Dit zijn de vijf strafste videogames van de week
Grand Theft Auto, maar dan op z'n Japans. The Legend of Zelda, maar wel in de vorm van een animatieserie voor peuters. Een klassieke fantasygame, maar dan één waarin u alleen maar uw computergestuurde medestanders mag verplegen. De games van deze week blinken vooral uit in de manier waarop ze oude formules vanuit een nieuwe hoek bekijken.
Yakuza 6: The Song of Life (★★★☆☆)
Wat Grand Theft Auto betekent voor de westerse videogamecultuur, is Sega's Yakuza-serie in het oosten van de wereld: een misdaadepos in een levende, broeierige, vrij exploreerbare grootstad. Maar waar iedere nieuwe GTA-aflevering prat gaat op zijn compleet verse misdaadhistorie, en gangmaker Sam Houser iedere keer ook de gelegenheid te baat neemt om een andere Amerikaanse metropool door zijn satirische mangel te halen, vormen de Yakuza-games samen één lange, dertien jaar lopende familiekroniek. Een die zich goeddeels in hetzelfde grootstedelijke decor afspeelt. Een die nu, met zeven afleveringen (te beginnen vanaf het vorig jaar verschenen extra deel nul), zijn orgelpunt bereikt in The Song of Life.
Net als in de voorgaande episodes kruipt u in de huid – en het zomerse maatpak – van Kazuma Kiryu, de Chairman van de Togo-familie, een van de clans in het Japanse Yakuza-misdaadsyndicaat. De man probeert al eventjes uit de misdaad te stappen, en droomt – wellicht zoals iedere gangster die titel waardig, doen misdaadverhalen ons graag geloven – van een simpeler leven in het weeshuis dat hij tijdens zijn rijke criminele carrière heeft gebouwd. Maar dan haalt – ook weer: net zoals in de meeste gangsterverhalen – zijn criminele leven hem weer in. En moet hij terug de grootstedelijke jungle in, op zoek naar het zangeresje Haruka, dat hij opvoedde als zijn eigen dochter. Vervolgens gebeurt het onvermijdelijke: haar verdwijning brengt hem opnieuw midden in een gangsteroorlog tussen zijn voormalige misdaadclan en de Chinese Triaden.
Yakuza 6: The Song of Life spant zijn verhaal tussen exploratie- en vechtsequenties in twee open werelden in: de fictieve grootsteden Kamurocho en Onomichi. Daar mag u niet alleen à la Grand Theft Auto een reeks missies achternahossen, maar valt er ook een serie lolletjes uit te halen. Karaoke zingen, bijvoorbeeld, in een minispelletje waarin u ritmisch op de knoppen van uw controller mag tokkelen. Dat in het land van de rijzende zon nog steeds populaire tijdverdrijf is een van de inmiddels beruchte vaste bestanddelen uit de Yakuza-reeks geworden, en contrasteert op een bevreemdende manier met het stugge karakter van uw protagonist.
Maar er is ook actie te vinden in Yakuza 6. Beenharde, nietsontziende lijf-aan-lijfgevechten, waarin u meestal meerdere leden van straat- en gangsterbendes tegelijk inkadert. Vaak met behulp eender welk voorwerp dat u ook maar op straat vindt – van een geparkeerde scooter tot een verkeersbord. De Yakuza-games zijn ook, veel meer dan de Grand Theft Auto's, een reeks grootstedelijke role playing games, want bij iedere nieuwe knokpartij of bij elke andere confrontatie met personages gaan een paar van Kiryu's personageattributen omhoog, tot u de boel uiteindelijk puur op uw opgepompte statistieken begint te winnen. Geld dat u verdient (lees: van het krieuwelende lijf van een in elkaar getimmerde tegenstander pikt) kan eveneens worden geïnvesteerd in de mogelijkheden van 'uw' Kiryu, onder meer via automaten met van die rare Japanse pepdrankjes en sushirestaurants.
