Guns N' Roses op Graspop: ongezien marathonconcert
Niet alleen Graspop gaat dit jaar XL, ook Guns N' Roses. En dan hebben we het niet over het gewicht van Axl Rose. De zanger stond keurig tijdig op het podium naast Slash en Duff McKagan, en bleef er vervolgens drie en een half uur staan. We onthouden vooral de spelvreugde en de bloedvorm van de gitarist met de hoge hoed.
'It’s So Easy'? Drie en een half uur spelen: we hebben het in die 23-jarige geschiedenis van Graspop Metal Meeting geen enkele andere band ooit zien doen. Axl Rose, Duff McKagan en Slash wilden de fans waar voor hun geld geven. Het plezier waar ze mee op het podium aan de Stenehei stonden was een stuk groter dan op TW Classic vorig jaar.
Het marathonconcert zorgde er wel voor dat de aandacht van de massa af en toe verslapte. Er mocht gerust wat minder gesoleerd worden, en ook in het erg ruime aanbod aan covers kon een schaar gezet worden. Toch uitte dit herboren Guns N' Roses zich als terechte hoofdact op een metalfestival. Wie kon er tien jaar geleden vermoeden dat Axl Rose (56 intussen) waardig ouder zou worden? En zelfs met een glimlach op de bühne ging staan.
Wie kon er tien jaar geleden vermoeden dat Axl Rose (56 intussen) waardig ouder zou worden?
We telden gisteren vijf hoogtepunten. 'Welcome To the Jungle' zat vroeg in de set, maar werd niet (naar traditie) als openingsnummer gebracht. Het zorgde voor een mooie opbouw en een collectief kippenvelmoment bij de 50.000 festivalgangers. "You're gonna dieeeeeee!", grijnsde Axl Rose. Niet met psychotische ogen zoals vroeger. Maar met de glimlach van een stiekeme nonkel, die een binnenpretje beleefde. Ook 'You Could Be Mine' rockte en werd massaal meegezongen in Dessel.
Net als in Werchter vorige zomer werd de stem van Axl beter naarmate het concert vorderde. Als was zijn stem een dieselmotor, die wat opwarming nodig had.
Veertigers herbeleefden hun jeugd en gingen luchtgitaar spelen, jonge koppeltjes kropen in elkaars armen.
Commune-moment
Slash vertoefde in absolute topvorm. Zijn solo uit de soundtrack van The Godfather ging prachtig over in 'Sweet Child O' Mine'. De massa sloot die zoete gitaarnoten in het hart en werd instant gelukkig. Veertigers herbeleefden hun jeugd en gingen luchtgitaar spelen, jonge koppeltjes kropen in elkaars armen. Ook 'November Rain' was zo'n communemoment. Een epische song die op het randje van de kitsch zit, maar tot het gezamenlijk geheugen van elke hardrocker behoort. Axl Rose kroop achter zijn vleugelpiano, die helemaal vooraan op het kleine podium was neergezet. En Slash kwam zelfs nog dichter tegen de massa aan soleren, terwijl achteraan een gordijn van vuurwerk naar beneden daalde.
(Lees verder onder de foto.)
De meeste vuurwerkknallers werden tot het ultieme slot bewaard, met een vonkend en vurend 'Paradise City' als afsluiter. "Toch goed, hé, wanneer er enkele vrienden langskomen, vinden jullie niet?" Axl Rose knipoogde graag en gretig, en deelde bloemetjes uit in de Kempen. Zo introduceerde hij Slash als zijn oude bloedbroeder: "We kennen elkaar al lang, we gingen samen naar verschillende scholen…"
Het was een concert van geven en nemen, schreven we al. Dat betekende dat Slash en Duff vier songs uit Chinese Democracy meespeelden om Axl te plezieren, en er in ruil 'Slither' van hun vroegere band Velvet Revolver werd gebracht. Dit concert stond ook bol van de eerbetonen. Duff droeg een Motörhead-shirt en had het symbool van Prince op zijn bas staan, terwijl de band zowel 'Black Hole Sun' van Soundgarden speelde (voor de overleden Chris Cornell) als 'Wichita Lineman', een rustige song om countryster Glen Campbell te herinneren. Er volgden nog een resem covers: The Misfits (het door Duff gezongen 'Attitude'), Pink Floyd (een instrumentale versie van 'Wish You Were Here'), Wings ('Live And Let Die'), The Who ('The Seeker') en Bob Dylan (een te lang uitgesponnen 'Knockin' On Heaven's Door').
Slash hebben we op Graspop nooit beter gezien dan nu. De hele avond was eigenlijk één grote Slash-show.
Eerbetoon aan gevallen vrienden
Just a little Patience… De festivalganger moest deze groep zijn tijd gunnen. En nee, de stem van Axl Rose is niet meer wat ze geweest is. Maar Slash hebben we op Graspop nooit beter gezien dan nu. Het was behoorlijk fris 's nachts op de Stenehei, maar de zichtbaar vermagerde gitarist bleef enkel in t-shirt en hoge hoed de sterren van de hemel spelen. De hele avond was eigenlijk één grote Slash-show. Met een streepje Jimi Hendrix aan het einde van 'Civil War', met de vocoder in 'Rocket Queen' en een vette streep Chuck Berry ('Johnny B. Goode') na 'Coma'. Mooi ook hoe hij in de bisronde 'Patience' helemaal vooraan kwam spelen, zittend op een monitor op de rand van het podium.
(Lees verder onder de foto.)
Cynici zeiden dat het nooit ging gebeuren, deze reünie. Ze kwam er toch. Het grote geld hebben deze drie intussen al lang binnengehaald. Dat de comebacktour maar blijft voortduren, er geruchten zijn over een nieuwe plaat, Axl Rose zelfs naar het optreden van de dochter van Duff komt kijken (woensdagavond stond de zanger tussen amper 30 betalende bezoekers in de kleine zaal Kavka in Antwerpen): het zijn allemaal signalen dat na de drank- en drugsverslavingen, de egotripperij en de verwaandheid Guns N' Roses aan een heus tweede leven bezig is. En dat hoeft lang nog niet te stoppen.
