Langs Belgische snelwegen ruist steeds minder door het struikgewas

Soms wil ik nog weleens naar Toon Hermans luisteren. Naar absurditeit op muziek. Onsterfelijk is zijn nummer 'Wat ruist er door het struikgewas?' Toon moest het antwoord schuldig blijven – hij was de tekst kwijt. Zijn geheugenverlies groeide uit tot een hilarisch nummer dat de hele zaal plat kreeg.

Langs Belgische snelwegen ruist steeds minder door het struikgewas. Zelfs bomen redden het niet tegen de obsessie voor transmigranten. Ze worden massaal en genadeloos gekapt om het zicht vrij te maken voor de jacht op ontheemden. Die verschuilen zich bij gebrek aan beter in de groene beschutting langs de kant van de weg. Daar maakt de overheid op gezag van Ben Weyts nu korte metten mee. Bomen worden gerooid, struikgewas verschroeid zodat transmigranten traceerbaar zijn in een hel van asfalt. Hoe drastisch wil je zijn in xenofobie?

Nu ook weer in de buurt van de snelwegparking in Ranst moesten bomen en bosschages eraan geloven. Omgehakt staat netjes. Zou het helpen? Er liggen langs snelwegen ook bieten- en maisvelden waarin ongewenste vreemdelingen zich kunnen verstoppen. Een verwaarloosde stal of schuur is anders ook best lekker voor het creëren van onzichtbaarheid – die moeten dus ook tegen de grond. Maaien en kappen maar.

Ranst: u leest het goed, niet echt in de buurt van Calais zou je denken. Maar volgens politie en vreemdelingendiensten heeft de transmigratie zich als een olievlek over het land verspreid. Sinds de bewaking en veiligheidsmaatregelen fors zijn opgevoerd op de parkings van Jabbeke en Wetteren en verderop naar de zee, verzamelen Engeland-reizigers zich dieper in de provincie. Tot in Ranst dus. De route naar Calais begint zelfs in Limburgse tankstations.

De overheid is niet te beroerd om met valse cijfers te jongleren ter verschoning van de bomenkap en andere opruimingsacties. Laatst had de West-Vlaamse politie het over achthonderd arrestaties in een maand tijd. In werkelijkheid ging het om een groepje van een dertigtal transmigranten dat van arrestatie naar arrestatie pendelde. De obsessie om het land te vrijwaren van vreemd gespuis is zo groot dat betrokken overheden er niet voor terugdeinzen om van een paar kreupelen langs de weg een menigte te maken. De angst wordt onderhouden.

Wie het bevel heeft gegeven tot de onzinnige bomenkap in Ranst is niet duidelijk. Het Vlaams Agentschap Wegen en Verkeer verwijst naar de politie en de provincie. Provinciegouverneur Cathy Berx weet van niets. Bij de federale politie komt ook iedereen uit de lucht gevallen. Zou het schaamte zijn? Een maanlandschap aanrichten waar ooit bomen stonden en begroeiing nog iets van rust uitstraalde is van een sinistere paniek. Ruk dan ook lantaarnpalen uit, maak de huizen leeg en sluit de kerken, want transmigranten kunnen zomaar verschijnen en verdwijnen. Dat populaire parkings worden beveiligd is prima. Controle van sluikroutes: niets mis mee. Maar de natuur vernietigen om vermeende landlopers hun reis naar het beloofde land te ontnemen, is een karikatuur van paniek. Het is bovendien stigmatiserend voor het soortelijk gewicht van onze gastvrijheid. De proportie is zoek tussen beveiliging en bescherming.

Het is een illusie om te denken dat omheiningen, drastische snoeiwerken en het weghalen van alle reliëf in het landschap de transmigratie zal stoppen. We kunnen alleen hopen dat de troosteloze trektocht niet ontaardt in geweld en mensenjacht. En ja, alle bomen mogen blijven staan. Zij doen geen vlieg kwaad.