Direct naar artikelinhoud
Voetbal

Waarom de FIFA een nieuwe prijs in het leven moet roepen: de Gouden Salah

Frank Heinen.Beeld rv

De Nederlandse columnist Frank Heinen schrijft over sport en cultuur voor de Volkskrant, HP/De Tijd en andere media. Hij schreef deze bijdrage op uitnodiging van De Morgen.

Enkele weken geleden verschijnt er een filmpje op het YouTubekanaal van Liverpool. In dat filmpje nemen verschillende jonge Liverpool-fans deel aan een soort commentaarwedstrijd. In groepjes van twee moeten ze een samenvatting van het grandioze Liverpool verfilipjoosen en het duo dat daar het beste in slaagt, zal Mohamed Salah in het echt mogen ontmoeten.

Op het moment dat de kinderen twee aan twee juichen om een goal van Mohamed Salah, springt de echte Salah door een papieren wandje. Verrassing! De meeste kinderen beginnen te gillen, of happen verbijsterd naar adem. Twee roodharige jochies bedenken zich geen moment: ze knielen aan Salahs voeten en beginnen hem als een zonnegod te vereren.

Was Salah een jaar geleden waar ook ter wereld door een wandje gesprongen; niemand had het wat kunnen schelen

Was Mo Salah een jaar geleden waar ook ter wereld door een wandje gesprongen; niemand had het wat kunnen schelen. Salah was een behoorlijke voetballer van Basel en Roma, en een van de ontelbare slachtoffers van de falende opticien van José Mourinho. Hij viel weleens in, scoorde weleens, maar zoals hij waren er honderden, duizenden misschien. 

Islamitische Sint-Maarten

Tot dit seizoen betrof Salahs belangrijkste prestatie dat hij de man die inbrak in zijn huis in Alexandrië niet aangaf bij de politie, maar hem een bedrag gaf om zijn schulden af te betalen en hem hielp met het zoeken naar een baan. Een soort islamitische Sint-Maarten dus, en met een beter linkerbeen. Binnen het veld bleef het mwoahmwoah. En hij was intussen ook al 25, te oud om nog veelbelovend te zijn.

Liverpool-speler Mo Salah rolde AS Roma op met twee goals en twee assists.Beeld REUTERS

Nu, 9 maanden, 43 doelpunten en 12 assists verder, staat zijn club zo goed als in de finale van de Champions League en is Mo Salah het soort speler dat je laat uitzoeken hoe duur een retourtje Liverpool eigenlijk is. De gemeente Mekka heeft hem een stuk land aangeboden, en op dit moment worden Mo Salah-lantaarntjes gefabriceerd om de ramadan een beetje feestelijk bij te schijnen. Er zijn mensen die zeggen dat hij de beste speler op deze planeet is. Ik begrijp wel waarom.

Het is die linkervoet, waarin achteloosheid en precisie samenwonen. Zijn schoten en stiftjes hebben iets bijna terloops, alsof hij het spijtig vindt zijn dribbel te moeten onderbreken voor zoiets banaals als een doelpunt. Dinsdagavond nog rolde Salah op eigen houtje AS Roma op. Die wedstrijd was een pop-upbezienswaardigheid van internationale allure, eentje van het soort dat je nog eens op je gemak gaat zitten terugkijken, ook al ken je de uitslag al. 

Nu genieten

Zijn spel is zó verbijsterend, het is zo’n heerlijk housend huwelijk tussen kunst en efficiëntie dat je je blijft afvragen hoe het in Salahsnaam mogelijk is dat hij ooit níét magnetiserend goed was. En die zo plots uit de lucht gevallen brille maakt haastig. Wat zomaar komt, kan ook zomaar weer voorbij zijn. 

Zijn linkervoet is als je favoriete schilderij, dat plotseling in de buurt tentoongesteld wordt, en het kan op ieder moment weer achter slot en grendel verdwijnen

In het geval van de dribbels van Messi, de passjes van Iniesta, de schoten van Ronaldo en de baard van Pirlo hebben we altijd voldoende de tijd gehad; zij waren er, minstens een decennium lang, wekelijks, louter tot ons plezier en genoegen. Je kon zelfs eens een weekje overslaan, als je verzadigd was. Bij Salah moet je pakken wat je pakken kan. Zijn linkervoet is als je favoriete schilderij, dat plotseling in de buurt tentoongesteld wordt, en het kan op ieder moment weer achter slot en grendel van een of andere sjeik verdwijnen. Nu genieten is de boodschap.

De vraag of Salah de Gouden Bal zou moeten winnen, en of het eigenlijk niet ondankbaar is om in het tijdperk-Messi te mogen leven en dan toch iemand anders die prijs te geven, wordt nogal eens gesteld dezer dagen. Ik geloof dat het beter zou zijn als de FIFA, ter ere van die Egyptische linkervoet, een nieuwe prijs in het leven roept. Een piramidevormige bokaal, die op ongezette tijden wordt uitgereikt aan een voetballer die schijnbaar uit het niets een seizoen of een toernooi of zelfs maar een helft lang boven alles uitstijgt en iedereen voor even in gelukzalige verwarring brengt. Te vernoemen naar zijn eerste winnaar: de Gouden Salah.

De Egyptenaar Salah krijgt de handen op elkaar in Anfield, na zijn prestatie in de Champions League.Beeld AFP