Tegenover die vrijheid die de grootstedelijke omgevingen van Yakuza 6 u bieden staat dan weer een kronkelig verhaal, vol onverwachte wendingen en barse verbale confrontaties, waarin de makers de narratieve teugels relatief strak houden. Vergeet moderne videogame-verteltechnieken, zoals environmental storytelling en moreel uiteenlopende dialoogkeuzes: de actie wordt bij momenten onverdroten gestaakt voor een lange niet-speelbare tussenscène ('cutscenes', heten ze in het boeventaaltje van het medium). Aan het begin van de game moet u zelfs vijfenveertig minuten lang wachten voordat u eindelijk iets zelf in beweging krijgt.
Die tegenstelling tussen opperste spelervrijheid en strikte auctoriële controle brengt Yakuza 6: The Song of Life in een gevaarlijke spagaat, die de game uiteindelijk ook wat doet verkrampen. Het haalt - hoe tolerant u ook bent voor het onbeschaamd tragere vertelritme dat Japanse gamemakers tout court durven aanhouden – de balans uit een game die veel beter gediend was geweest met een aanpak waarbij u niet constant het idee hebt dat u vooral een twintig uur durende animatiefilm aan het bekijken bent. Maar wanneer u die veel te lange intermezzo's een beetje kunt harden, zult u merken dat Yakuza 6 in zijn beide basiscomponenten – zowel de spectaculaire vecht- en rollenspelkant als de met een gevoelige flair geregisseerde animatiescènes – een behoorlijk vakkundig gemaakte game is. Een waardige afsluiter voor een van de bevreemdendste videogamereeksen uit de recente geschiedenis.
Uit voor PlayStation 4.
The Swords of Ditto (★★★★☆)
In iedere fantasygame zitten er wel zogeheten 'Ancients': een ras van uitgestorven superwezens/halfgoden dat alle magie heeft geschapen die de speler doorheen de game leert, en ook de meestal verlopen monumenten in de fantasiewereld heeft gebouwd. In The Swords of Ditto, een uitstekende hommage aan Nintendo's eerste Legend of Zelda-game, hanteerden die Ouderen de verheven macht van de vinylplaat. Het is een geweldige trouvaille als u zich de visuele stijl en – gedeeltelijk – het doelpubliek van The Swords of Ditto voor ogen houdt: dit is een game die eruitziet als die animatieseries die u misschien nog hebt meegekeken met uw alweer veel te vroeg wakker geworden peuter.
Wat niet wil zeggen dat een tweejarige zich moeiteloos doorheen de gameplay kan stormen. Het is een bij momenten zelfs pittige role playing game, waarbij het tactisch verbeteren van uw held of helden (want hij is met tweeën speelbaar) cruciaal is om bepaalde monsters neer te krijgen. Uw queeste valt dan weer wel op door zijn eenvoud: uw spelerpersonages zijn de legendarische Swords of Ditto, uitverkoren krijgers die als enigen in staat zijn om de eeuwendurende macht van de vuige heks Mormo te breken.
Tijdens uw tocht komt u een hoop ongein tegen die het ook interessant maakt voor uw meespelende kinderen. In de gevechten zult u vaak sterven, maar bij elk overlijden stapt u honderd jaar later in de schoenen van een nieuwe protagonist die (gelukkig) alle opgedane krachten van zijn voorouder ook heeft mogen behouden.
The Swords of Ditto mikt misschien op een paar wel héél specifieke nostalgische klieren in uw lijf, maar weet ze wel enorm doeltreffend te vinden. En zijn kinderlijke voorkomen neemt niet weg dat u zich voluit in een epische strijd mag werpen. Een ronduit aandoenlijk spelletje, dit.
Uit voor PlayStation 4, pc en Mac.
The Way Remastered (★★★☆☆)
Het wordt hoog tijd dat we gameklassieker Space Quest wat meer krediet geven. De game kwam in 1986 uit, hetzelfde jaar als veel bekender in de oren klinkende titels als The Legend of Zelda, Out Run en Castlevania, en kwam nooit bij een breed publiek terecht omdat hij niet op de Nintendo- en Sega-consoles van zijn tijd verscheen. Maar wanneer we vandaag zien hoeveel makers van moderne indiegames hij overduidelijk heeft beïnvloed – recentelijk nog die van miskleuntje Tardy en topper The Red Strings Club – wordt een hoger schavot stilaan onvermijdelijk.
