'Memento Mori': mooi, maar niet opwindend
Met een mix van virtuoze klassieke en flitsende hedendaagse passen, gekruid met mooie boodschappen brengt Memento Mori, het nieuwe programma van Ballet Vlaanderen, een avond die je artistiek hoogstaand entertainment mag noemen. Spannend wordt het daarom nog niet.
De avond opent met het gelijknamige Memento Mori dat artistiek directeur Sidi Larbi Cherkaoui in 2017 creëerde voor het ballet van Monte Carlo. Het werk is bedacht als een cirkel met identieke begin- en eindbeelden. Kinderstemmen weerklinken, waarna een horde volwassenen in quasi-militaire slagorde, met zwiepende ledematen, het podium overnemen.
Die cirkelvorm strookt met de titel. "Memento Mori' betekent immers ‘Bedenk dat gij sterfelijk zijt’. Of nog: ‘Uit stof komt gij voort, tot stof zult gij wederkeren’. De cirkel van het leven dus. Larbi geeft die zedenles een epicuristische draai. Hij spoort ons, bij monde van Jason Silva, aan om kinderlijker, onbevangener naar het leven te kijken en er weer van te genieten.
De dans, een aantrekkelijke mix van ballet, tango en hiphop, drukt dat gevoel uit in intens expressieve contacten tussen Nancy Osbaldeston en Matt Foley en mooie solo’s van Daniel Domenech en Sarah Hochster. Larbi schakelt na zo’n scene steevast een paar versnellingen hoger met 20 dansers die unisono de volumeknop opendraaien. Daarna begint alles weer van nul af aan.
Wat sjofele kledij en vreemde stemmen zijn de laatste kersen op de taart
Tobogan van emoties en bewegingen
De muziek van Woodkid ondersteunt deze tobogan van emoties en bewegingen efficiënt. Net zo doet de scenografie van Amine Amharech wonderen. Ze bestaat uit drie enorme, lichtgevende ‘ringen van Saturnus’ boven het podium. Die kunnen onafhankelijk stijgen en dalen, en creëren zo complexe beelden. Exquise kostuums van Jan-Jan van Essche maken het plaatje compleet.
Het maakt ‘Memento Mori’ tot een prettige kijkervaring. Toch is het geen grootse choreografie. Daarvoor steunt het werk op al te beproefde procedés, beelden en bewegingen. Dat geldt ook voor In your rooms (2007)van de Brits-Israëlische Hofesh Shechter. Ook hij verstaat de kunst om pakkende beelden in elkaar te zetten. Schechter slaat een dramatischere toon aan dan Larbi. Groepen strompelende of stampvoetende, met lijf en armen schokkende dansers zijn z’n handelsmerk. Hier dompelt hij ze in een rokerige schemer waaruit dan her en der een groep oplicht.
Bijzonder is dat Shechter zelf de ophitsende score voor drums en strijkers schreef. Wat sjofele kledij en vreemde stemmen zijn de laatste kersen op de taart. Onderhoudend, maar qua vormentaal voorspelbaar. Ook hier presteert het gezelschap, en met name Hochster, echter weer op meer dan behoorlijk niveau.
Workwithinwork van William Forsythe uit 1998, is het enige stuk waar het gezelschap wat teleurstelt. De dansers lijken de danstaal die Forsythe ontwikkelde vanuit de ‘kinesfeer’, een imaginair ruimtelijk coördinatenstelsel, niet voluit te beheersen. Forsythe’s dansers leken altijd ‘bigger than life’ en intens op elkaar betrokken. Zo niet hier. De dansers presteren behoorlijk, maar komen niet los van de techniek. Je ziet ze vooral iets heel moeilijks doen. Bij Forsythe zag je verbluffende ideeën.
Tot 17/6 in Opera Antwerpen, en van 28/6 tot 4/7 in Opera Gent. operaballet.be
Lees ook
Geselecteerd door de redactie
