De favoriete ochtendmuziek van Brihang: "Ik kan niet naar iemand als Boef luisteren"

“Ze zeggen al eens: Brihang, da’s de poëtische rapper. Maar ik vind alle rap poëtisch," zegt Boudy Verleye, en het is vast niet de eerste keer dat hij dat zegt. Terwijl hij een kop zoethoutthee uitschenkt in een kraaknet appartement in Schaarbeek - niet ver van dat van hiphopbeschermengel Lefto - probeert Verleye te duiden welke inspiratiebronnen zijn muziek hebben gevormd. 

Zijn eerste hiphop destilleerde hij uit de Eminem-cd’s die meekwamen uit de skatewinkel van zijn vader. Vandaag spreekt uit zijn platenkast een grote muzikale reikwijdte. “Ooit speelde ik eens op een festival waar ik tussen hardcorehiphop stond geprogrammeerd. ‘Pffff, Brihang, da’s kleinkunst', zeiden ze daar. Maar ik vond dat een compliment. Ik heb het meer voor rustige muziek. Zo van: ‘Ssst, rustig. Zet je neer, luister.'”

Party Girl

In de puike platenbak van Verleye staat inderdaad veel muziek die eerder tot slome verpozing uitnodigt. Zijn vriendin Inca heeft net alle platen secuur gerangschikt - niet op naam, maar ... op geslacht. Op de achtergrond speelt 'Party Girl' van Michelle Gurevich. Een nummer waarvan Boudy houdt omdat het net helemààl geen feestnummer is. De stem van Gurevich is pure androgynie en, toeval of niet, ze staat net tussen de manne - en de vrouwenstemmen gecatalogiseerd.

"Inca en ik kopen onze platen samen, alles is van ons allebei", vertelt hij. "Maar muziek is niet noodzakelijk altijd een verbindende factor." Bij wijze van voorbeeld wordt een vrolijk gekleurde platenhoes tevoorschijn getoverd.

“Met dit plaatje vroeg ik haar nog niet zo lang geleden ten huwelijk”, vertelt hij. Het is een uniek stuk, hij heeft het voor haar laten persen. Met de ene zijde kon ze ‘ja’ zeggen, en met de b-kant ‘nee’. “Er staat slechts één nummer op, dat ik voor haar schreef. Maar Inca interpreteerde het zoals vaak niet op dezelfde manier als ik. Ze vond het nummer niet erg happy klinken, zei ze. Maar een relatie is toch ook geen non-stop happy verhaal?” Eind goed, al goed: Inca koos voor de A-kant. Enkel het nummer op de exclusieve plaat blijft voor eeuwig bestaan als single. 

Op het randje van vals

De collectie recente platen is om van te smullen: Baloji, SCHNTZL, Jenny Hval, Golin, Melanie de Biasio, … Geen muur vol oud en nieuw, maar een uitgekiende selectie parels. Opvallend is de exhaustieve verzameling Spinvis-platen. “Zijn nummers kunnen we allebei integraal meezingen”, zegt Verleye. “Spinvis is een goed voorbeeld van de muziek waarvan ik hou: soms op het randje van vals, melancholisch en fragiel. Van Melanie de Biasio krijg ik hetzelfde gevoel."

Zoals je wel kan verwachten van een woordsmid als Brihang, is een goede tekst even essentieel als het zuiver muzikale aspect. "Ik kan onmogelijk luisteren naar iemand zoals Boef, die zingt: 'Lik aan mijn banaan, maak me apetrots'. Dan denk ik: 'What the fuck gast, méén je dat?' Soit, je kan prima een klootzak zijn en goede muziek maken. Maar ik heb hoe dan ook oprechtheid nodig van een artiest om zijn of haar werk te kunnen appreciëren. En dat vind ik bij De Biasio, bij Spinvis, bij Typhoon, Mac deMarco, Les Filles de Illighadad, … Alles wat hier staat, eigenlijk."

Ik plantte nekeer patatten

"O ja, er moet nog iets in mijn lijstje van Willem Vermandere", zegt Boudy. "Het nummer 'Ik plantte ne keer patatten', dat is toch een beetje rap avant la lettre." We zouden het planten van de aardappelen van Vermandere kunnen linken aan zijn West-Vlaamse werkgeest, want Brihang is duidelijk geen zondagsman. Maar die link zou te geforceerd zijn.

"Tot grote ergernis van mijn vriendin, kan ik inderdaad niet van mijn opnamemateriaal blijven. Als ze nog maar even naar de keuken durft gaan, zit ik vaak al achter mijn computer, smijt ik een beat op en begin ik te schrijven. Terwijl we eigenlijk aan het praten waren. Da's ergens omdat je niet wéét hoe je daarmee moet omgaan hè, met die muziek."

Boudy en Inca hebben gelukkig een vluchtvehikel voor hun Schaarbeekse deur staan, om steeds te kunnen ontsnappen aan de werkroutine. "Als het echt nodig is, dan rijden Inca en ik gewoon naar de Ardennen met onze Berlingo. Ik heb er een houten staketsel in gebouwd, zodat we hem kunnen omtoveren tot een soort campingcar. Dan rijden we lukraak ergens heen, en dan blijven we daar slapen. Dat is voor mij zondag."