Gamereview 'God of War': meeslepende strijd van vader en zoon is nu al een van de beste games van het jaar

De eerste God of War verscheen in 2005 op de PlayStation 2. Het is niet alleen een ronkende naam, het is ook de titel waarmee hoofdrolspeler Kratos door het leven gaat sinds hij de Griekse oorlogsgod Ares een kopje kleiner maakte. Die had de Spartaan namelijk goddelijke krachten gegeven, maar daarna vond een ware Griekse tragedie plaats. De goden lieten Kratos in een vlaag van razernij zijn vrouw en kind vermoorden, waarna zijn lichaam grauw en grijs werd van hun assen. Het was de start van een nietsontziende wraakactie waarbij de halfgod uiteindelijk een hele meute goden om zeep hielp.

In de nieuwe game treffen we Kratos vele jaren later aan in besneeuwde Scandinavische bossen. De man die ooit zijn vrouw en dochter vermoordde, heeft een nieuw gezin gesticht, maar zijn rust is van korte duur. Zijn vrouw is gestorven, en het was haar laatste wens dat Kratos en hun zoon Atreus haar assen naar de top van een berg zouden brengen. De dynamiek en dialogen tussen die twee vormen de rode draad doorheen het verhaal, dat zo een heel menselijke toets krijgt.

De norse bruut Kratos weet totaal niet hoe hij moet omgaan met zijn gevoelige zoon, die duidelijk vooral werd opgevoed door diens moeder. Kratos laat hem keer op keer weten wat hij niet sterk genoeg is, dat hij niet klaar is. Tijdens het avontuur blijkt echter vooral Kratos vaak hulpeloos, want hij kan de runentekens die ze tegenkomen niet eens lezen. Ze groeien meer naar elkaar toe, maar de makers verdienen een dikke pluim om dat niet klef en standaard te vertellen.

Integendeel, ze laten de smakelijke dialogen hun werk doen. "Jij houdt ook niet van mensen hé", flapt Atreus er spontaan uit wanneer hij en zijn vader kennismaken met een heks die helemaal alleen midden in het bos woont. Dergelijke dialogen met grommende antwoorden van Kratos - hij spreekt zijn zoon meestal aan met 'boy' - zijn schitterend geacteerd en ingesproken. Het misprijzen waarmee de machtige Kratos 'kleine veldkers' snauwt wanneer hij die plant even moet gaan plukken voor die heks in kwestie, is kostelijk.

Nog eentje: "Raak het water niet aan!" - "Waarom niet?" - "Weet je wat eronder ligt?" - "Nee het is pikdonker!" - "Voila!": het zijn van die kleine en vaak opvallend herkenbare dingen die veel comic relief bieden, zonder af te glijden naar platte kolder of clichés.

Balans vind je ook in de verhouding tussen de verschillende spelelementen. De tocht naar de fameuze berg verloopt redelijk lineair, waarbij je telkens meer locaties op de kaart bereikt. Die locaties zijn afgesloten stukjes wereld waarin je vrij kan rondwandelen, puzzels oplossen, gevechten aangaan en schatten ontdekken. Dit aspect van de game doet sterk denken aan de machtige Darksiders-reeks, waar de puzzels je net genoeg uitdaging boden om je toch even te laten nadenken zonder je te sterk te frustreren.

Deze God of War is zeker geen typische hack 'n' slash-game, want je brengt opvallend veel momenten door zonder strijdgewoel. Het geeft je tijd om echt te genieten van de oogstrelende omgevingen, boordevol afwisseling en met prachtige belichting. Een leuke toets is dat je je uiteindelijk doel, de berg, vaak in de verte kunt zien opdoemen aan de horizon. In de vele uren die we al hebben gespeeld, zijn we trouwens geen enkele glitch of een andere onvolkomenheid tegenkomen. Een grote plus als je de game vergelijkt met een hoop andere waarin je zelfs na enkele patches en updates nog altijd zwevende personages en voorwerpen tegenkomt.

