Als je mama wordt, is je handtekening blijkbaar minder waard

Noem me geen diehardfeminist. Met mij valt te praten. Zo verwacht ik binnenkort mijn eerste kindje. En ja, ik had het wel leuk gevonden, mocht mijn dochter mijn familienaam dragen, als statement, maar dat stuitte op een no-go van mijn vriend. Het wordt een compromis. Dubbele familienaam. Wij zijn mee met onze tijd. De Vlaamse administratie iets minder, zo bleek toen ik op een nogal archaïsche rariteit stootte bij het aanvragen van de kraampremie.

Toevallig ontdekt eigenlijk. Op een avond, toen mijn vriend zijn draadloze micro wilde testen, zocht ik even wat formaliteiten op. Die micro kocht hij trouwens met zijn nieuwjaarsgeld, als investering in zijn zangcarrière. Mijn en zijn familie zien hem graag. Pas op, ik ga hier niet de zielenpoot uithangen. Ik kreeg ook veel cadeautjes. En daar zat zowat overal hetzelfde in. Babykleertjes. Daarvoor was ik dankbaar. Uiteraard. Zo ben ik opgevoed. Ze waren bovendien schattig en godzijdank kocht de familie niet alles in afschuwelijk babyroze.

Of het ooit zou gebeuren dat de man babykleertjes krijgt en de vrouw geld om iets voor zichzelf mee te kopen? Ik kon het niet laten om me dat toen af te vragen. Of was al beslist voor mij dat mijn enige investering nog het moederschap mag zijn en dat ik daaruit wel al mijn geluk zal halen? Soit, op nieuwjaarsdag moet je zulke discussies niet aangaan. Daarna was ik er niet meer mee bezig. Ik ben ook nogal pragmatisch. Dus als die baby-uitzet er op tijd moet staan, regel ik dat wel even.

Kraampremie

Zo’n uitzet kost wel wat, stelde ik vast. Maar gelukkig komt de overheid te hulp. Met die kraampremie, die je nog voor de geboorte kan aanvragen. In ons geval toch al snel zo’n 1.200 euro en daarvoor moet je maar één formulier invullen. Valt lekker mee met die administratie. Tot blijkt dat ik als mama het kraamgeld niet eens mag aanvragen. Dat recht is enkel voorbehouden voor de papa, tenzij hij geen werk of geen inkomen heeft of hij het kind niet wil erkennen.

Wel tien keer heb ik de voorwaarden gelezen, om zeker te zijn van wat daar stond. Dus ik vat het graag even samen. Voor de wet ben ik gelijk aan de man. Dat staat zelfs sinds 2000 uitdrukkelijk vermeld in de grondwet. Ooit was het anders, maar ik mag nu dus gaan stemmen, een eigen rekening hebben, met de auto rijden, gaan werken, zelfs meer verdienen dan de man. Niemand verbiedt me carrière te maken, mijn mening te verkondigen. Vrouwen worden zelfs aangemoedigd om ambitieuzer te zijn, zich meer te laten horen in het publieke debat, politieke functies op te nemen en in raden van bestuur te gaan zetelen. Politici vonden daar zelfs quota voor uit, alles om de vrouw verder te emanciperen.

Maar als ik mama word, moet ik braafjes het formulier voor de kraampremie en daaruit volgend ook het kindergeld aan de papa geven, vragen of hij dat alsjeblieft wil tekenen en dan opsturen, zodat ik met dat geld kan investeren in de toekomst van onze dochter, die ons beider naam zal dragen, maar van wie de handtekening van de mama voor de administratie dan toch minder waard blijkt dan die van de papa.

En zelfs al is het maar een detail van een formaliteit, meen je dat echt, beste overheid, in 2018? Ik vul het formulier in. Doorstreep het vakje met de gegevens van de papa. Vul mijn eigen rekeningnummer in. En teken zelf. Met mij valt te praten, maar niet over zo'n administratieve discriminatie. Er zijn grenzen.