‘Foxtrot’ bekijkt Israël door een lichtjes absurde bril

In besloten ruimtes voelt regisseur Samuel Maoz zich duidelijk op zijn best: na Lebanon, dat zich volledig in een tank afspeelde, situeert hij Foxtrot voor een groot stuk in een appartement en in een benepen container. Die claustrofobische omgeving benadrukt de beklemming die de personages ervaren, in een land waar voortdurend oorlog in de lucht hangt.

Michael (Lior Ashkenazi, ofte de Israëlische dubbelganger van Steve Carell) en Daphna (Sarah Adler) krijgen een rampzalig bericht: hun zoon Jonathan is in onduidelijke omstandigheden gesneuveld. Maoz volgt van dichtbij hun initiële shock, en Michaels pogingen om greep te krijgen op de omstandigheden. Maar het lot heeft nog enkele bijzondere verrassingen voor hem in petto.

Verwacht geen naturalistisch drama: Maoz schuwt bijvoorbeeld de absurde humor niet. Zo herinneren twee militairen Michael er voortdurend aan dat hij niet mag vergeten te drinken nadat hij het slechte nieuws heeft vernomen.

Enkele centimeters boven de realiteit

Ook de extreem gestileerde beelden creëren een universum dat enkele centimeters boven de realiteit zweeft. Vooral in het tweede deel van de film, waarin we samen met vier jonge militairen de tijd doden aan een afgelegen grenspost, belanden we in een wereld waar ook Jean-Pierre Jeunet en Guillermo Del Toro zich helemaal thuis zouden voelen.

Maoz strooit kwistig met visuele metaforen. Vaak zijn die goed gevonden, maar soms ook weinig subtiel – de steeds verder wegzakkende container wil iets te graag de staat van het land verbeelden. Bovendien creëert de strakke beeldtaal in het eerste hoofdstuk nogal wat afstand tussen de kijker en de personages, waardoor het verhaal nooit echt een verpletterende emotionele impact heeft.

Desalniettemin is Foxtrot een originele en gedurfde film die in al zijn berekende absurditeit precies de vinger op de wonde legt.

Vanaf 25/4 in de bioscoop.