Puistenporno: smerige filmpjes bekijken geeft een kick, zelfs als je smetvrees hebt

Kicken op uitgeknepen puisten, tot de pus tegen de spiegel spat. Op de ladder van sociale taboes staat het vast ergens tussen crackhoertjes oppikken en je eigen snotkorsten wegkauwen. Maar kennelijk barst het online van de smeerkezen met een pukkelfetisj, leerden we op YouTube.

Het zal niet de eerste keer zijn dat we als ranzig rapalje weggezet worden. Op een schroomvallige bekentenis meer of minder zal het dus vast niet aankomen. Hier komt-ie dan! Uw puisten, ons plezier. Zijn we ziek in ons hoofd, dokter?

Volgens een zekere Dr. Pimple Popper - een online alias van Sandra Lee - is dat kennelijk niet het geval. Deze dermatologe deed een nieuwe wereld van fetisjisme opengaan toen zij haar opwachting maakte in Tosh.O. Voor de leek: dat is een even puberaal als geestig filmpjesprogramma op Comedy Channel, waar wansmaak een van de vaste pilaren is.

Popaholics

Blubberige puisten, geïnfecteerde vetbulten, openbarstende cysten zo groot als gehaktballen en uitgedrukte mee-eters passeren glibberend de revue op haar YouTube-videokanaal. Goed voor een pukkelimperium met ruim 3,6 miljoen volgers - of popaholics, zoals ze heten. Bijna dagelijks post de dokter uitknijpfilmpjes op sociale media, waarin je stinkende pus, als dikke tandpasta, ziet druipen uit bultige lichamen.

Bent u er nog? Euh, echt? Mooi zo.

De commentaren onder de filmpjes liegen er niet om: de ene stemt voor het slapen gaan af op het videokanaal om tot rust te komen, en een andere vergeleek de sensatie op het scherm met onkruid wieden. En nog een andere popaholic bekende een tintelend gevoel in haar onderbuik te krijgen bij deze puistenporno.

Niet dat we zelf meteen instinctief naar Kleenex grijpen en een broekknoop loswrikken bij het kijken naar explosieve vulkaanlichamen. Meer nog: aanvankelijk vechten we steeds weer tegen de walging. Maar vlak na het kokhalzen volgt de climax. Gebiologeerd staren we naar een scherm, waarop dikke hummus vloeit uit een open wonde. The more it hurts, the more it squirts.

Endorfines

Net als het slachtoffer op de pijnbank in het dokterskabinet voel je dan ook een ontlading na de, welja, ontlading. Hoe extremer de vloed van pus, hoe meer vreugd! Naar elk gruwelijk tableau kijken we met de enthousiaste blik van een kind dat een cadeauverpakking openscheurt, of als een aapje dat zijn partner wil vlooien. Sprekende titels als 'Operation Kill George' en 'Momma Squishy' doen ons op voorhand watertanden.

De ene bierpuist niet te na gesproken - na een weekend delirisch pintelieren - is acne nooit onze vijand geweest, maar dat verklaart die walgelijke fascinatie blijkbaar niet. De yuck-factor speelt volgens psychologen eerder een bepalende rol. Smerige filmpjes bekijken geeft een kick, zelfs als je smetvrees hebt. Er komen endorfines vrij, alsof je op een roetsjbaan zit. Bij de eerste aanblik kronkel je van de weerzin, maar het gevaar blijft uiteindelijk onbestaande. Achter je scherm kun je niet besmet raken.

Opvallend trouwens: de grootste voyeurs van puistenporno blijken vrouwelijke veertigers en vijftigers te zijn. Wie had dat gedacht, dames? Jullie blijken nog de grootste smeerpoezen van al.