Direct naar artikelinhoud
Albumrecensie

Kamasi Washington zweeft tussen droom en daad op ‘Heaven and Earth’

De hoes van 'Heaven and Earth'.Beeld Kamasi Washington

Had Kamasi Washington zich al niet helemaal blootgegeven op zijn driedubbele magnum opus The Epic? Blijkbaar niet. Met de speelse dubbelaar Heaven and Earth zet de Californische tenorsaxofonist genereus de deuren open naar zijn geest.

Is er méér tussen hemel en aarde? Kennelijk wel. Kamasi Washington leidt als een hippie-predikant de dienst op Heaven and Earth. Zijn monumentale verschijning vertaalt zich daarbij alweer naar een mastodont van een plaat. Een dubbelaar - goed voor acht kantjes vinyl - geeft onderkomen aan spirituele jazz, seventies soul, afrobeat, funk, samba en een muzikale blik op de 21ste eeuw.

De eerste helft is geïnspireerd door de chaotische realiteit waarin we leven, terwijl Heaven zich bekommert om de innerlijke wereld van Washington. Zijn liefde voor films (‘Fists of Fury’) als games (’Street Fighter Mas’) schemeren door, maar ook de spoken van Pharaoh Sanders, Thelonious Monk en John Coltrane waren rond in zijn retro-esthetiek. Van een gemakkelijke pastiche is nooit sprake, maar de invloeden sijpelen door als regen voor zijn nevel.

Van een gemakkelijke pastiche is nooit sprake, maar de invloeden sijpelen door als regen voor zijn nevel

Wervelend en weelderig

Beide platen klinken wervelend en weelderig, zelfs al verschillen ze drastisch van toon. De dromerigheid van het tweede luik is bij wijlen voor de doorzetters, maar ‘The Space Travelers Lullaby’ doet zijn grandioze voordeel met blazers, strijkers en koorzangen, waarbij John Barry’s eerdere werk met 007-films je zo voor de geest komt. Net zo goed lijk je trouwens een psychedelische Disney-trip te beleven, en komt Sun Ra Orkestra even piepen. Zonder meer de apotheose van de plaat.

Al raak je even snel verslaafd aan ‘Fists of Fury’ waarmee de eerste plaat opent. Die song werd genoemd naar Washingtons favoriete Bruce Lee-film, en voelt aan alsof Rage Against The Machine het aanlegde met de producer van een Blaxploitation-film en de erven van Curtis Mayfield. Yep, zwart op wit zouden we ons daar ook niet direct iets bij kunnen voorstellen. Deze herwerking van een compositie van Joseph Koo voor de gelijknamige kungfu-film is evenwel spannender dan de anus van een vuurvliegje. En ze zou zelfs de meest fervente Trump-fan warm kunnen maken voor hashtags als #blacklivesmatter. “We will no longer ask for justice / Instead, we will take our retribution,” wordt een vuist gemaakt. En u zal ongetwijfeld méé de knuisten in de lucht steken.

Lees ook:

Het interview met Kamasi Washington: "Met deze plaat duik je recht in mijn hoofd"

Hemels en grondverschuivend

Wat Heaven and Earth ook zo hemels en grondverschuivend maakt: je kunt onmogelijk je vinger leggen op éénder welke compositie die Kamasi Washington neerzet. Ze zijn ongrijpbaar en avontuurlijk, hypnotiserend en bloedstollend. Dat maakt van Heaven and Earth ook meteen een ongeziene ontdekkingsreis. De enige constante: Earth klinkt scherpzinniger, harder en meer direct dan het etherische Heaven. Maar die tweede plaat is zowel ondoorgrondelijk als betoverend.

Kamashi Washington met orkest in de Brusselse concertzaal La Madeleine.Beeld Illias Teirlinck

Eerlijk? We voelen ons voorlopig nog altijd een tikkie onbekwaam om deze denderende dubbelaar helemaal juist naar waarde te kunnen schatten. Maar goed: op het gelijk van de onbevoegden draait tegenwoordig onze hele democratie. We kunnen dus alleen maar stellen dat we met Heaven and Earth voorlopig één van onze platen van het jaar grijs draaien. Een update volgt snel.