In het iets verdere verleden werden ook al invloeden uit de game geïnjecteerd in titels als Gods Will Be Watching (2014) en The Way (2016), dat deze week een 'geremasterde' versie kreeg voor de Nintendo Switch. The Way Remastered is vooral in visuele zin een Space Quest-hommage: de decors – van ruimtebases tot verweerde tempelruïnes – zijn geweldige pixelgraphicplaatjes. Qua gameplay heeft hij dan weer eerder weg van het veel bekendere Another World: er zit meer actie dan exploratie in, en de – bij momenten clevere – puzzels zitten vooral rechtstreeks in het decor.
Viel het u overigens al op dat de Nintendo Switch stilaan het referentieplatform aan het worden is voor indiegames? Misschien heeft het te maken met het feit dat die console – met zowel aanraakscherm als harde speelknoppen – het beste van twee werelden biedt op vlak van besturing. Wellicht is het ook omdat Nintendo iets minder drempels heeft ingebouwd om games op zijn platform te lanceren. Maar het is onmiskenbaar: alle onafhankelijke gamemakers willen op de Switch zitten. Ook, zoals we met The Way Remastered merken, wanneer hun game al een jaar of twee in de handel is.
Nu uit voor Nintendo Switch, ook voor pc en Xbox One.
Healer's Quest (★★★☆☆)
Het Belgische videogamefabriekje ratelt, na recente uitgaven als Marie's Room en Bombslinger, vrolijk verder met Healer's Quest, een bijzonder originele parodie op oerklassieke role playing games als de eerste Final Fantasy-afleveringen. De grap van Healer's Quest zit hem hier: spelers die wild lopen voor het zonet genoemde soort games weten zelf wel hoe weinig prioriteit ze doorgaans besteden aan het omhoogwerken van het helende personage in hun heldengroep – alle middelen gaan naar de personages die frontaal in de strijd worden geworpen. Wel, in Healer's Quest bènt u die arme drommel die die arrogante zakkenwassers constant moet verplegen, en dat is niet altijd zo makkelijk. Zeker niet gezien het feit dat ze wel héél erg vaak een beroep doen op uw hulp, en ze zonder u allang de moord hadden gestoken.
De grap van Healer's Quest is eerder een binnenpretje gezien het erg benepen publiek dat er bestaat voor dit soort games, en de gameplay is op zich eenvoudig: het is vooral het werk van een Chinese jongleur. Maar de éénkoppige studio achter de game – de Luikse twintiger Pablo Coma – weet niettemin heel wat diepte te steken in zijn spel, dankzij noodzakelijke upgrades aan uw genezende krachten. En de zoete zelfreferentie in de humor, samen met de gecultiveerde oneerlijkheid in de taak die voor u ligt, maakt er een unicum van.
Nu uit voor pc.
Impact Winter (★★★☆☆)
Tot slot signaleren we nog dat Impact Winter, dat vorig jaar eerst alleen op pc uitkwam, inmiddels ook een consolelancering kreeg. Wie dus een game van iets langere adem zoekt maar geen zin heeft om na zonsondergang nog aan zijn bureau te zitten gamen (u bent, tenslotte, wellicht ook geen vijftien meer), kan nu ook in zijn woonkamer genieten van deze uitstekende survivaltitel. Een waarin de koude van een in een postapocalyptische winter verkerende planeet Aarde uw grootste vijand is. Met een brandend vuurtje als uw belangrijkste eigendom.
Het handvol personages dat u in leven moet houden kan relatief snel sterven in Impact Winter. Maar het is veel erger wanneer ze lààt in de game het onderspit delven: tegen dan zijn hun unieke vaardigheden namelijk alleen maar crucialer geworden voor de groep, en u bent – dankzij de dialoogscènes die u geregeld doorspeelt – na een paar uren ook zowaar gehecht geraakt aan die knakkers.
