Het einde van Arsènal, portret van een legende

'Arsène Who?', kopt 'The Evening Standard' wanneer Arsenal in 1996 een onbekende Franse trainer aanstelt. Na 22 jaar trouwe dienst  zal niemand hem ooit nog vergeten, ondanks de magere jaren en de #WengerOut campagnes. Arsenal is zijn levenswerk. Een club geherstructureerd naar zijn hand, met een filosofie die overal ontzag oproept. Hij verfijnde en moderniseerde het Engelse voetbal met revolutionaire methodes die velen eerst de wenkbrauwen deden fronsen. Hij bande de traditionele braspartijen. De eet- en drinkcultuur veranderde: weg de snoepjes, het bier en de vetlapperij. Sol Campbell leerde hij hoe hij een lepeltje moest vasthouden om de suiker in zijn koffie best te doen oplossen. Hilarisch is ook de anekdote dat Wenger naar de eetzaal sloop en de obers beval flessen water te brengen. "Eén voor één betastte hij de flessen", zegt een ex-staflid. "Om te voelen of ze niet te koud waren. Koud water vertraagt immers de vertering." Ook het ultramoderne complex ontwierp hij mee. Met een speciale lichtinval, omdat hij ooit in een studie had gelezen dat diffuus licht een goede invloed heeft op de stressreducerende hormonen. Toch draaiden niet al zijn bouwplannen uit zoals verwacht. De beslissing om het nieuwe stadion in 2004 zelf te financieren zette een rem op de groei en de voorzichtige financiële aanpak van de master in economie frustreerde bij het uitblijven van succes.