Direct naar artikelinhoud
Mei Plasticvrij

Bijna was ik 24 uur plasticvrij. Maar als Rihanna lingerie ontwerpt, moet je die testen

De kat is nog steeds trash, maar enkel de Zalando-verpakking is afval. Geslaagde dag.Beeld KS

Tijdens haar derde plasticluwe dag maakt journaliste Katrin Swartenbroux kennis met de wereld van verborgen plastic in haar favoriete fastfoodketen. 

Onderzoekers spenderen soms hun hele leven in de ban van een bepaald fenomeen, om dan per toeval op een levensbelangrijke ontdekking te stoten waar ze officieel helemaal niet naar op zoek waren. Had Alexander Fleming bijvoorbeeld niet per ongeluk een petrischaaltje met streptokokken op de vensterbank laten staan, had hij wellicht nooit penicilline ontdekt. Eenzelfde eer viel mij te beurt toen ik mezelf een half uurtje geleden realiseerde dat ik, naast mijn andere journalistieke werk, mijn #NoPlasticRuby-blogpost nog moest schrijven en doorsturen.

Bij gebrek aan koffiebar viel ik een McDonald's binnen om me te goed te doen aan een Cola Zero (zonder dekseltje of rietje) en hun gratis wifi.

Journaliste Katrin Swartenbroux leeft een week plasticvrij.Beeld Tine Schoemaker

Treehugger

Hier botste ik meteen op het probleem van het verborgen plastic: de kekke bekers met het gele McDonald's-logo (of het groene Starbucks-logo of het rode Five Guys-logo, zo u wil) zijn eigenlijk helemaal niet zo milieuvriendelijk als ze eruitzien: de papieren cups zijn namelijk voorzien van een laag polyethyleen zodat ze je drankje lang genoeg kunnen vasthouden en je niet na een kwartier met een Venti-lek op je broek zit. En het blijkt dat helemaal niet zoveel bedrijven dit soort bekers kunnen recycleren, zodat het papier dat onder de laag plastic zit tenminste hergebruikt kan worden. In de Verenigde Staten, toch wel de grootste afzetmarkt voor cups van fastfoodketens, zijn er volgens de website Treehugger (ik weet het, ik weet het) slechts drie afvalverwerkingsbedrijven die zich hiermee bezighouden. Drie. Voor heel Amerika. Ware ik een afstammeling van Tony Soprano, ik rook een goudmijn.

Twitter bericht wordt geladen...

Ik ben echter gewoon de dochter van mijn vader, en ik ga dus pas op zoek naar een oplossing als het probleem zich stelt. "Zeg, als mensen hier eigenlijk gewoon hun eigen drinkbus afgeven en betalen voor – ik zeg maar wat – een medium cola, mogen jullie die dan eigenlijk vullen?" Ik was duidelijk de eerste klant ooit die haar die vraag stelde, maar het meisje achter de kassa was bijzonder bij de pinken. "Als de klant betaalt, dan wel." Daar hebt u het. Niet zo prangend als penicilline, maar evenmin: graag gedaan.

Huis-tuin-keukenmiddeltjes

Ik tik deze tekst dus aan een kleverig tafeltje in het stadscentrum omdat ik na mijn shopping spree niet meer op tijd bij mijn eigen internetverbinding raakte. Ziet u, na die mail van mijn hoofdredacteur die me tussen de regels meedeelde dat ik weleens kans zou kunnen maken op een persprijs als ik mijn tanden gewoon een weekje met zelfgemaakte brij zou poetsen, ben ik als de wiedeweerga beginnen te researchen. Blijkbaar is zelf tandpasta maken helemaal niet moeilijk: je hebt er enkel kokosolie, zuiveringszout, wat pepermuntolie en eventueel ook geactiveerde houtskool voor nodig. U weet wel, doorsnee huis-tuin-en-keukenmiddeltjes die iedereen die zich een geslaagde volwassene mag noemen, standaard in de kast heeft staan.

Toegegeven, het voelt een beetje wrang om 20 euro uit te geven aan ingrediënten die een bedenkelijke smurrie vormen terwijl er in mijn badkamer een tube Sensodyne van 4 eurie staat waar ik perfect tevreden mee ben, maar ik breng morgen met een open geest (en een bloedende mond, ongetwijfeld) eerlijk verslag uit van mijn DIY-paste. In naam van de journalistiek. En die persprijs.

Rihanna

Mocht u vinden dat ik een beetje té zelfverzekerd klink voor een morsige woensdag: ik begin dat #NoPlasticRuby behoorlijk onder de knie te krijgen, afgezien van het feit dat ik deze ochtend wel mijn tandpasta uit een duivelse plastic tube heb geknepen. Had de postbode deze ochtend niet aangebeld met een in plastic verpakte internetbestelling had ik zelfs 24 uur zonder plastic mogen optekenen. Maar kijk, als Rihanna een lingeriecollectie ontwerpt, dan moet je die testen. In de naam van de journalistiek. En wie weet, een persprijs. 

(Deze tekst kwam tot stand met de steun van behulpzame Twitteraars die me hun wifi-login verleenden nadat McDonald's me, na het 'papieren cups'-debacle, opnieuw wist voor te liegen. Gratis wifi is fake news.)