Nu op PlayStation 4 en Xbox One, ook op pc.
Gratis onbeperkt toegang tot Showbytes? Dat kan!
Log in of maak een account aan en mis niks meer van de sterren.Lees Meer
-
Gamereview: 'Far Cry 5', metaalmoeheid in bloed gesmoord
-
Netflix voor gamers: jongeren bingewatchen massaal games op Twitch
Vergeet Amazon Prime, Netflix of YouTube, het jong gamend geweld zit massaal op streamingplatform Twitch. Kayzr, een Vlaamse start-up, speelt daar handig op in en streamt er wekelijks verschillende gamewedstrijden mét professionele commentaar. "We vergelijken het graag met de Jupiler Pro League in het voetbal", zegt Jasper Dansercour van Kayzr. -
HLN Shop
SOS onkruid: hoe pak je het snel en eenvoudig aan? Met deze vijf toestellen is je tuin klaar voor de lente
Om van je buitenruimte opnieuw een paradijselijke place to be te maken, steek je best zo snel mogelijk de handen uit de mouwen. Dit hoeft evenwel niet het einde van je ontspannen weekendjes in te luiden: met het juiste gereedschap zie je meteen resultaat, zónder je uit de naad te moeten werken. HLN Shop stipt een handvol hulpmiddelen aan waarmee het onderhoud van je hof kinderspel wordt. -
-
Je kan zombies flamberen op de tonen van 'Disco Inferno' en nog elf redenen waarom 'Far Cry 5' een van de plezantste games van het jaar is
-
Gamereview 'God of War': meeslepende strijd van vader en zoon is nu al een van de beste games van het jaar
De beste films zijn meestal niet die met de strafste stunts of mooiste locaties, maar die met het beste verhaal en pakkendste dialogen. Niet toevallig vormen die twee laatste aspecten dan ook de ruggengraat van de nieuwe PlayStation 4-exclusive God Of War. Gooi daar de prachtige wereld, machtige gevechten en uitstekende besturing bovenop, en je krijgt een knaller van jewelste. -
gamepreview
Veelbelovend ‘Unknown 9: Awakening’ mixt actie, stealth, dieselpunk, magie en samenzweringstheorieën
Drie jaar geleden verzoop die eerste trailer van ‘Unkown 9: Awakening’ net niet tussen de massa op Gamescom. Het zou echter tot nu duren voor de game iets meer liet zien. Dat gebeurde met een hands-off demo door de makers. Wij zagen een ambitieuze actiegame die vooral een nieuwe cocktail wil brouwen uit voornamelijk vertrouwde ingrediënten. -
Independer
Dit zijn de 5 populairste autokleuren en zo beïnvloedt de kleur van je wagen de prijs
-
GAMEREVIEW. Moss: kleine muis, grote avonturen
-
Gamereview: 'A Way Out', de betere buddymovie met jou en je vriend in de hoofdrollen
Videogames die een sterk verhaal brengen, zijn geen zeldzaamheid meer. Games die dat verhaal ook nog eens goed vertellen, zijn dat nog wel. A Way Out is zo’n zeldzaamheid. Een filmische interactieve miniserie rond twee ontsnapte criminelen en met jou en een vriend in de dubbele hoofdrol. -
Gamepreview: Existentiële keuzes in Detroit: Become Human
David Cage, de Franse visionair die met Heavy Rain de videogamewereld een geweten schopte, mikt opnieuw vooral op hart en onderbuik van de speler. Detroit: Become Human belooft opnieuw intens interactief drama, maar hoe zwaar je keuzes ook doorwegen, er is deze keer meer ruimte voor gameplaymechanismen. -
TIENEN
Gamen en gezonde voeding komen samen in Yum Runner
3 reacties
Resterende karakters 500
Log in en reageerMichael Sterk
Chris Fobé
J Ada