'Uitmatch' tegen Tunesië kondigt zich aan als erg lastig: vroeg scoren is de boodschap

Met dank aan de comfortabele 3-0 tegen Panama, maar ook door datzelfde erg zwakke Panama dat normaal drie keer verliest, is de wedstrijd tegen Tunesië morgen van cruciaal belang om eerste of tweede te worden in de groep. Eens die klus geklaard, kan het rekenen en speculeren beginnen.

Tunesië staat nummer 21 op de FIFA-landenranking. Opmerkelijk? In mei van dit jaar stonden ze eventjes veertiende, in de buurt van Mexico en Uruguay. Vandaag kamperen ze tussen Kroatië en IJsland, twee landen die de Rode Duivels nooit zouden onderschatten.

Al heeft die ranking niet dezelfde fijnafstelling als die in het tennis, het wordt morgen in het Spartak-stadion géén gezondheidswandeling, beaamt Gent-verdediger Dylan Bronn in gesprek met Het Laatste Nieuws. "Wij zijn technisch en fysiek erg sterk."

De laatste keer dat Tunesië en België tegen elkaar speelden op een worldcup was in 2002 in het Japanse Oita, waar 52.000 man al vroeg in de wedstrijd eerst Marc Wilmots zagen scoren, maar vier minuten later ook Raouf Bouzaiene, toen als verdediger namens het Italiaanse Genua actief. De wedstrijd eindigde op 1-1 en dat was het enige puntje voor Tunesië in die groep.

Ook in 1998 en 2006 speelden ze gelijk, respectievelijk tegen Roemenië en Saudi-Arabië. De laatste echte overwinning dateert alweer van 1978, toen ze Mexico klopten en wereldkampioen West-Duitsland op 0-0 hielden. Ook toen overleefden ze de eerste ronde niet en dat was Tunesië met 'echte' Tunesiërs. De laatste jaren is een en ander veranderd. Onder Georges Leekens (2014-2015) professionaliseerde de bond en werd er ook actief gerekruteerd bij voetballers met Tunesische roots, waar ze soms zelf aan moesten worden herinnerd.

Vijf Fransen in selectie

In de selectie voor deze worldcup, die wordt gecoacht door de Tunesiër Nabil Maâloul, zitten maar liefst vijf rasechte Fransen met Afrikaanse voorouders, van wie sommigen maar heel slecht of geen (zoals Bronn) Arabisch spreken. Dat heeft het niveau van de nationale ploeg opgetrokken, maar het fenomeen ergert de Tunesische media mateloos, kritisch als ze zijn voor de buitenlanders met hun dubbele nationaliteit.

Bronn: "Mijn moeder is Tunesische en door haar had ik de dubbele nationaliteit. De vorige bondscoach belde mij en ik zegde toe. Ik ben trots op mijn Afrikaanse roots en ik zal mij dubbelplooien. Eden Hazard is gewaarschuwd." Bronn, die bij KAA Gent meestal centraal links in de defensie speelt, doet het op dit WK niet onaardig als rechtsachter.

Net zoals Panama zal ook Tunesië op de steun van het publiek kunnen rekenen. Blijkbaar zijn er meer Panamezen en nu ook meer Tunesiërs die zich de moeite hebben getroost om hun nationaal team aan te moedigen. Althans meer dan Belgen. De Belgische volksverhuizing ten tijde van het EK in Frankrijk heeft een vertekend beeld gegeven. In Rusland spelen we voor de tweede keer op rij een uitwedstrijd. Het zal duren tot de wedstrijd tegen Engeland, volgende donderdag in Kaliningrad, vooraleer het neutrale publiek op de hand van de Rode Duivels zal zijn.

_{Lees verder onder de foto.}

Tunesië mist sterkhouders

Zonder dat de Belgen zich rijk moeten rekenen, zijn er toch een aantal voortekenen die gunstig uitvallen. Ten eerste moet Tunesië na de nipte nederlaag tegen Engeland (1-2) aanvallen om te winnen. In de Noord-Afrikaanse gedachtegang betekent dat iets minder stug verdedigen en iets meer investeren in de aanval. Dat biedt opties in de reactie, een spel dat de Rode Duivels op het lijf is geschreven.

Ten tweede mist Tunesië toch een aantal sleutelfiguren. Hamdi Harbaoui, topscorer in België, kennen we allemaal. Na herhaalde kritiek van zijn kant werd hij door de bond uitgespuwd en dat al sinds 2014. Aymen Abdennour was jaren de organisator achterin, maar beleefde een dramatisch seizoen waarin hij bij Olympique de Marseille nauwelijks speelde en mocht niet mee. En dan was er nog de knieblessure van Youssef Msakni, de Tunesische Messi, en viel ook doelman Mouez Hassen uit in het begin van de partij tegen Engeland, maar niet nadat hij een vijftal doelkansen had gered.

Het hele gewicht van de aanval ligt nu bij Wahbi Khazri, die bij Bordeaux furore maakte, werd weggekocht door Sunderland, maar nu weer is uitgeleend aan Stade de Rennes. Hij was de enige speler die tegen Engeland meer dan de helft van de speeltijd op de aanvalshelft speelde. Alle andere 'Adelaars van Carthago' dachten aan verdedigen.

Tunesië speelde tegen Engeland meestal zoals Panama tegen België: in een compacte 4-1-4-1, waarbij alle ruimtes werden dichtgelopen. Engeland bereikte makkelijk de aanvallers via de snelle vleugels, maar had pech in de afwerking. Als België snel kan scoren, dan zou het Tunesisch kaartenhuis in elkaar kunnen storten.

Tunesië had maar 41 procent balbezit tegen Engeland, kwam 9 keer in het aanvalsderde van het veld, waarvan 3 keer in het strafschopgebied. Die ene keer dat het mis ging voor Engeland, lag aan de hansworst Kyle Walker, die zo nodig een Tunesiër moest omvertrekken bij een ongevaarlijke voorzet, waarna Tunesië de strafschop kon omzetten.

Nog opvallend: bijna zes op de tien (tegen)aanvallen gaan over rechts en dat is minder geruststellend, want je kunt er gif op innemen dat Yannick Carrasco als linkerwingback vaker aanvallend dan verdedigend zal denken. In zijn rug ligt dan de ruimte en voorin gaat het wel snel bij de Tunesiërs, in tegenstelling tot achterin.

De wedstrijd tegen Engeland met zijn drie verdedigers was voor de Tunesiërs een goeie repetitie voor morgen tegen België, dat ook met drie verdedigers speelt. De meest opvallende statistiek met betrekking tot Tunesië is dat het negentig minuten lang verdedigde met man en macht, veertien fouten maakte, maar geen enkele keer geel kreeg van de Colombiaanse ref.

België heeft geschiedenis mee

Ze hebben moed getankt tegen Engeland, dat is zeker. "We hebben een slag verloren, maar nog niet de oorlog", tweette aanvaller Fakhreddine Ben Youssef met veel bravoure, terwijl de Belgen zich weinig aantrokken van Tunesië en een lichte training hielden waarin Thomas Vermaelen voor het eerst weer van de partij was. Morgen zou misschien ook Vincent Kompany al aansluiten.

De geschiedenis geeft de Rode Duivels een voordeel. België heeft op een worldcup nog nooit verloren van een Afrikaans team en Tunesië heeft op de vorige vier worldcups ook nog nooit gewonnen van een Europees land. "Dan wordt het tijd dat we geschiedenis schrijven", praatte bondscoach Maâloul zichzelf moed in.