Moeder van moordende tiener spreekt voor het eerst: "Ik vroeg of we hem wel moesten redden"

Toen ze op 22 december ’s ochtends wakker schoot en zag dat haar zoon en haar autosleutels verdwenen waren, wist ze meteen dat er iets niet pluis was. De tiener had op dat moment al twee nachten niet geslapen omdat zijn vriendinnetje het had uitgemaakt, en hij was radeloos. Ze had de avond ervoor uren op hem ingepraat, maar was uiteindelijk toch in slaap gevallen. Toen ze om half vijf haar ogen opendeed en zag dat Nicholas vertrokken was, stuurde ze meteen een berichtje naar de ouders van het meisje. Het antwoord deed haar huiveren: “Hij is hier. We bellen de politie.”

De moeder, die anoniem wil blijven, repte zich naar het huis van de Frickers. Ze verwachtte een agent te zien, maar toen ze aankwam stonden er meer dan een dozijn politiewagens en ambulances voor de deur. Ze zag een brancard in de voortuin liggen en kreeg te horen dat ze meteen naar het ziekenhuis moest. Daar werd haar het vreselijke nieuws verteld: “Uw zoon heeft een zware hoofdwonde”, aldus de dokter. “Hij heeft twee mensen neergeschoten en daarna zichzelf.” Niet veel later meldde een agent haar dat de ouders van het meisje overleden waren. De vrouw was helemaal ondersteboven. Ze wist dat ze van haar zoon hield, maar vroeg de dokters toch waarom ze hem nog probeerden te redden. “Hij heeft net twee mensen vermoord”, stamelde ze verbouwereerd.

Ze voelt zich nog steeds schuldig over die vraag, en dat is niet het enige dat aan haar geweten knaagt. Ze wist beter dan wie ook dat haar zoon kampte met psychische problemen, maar leerde pas na de moorden hoe erg hij verzonken was in neonazistische gedachten. Hij had een Twitter-account waarmee hij onder een valse naam haatberichten tegen Joden en holebi’s verspreidde. Hij was ook openlijk fan van Adolf Hitler en noemde Martin Luther King een ‘pervert en misbruiker met een laag IQ’. Volgens een van de buren had hij ooit een hakenkruis in het gras gemaaid, en hij dweepte ook met de Atomwaffen Division, een paramilitaire neonazistische groepering die al gelinkt werd aan enkele moorden.

Nicholas’ moeder wist echter niets van die gedachten, al wist ze heel goed dat haar kind problemen had. Toen hij zeven was trok zijn school al aan de alarmbel omdat hij verkondigd had dat hij iedereen wilde opblazen met bommen. In acht jaar tijd veranderde hij vijf keer van school, maar voelde zich nergens thuis. Hij werd gediagnosticeerd met depressie en een angststoornis, en zou ook op het autismespectrum gezeten hebben. “Toen hij 15 was, zei hij tegen mij dat ik enkel van hem hield omdat ik zijn moeder was. Hoe diep moet je zakken als je denkt dat je moeder je niet leuk vindt?”

De laatste maanden voor de moorden had zijn moeder er echter een goed oog in. “De directeur vertelde me dat hij een vriendinnetje had. ‘O mijn god, hij wordt normaal’, dacht ik." Niet veel later trok Buckley Kuhn-Fricker echter aan de alarmbel. In een mail naar de school van haar dochter meldde ze dat Nicholas neonazistische praat verkocht. Haar dochter had thuis verteld dat de jongeman erg goed was in geschiedenis. “Wist je dat de Joden deels verantwoordelijk waren voor WOII?”, had ze gezegd. Buckley waarschuwde voor zijn gedrag. "Hij verspreidt haat", klonk het in de mail. Op 20 december namen Buckley en Scott hun dochter dan apart en vertelden haar dat ze haar vriendje niet meer mocht zien.

Nicholas was kapot van verdriet. “Ik heb het opgegeven om te proberen om gelukkig te zijn”, schreef hij in een dagboek dat hij van zijn therapeut moest bijhouden. “Alles en iedereen waar ik van hou vertrekt of wordt me afgenomen.” Zijn moeder zag dat het de verkeerde kant uitging. Ze contacteerde op 21 december nog een psychiater om hem te laten opnemen, maar het was al te laat op de avond. Ze probeerde dan maar zelf op hem in te praten, maar toen ze in slaap viel, nam Nicholas het wapen van zijn vader en trok naar het huis van de Frickers om hen neer te schieten. Daarna joeg hij zichzelf een kogel door het hoofd.

De tiener overleefde zijn zelfmoordpoging en werd intussen overgebracht naar een instelling, waar nu bekeken wordt of hij mentaal in staat is om een proces te ondergaan. Zijn moeder geeft echter vooral zichzelf de schuld. “Ik had meer info moeten opzoeken over mentale problemen, en had moeten zorgen dat hij niet online kon gaan. Ik had ook nooit een wapen in huis mogen hebben, en had naar mijn instinct moeten luisteren dat er iets mis was.” Ze gelooft echter niet dat haar zoon een nazi is. “Ik denk dat hij gebroken werd door jarenlange isolatie, pesterijen en mentale problemen. Ik denk dat hij die dingen alleen maar schreef om aandacht te krijgen, iets wat hij in het echte leven niet kreeg.”

Wie met vragen zit over zelfdoding, kan terecht bij de Zelfmoordlijn op het gratis nummer 1813 en op de site www.zelfmoord1813.be.