"Ik wilde tonen hoe warm dit sneeuwlandschap kan zijn"
Kan een plaats om te dansen nog ongewoner zijn dan die de Nieuw-Zeelandse choreograaf Corey Baker voor zijn danseres uitzocht? Samen met Madeleine Graham, die deel uitmaakt van het 'Royal New Zealand Ballet'-gezelschap zakte hij immers 12 dagen lang af naar de Zuidpool. Op de adembenemende sneeuw- en ijslandschappen resulteerde dat in een opmerkelijke dansvertoning.
Baker op Buzzfeed News: "We wilden eigenlijk de warmere kant tonen van dit landschap, iets wat we eigenlijk nooit zelf spontaan doen. Ik wilde de Zuidpool vieren, terwijl tegelijkertijd een boodschap van opwarming van de aarde niet verloren mocht gaan."
"Ik ben op zoek gegaan naar een danseres die met minimale aanwijzingen de best mogelijke bewegingen kon creëren. Daarnaast moest zij natuurlijk heuvels willen beklimmen, tegen de koude kunnen en willen plassen in emmers, als de nood het hoogst was. Aan al die vereisten voldeed Madeleine Graham. Ze was daarbij ook nog plezant, getalenteerd en ze was bezorgd om het milieu. Ik wilde haar dus absoluut voor dit project."
"Maddy droeg nooit handschoenen tijdens het dansen en ook haar danskledij was eerder licht. Gevolg was dat ze nooit meer dan 20 tot hooguit 50 seconden kon dansen, vooraleer weer even iets warmers aan te trekken. We moesten haar dan echt wel inwikkelen, om haar daarna opnieuw uit te pakken om weer een korte sequentie te filmen."
"Soms was de sneeuw onmogelijk om in te dansen. Dan zakten onze voeten onmiddellijk weg. De helft van de locaties die ik aangeduid had om er te dansen, moesten we schrappen omdat het te gevaarlijk was. We wisten dan bijvoorbeeld niet of het ijs eronder hard genoeg was. We moesten ons dan beperken tot een kleinere oppervlakte, waar we wel zeker waren van de dikte van het ijs. En dat we vooraf een cursus 'survival training' gevolgd hebben, was alleszins noodzakelijk."