Hoewel het niet centraal staat, is vechten natuurlijk een essentieel aspect van deze God of War. Vanaf het begin kan Kratos rekenen op een magische bijl die terugvliegt wanneer je hem gooit. Denk aan de hamer van Thor, maar dan nog cooler. Een klik op het driehoekje en de bijl zoeft met een flinke 'klonk' je opgestoken hand in, een beweging die ongelooflijk krachtig en aangenaam aanvoelt. En je kan al raden hoe het afloopt met vijanden die zo onbesuisd zijn tussen jou en je bijl te komen staan.

Die tegenstanders komen in alle maten en gewichten, en sommige vliegen, teleporteren of kruipen onder de grond. Ze zijn wel allemaal lelijk, en geregeld ook een metertje of tien groot. Al vrij snel in de game krijg je zo'n kolos op je hals, van het kaliber dat veel andere games zouden opsparen tot een baasgevecht op het einde.

De gevechten in God of War zijn trouwens pittig, zelfs met de 'normale' moeilijkheidsgraad. Je neemt best de tijd om de controls goed onder de knie krijgen, en te leren welke aanvallen het beste werken tegen de verschillende vijanden. Je bijl kan je bijvoorbeeld op verschillende manieren gooien: met de ene knop blijft hij in vijanden steken en bevriest hij hen, met de andere botst hij op hen af en komt hij terug zonder dat je hem roept. Zo lastig als Dark Souls is de game (gelukkig) niet, maar zonder goed getimede blokkeringen en ontwijkingen red je het niet.

Gelukkig kan Atreus prima overweg met zijn boog, zodat je hem tijdens de strijd kan laten schieten op vijanden in je gezichtsveld. Zwakkere vijanden lopen zo schade op en sterkere worden afgeleid, wat heel frisse gameplay oplevert.

De boog van Atreus kan je upgraden, net als al je andere uitrusting en (magische)vaardigheden. God of War heeft een vrij diep upgradesysteem, dat wel wat overweldigend kan overkomen wanneer je - zoals ondergetekende - gewoon wil spélen zonder na te denken over welke magische krachten je nu in je bijl wil steken, of welk deel van de pantser je nu wil upgraden.

Een goede tip voor beginners is om zeker niet te veel geld uit te geven aan nieuwe uitrusting, omdat je die geregeld vindt wanneer je goed rondkijkt. Upgrades van je bestaande uitrusting zijn vaak een beter idee, net als die verbeteringen aan de boog van Atreus. Wanneer je meer uitrusting verzamelt, loont het soms ook de moeite om ander materiaal te selecteren afhankelijk van de vijanden waartegen je vecht.

Om iets negatiefs te zeggen over deze God of War, moet je al echt beginnen muggenziften. De letters op het scherm mochten wat groter zijn. Wapens en uitrusting upgraden is sowieso al niet ons ding, maar wanneer we ervoor dichter bij de tv moeten gaan zitten, is het al helemaal vervelend.

Tijdens de game is het soms ook frustrerend wanneer je plaatsen bereikt waar je pas in een later stadium voorbij kan en je niet meteen weet wat doen. "Ik denk dat we hier niet het juiste materiaal voor mee hebben", zegt Atreus dan gelukkig. Zo weet je dat je eerst ergens anders naartoe moet en later kan terugkomen. De game mocht zo ook iets meer focussen op gevechten en wat minder op dat rondlopen en puzzelen, maar dat is vooral een kwestie van smaak. En als we nu echt de mierenneuker uithangen, dan mochten de vijanden nog ietsje meer afwisseling bieden.

Samengevat doet God of War de franchise eer aan met een heel frisse insteek. De game trekt je mee in een filmisch verteld verhaal dat je altijd benieuwd maakt naar wat je nog te wachten staat. De vader-zoondialogen raken je echt, maken de personages heel menselijk en toveren meer dan eens een glimlach op je gezicht. 

De gevechten voelen heel lonend aan, Kratos' bijl is een van de machtigste gamewapens ooit en alles ziet eruit om door een ringetje te halen. Tijdens het spelen krijg je dikwijls het gevoel dat je iets bijzonders beleeft, en dat is een van de grootste complimenten die een game kan krijgen.

God of War wordt ontwikkeld door Sony’s eigen Santa Monica Studio en verschijnt vandaag exclusief voor de PlayStation 4.