Donald Trump heeft een punt: de VN-mensenrechtenraad is een farce

De Amerikaanse regering heeft beslist om zich terug te trekken als lid van de VN-Mensenrechtenraad. Volgens de VS is die raad ‘een hypocriete organisatie die handelt uit eigenbelang en mensenrechten ridiculiseert’. In die zin vind ik de Amerikaanse beslissing een logische stap ten aanzien van haar eigen inhumaan migratiebeleid waarbij kinderen van vluchtelingen gescheiden worden van hun ouders en opgesloten in speciale detentiecentra.

Volgens Trump is dit een noodzakelijk middel om nieuwe potentiële vluchtelingen op andere gedachten te brengen. Het scheiden van kinderen van hun ouders is flagrant in strijd met het vijfde artikel van het Kinderrechtenverdrag dat voorziet dat elke staat ‘de verantwoordelijkheden, rechten en plichten van de ouders moet eerbiedigen’.

Ook op moreel vlak is het opsluiten van die kinderen verwerpelijk omdat het ingaat tegen de categorische imperatief van Kant die stelt dat men mensen, in casu kinderen, niet mag gebruiken als een middel, maar steeds moet behandelen als een doel op zich.  

Dat neemt niet weg dat die hele VN-Mensenrechtenraad, die bestaat uit 47 leden, een farce is. Verschillende lidstaten hebben immers regeringen die in eigen land zelf de mensenrechten schenden. Eind vorig jaar werd Congo verkozen tot volwaardig lid, een land waar mensen vervolgd worden en miljoenen anderen op de vlucht zijn voor de meest gruwelijke etnische conflicten.

Om dit endemisch geweld te stoppen, richtte de VN de Mission de l'Organisation des Nations Unies pour la stabilisation en République démocratique du Congo (Monusco) op. Een beter bewijs van de falende staat Congo om haar burgers te beschermen tegen de ergste misdaden tegen de menselijkheid bestaat niet.

Het land van Joseph Kabila is een dictatuur die geen rechtsorde meer kent en tegenstanders uit de weg ruimt. In de provincie Kasaï in Centraal-Congo werden al tientallen massagraven ontdekt. Het is een gotspe dat zo’n land mee oordeelt over schendingen van mensenrechten in de rest van de wereld.

Hetzelfde kan gezegd worden van de lidstaten Nigeria, Rwanda, Egypte, Cuba, China en Venezuela die in tal van rapporten van Human Rights Watch en Amnesty International beschuldigd worden van het aan banden leggen van kritische stemmen, openlijke discriminatie en racisme, folterpraktijken, moorden en andere schendingen van mensenrechten.

Totaal onbegrijpelijk is ook de aanwezigheid in de raad van de Filipijnen waar president Rodrigo Duterte in zijn strijd tegen drugs de rechterlijke macht in zijn land heeft opzijgeschoven. Doodseskaders kregen er groen licht en geldpremies om drugdealers en druggebruikers standrechtelijk dood te schieten. Net zoals in de VS kent het land een vuurwapen­cultuur en burgers worden er aangezet om in de strijd tegen drugcriminaliteit het recht in eigen handen te nemen.

Hoe kan men deze VN-mensenrechtenraad, die zich zou moeten richten op het naleven van de verschillende verdragen voor de mensenrechten in de wereld, nog ernstig nemen?

Misschien is de beslissing van Trump om uit deze raad te stappen een goed moment om orde op zaken te stellen. Ofwel veroordeelt de raad consequent de landen die de mensenrechten schenden, zoals de hiervoor genoemde landen, incluis de VS en kunnen die landen er om die reden ook geen deel van uitmaken. Ofwel doekt de VN deze raad beter op.