Als je kind alle contact met je verbreekt: "Het gemis blijft, maar ik ben gestopt met vechten"

Moeders of vaders die geen contact meer met hun kinderen hebben: zo kennen we allemaal wel iemand. En zelfs als we die iemand niet eens zo goed kennen, sijpelen hun verdriet en onmacht vaak via onze Facebook-tijdslijn naar binnen.

Enkele weken geleden stond daar een open brief van Wim (44) uit Aalst aan zijn 18-jarige dochter Laura*. Ooit zijn zonnetje in huis, een tikkeltje verwend, maar papa kon om begrijpelijke redenen nu eenmaal niet aan haar charmes weerstaan. Vandaag zien ze elkaar al drie jaar niet meer. Als het mooi weer is, post hij foto's van gezellige barbecues bij hem thuis. Maar Laura komt niet naar de barbecue. Misschien eet ze zelfs geen vlees meer? Hij heeft er het raden naar.

Drie jaar geleden werd Wim verliefd op zijn huidige partner. Onvoorzien, ongewild en ongemakkelijk, want hij was al twintig jaar samen met zijn eerste liefde, de moeder van Laura. "Gelukkig samen," benadrukt hij, "maar helaas door omstandigheden uit elkaar gegroeid." En hoewel hij zijn toenmalige partner niet wilde kwetsen, was dat, zoals zo vaak, onvermijdelijk.

Toch was er in eerste instantie een goede verstandhouding tijdens de scheiding. "Eén weekend op twee zou onze dochter bij mij komen", vertelt hij. "Al heb ik meteen gezegd dat ik daar gerust flexibel in wou zijn. Ik begreep dat ze het in het begin nog wat moeilijk had naar mij toe, en ik wou haar ook niet verplichten tegen haar zin te komen. Dat heeft wat tijd nodig, dacht ik, en ik hoorde haar nog wel via sms of mail.

"Na een tijdje gingen we eens een halve dag op stap, wij twee. Heel gemoedelijk. Ik vertelde haar hoe ik me voelde. Niet zozeer om me te verdedigen tegen een versie die ze misschien te horen kreeg, maar opdat ze zou weten waarom ik bepaalde beslissingen had genomen. En dat het zeker geen keuze tégen haar mama was. Ik had het gevoel dat het ons beiden deugd had gedaan. We gaan dat nog eens doen, zei ze. Maar iets later kreeg ik de boodschap dat ik uit hun leven moest blijven."

"Ik zat daar echt mee gewrongen", zucht hij. "Je wilt je kind tonen dat je voor haar blijft vechten en dat je het niet opgeeft. Anderzijds wil je haar tijd en ruimte geven om na te denken." Of hij misschien te veel contact heeft gezocht? "Als vader? Zo voel ik het niet aan. Mijn mails en kaartjes waren steeds een uitgestoken hand."

Naar de politie is hij nooit gestapt, ook al had hij wel een officiële regeling op papier. "Ik zou intussen misschien een stapeltje pv's kunnen inkaderen, ja, maar daarmee zie ik mijn dochter nog niet terug. Bovendien kreeg ik toch te horen dat rechters kinderen van 16 jaar niet meer verplichten om bij hun vader te gaan. Mijn dochter is zelf gehoord en heeft verklaard dat ze me niet meer wilde zien. Als je daar tegenin gaat, doe je alleen dure advocaten een plezier."

De afstand tussen hem en zijn enige dochter werd de afgelopen jaren alleen maar groter. "Haar beeld vervaagt. Ik weet zelfs niet hoe ze er vandaag uitziet. Ik begin haar stem te vergeten..."

Hij slikt. Dat zijn dochter al een tijdje een vriend heeft, vertelt hij. "Ik moet eerlijk zeggen dat ik ooit contact met hem heb opgenomen. Ze was toen nog veel jonger. En ja, als vader... Je wilt toch weten dat ze goed behandeld wordt. Natuurlijk zou ik graag het lief van mijn dochter kennen en eens een 'klapke doen'." Soms ziet hij Laura aan de school staan, die nu eenmaal op de weg naar zijn werk ligt. "Naar wie zwaai je, vraagt mijn collega dan. Meestal draait ze zich om. En toch blijf ik zwaaien."

Foto's

Toen Laura onlangs 18 werd, heeft hij naar eigen zeggen een lijn moeten trekken. Een lijn in het zand weliswaar. "Het gemis blijft en zal allicht nooit weggaan, maar het heeft geen zin er energie in te blijven steken. Sommige gevechten gaan niet over het gevecht zelf, maar over stoppen met vechten. Ik heb dit verdriet een plaatsje proberen te geven."

"Daarom heb ik onlangs al haar foto's in een lade gelegd. Toen ben ik ook begonnen aan die brief. Het was zeker al de twintigste, want eerst was het te zwaar, en was ik me misschien te veel aan het verantwoorden... Eigenlijk hoop ik gewoon dat ze een mooi persoon wordt. Ik heb gezegd: kijk, we zijn nu drie jaar verder, ik hoop of verwacht niets. Mijn deur zal altijd voor haar openstaan. Altijd. Er zal altijd een kamer voor haar in dit huis zijn. Maar ik kan niet meer elke dag van 's morgens tot 's avonds in mijn deurgat staan wachten. Ik ben ook maar een mens."

* Laura is een schuilnaam