Wraak zo heet mogelijk opgediend

Wraak is een gerecht dat het best koud geserveerd wordt, luidt het gezegde, maar daaraan laat Marlina zich niets gelegen liggen. Zij wil haar wraak zo heet mogelijk opdienen. Hoe zou jezelf zijn, als de hemel net op je hoofd is gevallen?

Marlina woont in een afgelegen boerderijtje in het heuvelachtige, uitgestrekte platteland op Soemba, een eiland van de Indonesische archipel. Het leven heeft haar niet gespaard. Haar jonggestorven zoontje ligt begraven naast de woonst, terwijl haar onlangs overleden echtgenoot gemummificeerd in de hoek van de huiskamer zit als een macaber memento.

Een bende van zeven bandieten heeft het gemunt op haar veestapel. En nog meer op Marlina zelf. Als antwoord op de beproeving verlangt ze gerechtigheid, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan in een samenleving waarin vrouwen objecten zijn in de handen van mannen – minderwaardige schepsels die vooral niet mogen zeuren, zoals blijkt uit haar bezoek aan het politiekantoor. 

Dat alles is echter buiten Marlina gerekend. En buiten haar tien maanden zwangere, vrolijk kwetterende buurvrouw Novi, die in de echt is verbonden met een jaloerse gade met losse handjes. Wat volgt? Twee onversaagde schikgodinnen uit op wraak, tiens!

Sergio Leone

Zoals aangegeven in de titel vertelt de Indonesische regisseur Mouly Surya – het is haar derde film – het relaas in vier (helder afgebakende) bedrijven. Voor het overige kiest ze resoluut voor verrassingen, zodat het verhaal van Marlina the Murderer in Four Acts even hard kronkelt als de bergpaden op Soemba. Die narratieve voltes staan in scherp contrast met het traagzame ritme dat ondersteund wordt door uitgekiende, lang aangehouden shots.

Alleen al door het gradueel rekken van de spanning en het visuele contrast tussen weidse landschappen en penetrante close-ups is het moeilijk om niet spontaan aan de spaghettiwesterns van Sergio Leone te denken. Al is Marlina zeker geen imitatie. Er is veeleer sprake van een spirituele dan een letterlijke verwantschap. (Overigens houdt Surya zich overdreven netjes aan de regel van die andere westerngrootmeester John Ford, die ooit stelde dat je de horizon nooit in het midden van het beeld mag leggen omdat dat saai is.)

Ondanks de impliciete kritiek op de positie van de vrouw en de girlpower die ervan afspat, is Marlina geen thesisfilm geworden die een boodschap in het hart en het hoofd van de kijker hamert. Integendeel. Het is op de eerste plaats een cinematografisch feestmaal, gekruid met humor die aan Tarantino herinnert (exclusief diens woordenstromen), dat zich wegens de sublieme beeldenpracht het best in een cinemazaal laat savoureren.

Marlina the Murderer in Four Acts komt op 6/6 in de bioscoop.