanse vrouw die een zevenling op de wereld zette. Helaas stierf één kind bij de geboorte, drie andere volgden weken later. "Elke dag kijk ik naar hun foto’s", zei mama Patricia. Zij werd 63.
Nomen est omen, geloven sommigen: een naam is een voorteken – en Frustaci kun je gemakkelijk verbasteren tot frustratie.
Frustratie wás er bij Patricia Frustaci, toen ze in 1981 getrouwd was en er maar niet in slaagde om zwanger te geraken. Zij deed een beroep op de geneeskunde en kreeg het middel Pergonal voorgeschreven. Nadat ze een gezonde zoon had gebaard, besloot ze de behandeling voort te zetten. Dat bleek iets té vruchtbaar; kort daarop werd zij zwanger van maar liefst zeven kinderen. “We kenden de risico’s”, zou Frustaci later zeggen, “maar omdat we gelovig zijn, was abortus geen optie.”
'We zijn er nooit op uit geweest records te breken'
De baby’s – vier jongens en drie meisjes – kwamen ter wereld met een keizersnede. Eentje werd doodgeboren; de andere hadden stuk voor stuk geelzucht, problemen met het hartje en een longaandoening. “Ze zijn zo mooi”, verzuchtte de trotse Patricia tegen een verslaggever. “Ik hoop alleen dat ze blijven leven.”
Die hoop bleek helaas ijdel: nog drie kindjes stierven al voor de rest naar huis mocht. De overlevende, Stephen, Richard en Patricia, hadden de klok rond medische verzorging nodig. De zaak kreeg een juridisch staartje toen de Frustaci’s het ziekenhuis dagvaardden. Patricia vond dat ze niet goed was opgevolgd en een te hoge dosis van het vruchtbaarheidsmiddel had gekregen. Ze ontving een eenmalige schadevergoeding van 450.000 dollar (zo’n 840.000 euro in hedendaagse cijfers), plus een maandelijkse uitkering voor de kinderen die het overleefden.
Nooit spijt gehad
Mama Frustaci wist echter van geen ophouden. In 1990, na een nieuwe vruchtbaarheidsbehandeling, kreeg ze een gezonde tweeling: Jordan en Jaclyn. Met zes stuks was haar kinderwens min of meer vervuld nu, maar er kwamen andere frustraties. De kritiek in de pers op hun ‘voortplantingsdrift’, bijvoorbeeld. Die kwetste Patricia Frustaci. “Het is nooit onze bedoeling geweest meerlingen te krijgen”, verdedigde ze zich onzeker. “We zijn er nooit op uit geweest records te breken.”
De heisa tekende haar, temeer omdat zij het psychisch al niet makkelijk had met haar bipolaire stoornis. Zij droeg haar aandoening dapper en bleef de ruggengraat van het gezin, ook nadat het koppel halverwege de jaren 90 uiteenging.
Naast diepe dalen kende haar toestand gelukkig ook euforische hoogtes. “Mama was de grappigste persoon die ik heb gekend”, zegt haar eerstgeborene. “Zij perste elke druppel uit het leven en verstond de kunst om zelfs van boodschappen doen een avontuur te maken.”
En ook: “Ze heeft er nooit spijt van gekregen. Die behandelingen gaven haar kinderen en kinderen waren haar leven.”