In Antwerpen is het oorlog

Er wordt gezegd dat in tijden van oorlog de waarheid het eerste slachtoffer is. In Antwerpen is het oorlog.

Daarmee bedoelen we niet de zogenaamde 'war on drugs' die de burgemeester van Antwerpen zelf heeft afgekondigd en die hij blijkbaar maar met moeite tot enig bevredigend en vreedzaam resultaat weet te brengen. We bedoelen de oorlog om de stembus.

Uitgerekend op de dag dat oppositiepartij sp.a met Jinnih Beels haar enigszins verrassende lijsttrekker voorstelt, raakt eveneens bekend dat De Lijn bij het gerecht een klacht heeft ingediend tegen het nummer twee op die lijst, haar oud-werknemer Tom Meeuws.

Dat kan toeval zijn, uiteraard. Zoals het ook toeval kan zijn dat Pasen ook dit jaar alweer op een zondag valt. Het zou ook kunnen dat – we zeggen maar wat – iemand hoog in de hiërarchie van de Vlaamse vervoersmaatschappij precies op dit moment heeft zitten wachten om op de 'verzend'-knop te duwen om dit nieuws te verspreiden. Warempel, er zit daar iemand met een goede band met de partij van de burgemeester en een open rekening bij de sp.a. Nogmaals, het kan toeval zijn. Pasen en zondag en zo.

Over de nogal hobbelige entree van Tom Meeuws in de politiek is al veel gezegd. De man heeft vanuit zijn professionele verleden een aantal blikjes achter zich aan rammelen. Relatief kleine blikjes, voor zover we weten, maar samen maken ze wel veel lawaai. En altijd is er het idee dat er nog een blikje komen gaat. Dat maakt hem kwetsbaar in een tijd waarin zijn eigen formatie van transparantie en deontologie – terecht – mee de inzet van de politieke strijd heeft gemaakt. Een ideale kandidaat zou hij dus nooit zijn geweest.

Als zijn vroegere werkgever nu plots genoeg redenen ziet om een klacht in te dienen, dan moet hij dat maar doen. We kunnen alleen maar hopen dat het onderzoek onafhankelijk zal worden gevoerd. De timing van de communicatie doet wel denken aan een zeer provinciale versie van het heronderzoek van de mails van Hillary Clinton, een week voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen.

Politiek kan en mag hard zijn. Maar dit gaat toch een niveautje hoger. Of zullen we zeggen: dieper? Alsof er tussen de protagonisten een diepere passie woedt.

Onze gedachten moeten daarbij toch uitgaan naar de Antwerpse kiezer. In theorie had die een zinderende ideologische strijd kunnen krijgen tussen, grosso modo, twee tegengestelde visies op samenleven in een stad. Een twist over leefbaarheid, veiligheid, diversiteit. Over een fantastisch mooie stad waar veel jonge gezinnen toch uit willen vertrekken.

In de praktijk dreigt het een afrekening in het milieu te worden. Dat komt helaas wel vaker voor in Antwerpen, de laatste tijd.